Vikan - 28.11.1991, Blaðsíða 20

Brúður októbermánaðar
er Valdís Ólafsdóttir,
23 ára Reykjavíkur-
mær. Hún gekk upp að altar-
inu þann 12. þess mánaðar og
gekk að eiga unnusta sinn til
síðustu þriggja ára, Gunngeir
Friðriksson. í samtali við Vik-
una sagði Valdís að þau hefðu
valið þann 12. snemma síð-
astliðið sumar og hafði ástæð-
an verið sú að þann dag ættu
afi hans og amma brúðkaups-
afmæli.
Valdís sagði að Fríkirkjan
hefði orðið fyrir valinu en í
þeirri kirkju hafa þau áður tek-
ið þátt í kristilegum athöfnum
því þar voru þau bæði fermd
UMBOTXSINS OG
Valdís Ólafsdóttir og Guðgeir Friðriksson giftu
sig þann 12. október, á brúðkaupsdegi afa
hans og ömmu.
ina í heild, ræða séra Valgeirs
hefði verið mjög góð og höfð-
að beint til þeirra, unga fólks-
ins, sem var að stíga þessi
mikilvægu spor. „Hann talaði
til okkar á þeim nótum að mér
fannst hann f raun ekki vera
aö halda ræðu heldur fremur
að ræða við okkur augliti til
auglitis."
Við athöfnina söng Sigrún
Hjálmtýsdóttir tvö lög sem þau
höfðu valið sérstaklega, ann-
ars vegar Amazing Grace og
hins vegar Only Love eða
Augun þín eins og lagið heitir í
íslenskri þýðingu. Að auki
söng hún tvo brúðkaupssálma
með aöstoð tveggja söng-
kvenna. Til þess að auka á
hátíðleikann fengu þau Valdís
og Gunngeir systkinabörn
hennar til liðs við sig í kirkjunni
og voru þau klædd í sama stíl
og brúðhjónin, hann í svörtum
fötum og hún í hvítum kjól.
Veisluna héldu þau í félags-
heimili tannlækna við Síðu-
múla og komu þangað um
hundrað og fimmtíu manns.
Þar var boðið upp á pinnamat
og tilheyrandi, sem mæður
brúðhjónanna höfðu tilreitt, og
guðaveigar á borð við freyði-
vín og hanastél. Að veislunni
lokinni héldu ungu hjónin heim
til foreldra Valdísar, þar sem
báðar fjölskyldurnar voru sam-
an komnar. Þar snæddu þau
dýrindis kvöldverð og dvöldu
fram eftir kvöldi - eða þangað
til þau kvöddu og héldu á
Hótel Loftleiðir þar sem
„svítan" beið þeirra.
Nokkrum dögum síðar
héldu þau til Amsterdam í
Hollandi þar sem þau eyddu
fjórum eftirminnilegum hveiti-
brauðsdögum. Síðan tók al-
varan við á nýjan leik. Valdís
vinnur við grein sína og selur
snyrtivörur fyrir hádegi en
söðlar um í hádeginu og starf-
ar síðdegis sem sérfræðingur
á snyrtistofunni Maju. Gunn-
geir er við nám I iðnrekstrar-
fræði við Tækniskólann og
sækist námið vel. Á sumrin
vinnur hann aftur á móti við
húsamálun og er jafnframt að
læra þá iðn. Starfar þá hjá
föðurbróður sinum sem er
málarameistari. □
- SEGIR BRÚÐUR MÁNAÐARINS SEM
BÝR NÚ Á SAMA STAÐ OG FORELDRAR
HENNAR OG SYSTIR HÓFU BÚSKAP
og aö auki var Valdís skírð
þar. Hún kvaðst reyndar hafa
ráðið kirkjunni en Gunngeir
prestinum. Það var séra
Valgeir Ástráðsson sem gaf
þau saman en hann hafði
einnig fermt Gunngeir.
Ungu hjónin hafa nú komið
sér vel fyrir f íbúð við Ljós-
vallagötuna í Reykjavík en
síðasta árið höfðu þau dvalið
heima hjá foreldrum hennar.
Þau búa á jarðhæðinni og svo
skemmtilega vill til að systir
brúðarinnar hóf búskap sinn á
miðhæðinni og foreldrar henn-
ar uppi í risinu. „Mér finnst ég
alltaf hafa átt heima I þessu
húsi,“ sagði hún. „Það er eins
og ég sé komin heim til mín
aftur."
Um undirbúning brúðkaups-
ins sagði Valdís að hann hefði
verið eins og hjá flestu ungu
fólki sem giftir sig við hátið-
lega athöfn i kirkju. Þegar
brúðkaupsdagurinn rann upp
hafði hún þegar tryggt sér hinn
fallega brúðarkjól, sem beið
hennar nýstraujaður og fínn,
en hann leigði hún. Hún lét
greiða á sér hárið eins og kon-
ur gera gjarnan þegar mikið
liggur við og um snyrtinguna
sá Valdís aftur á móti algjör-
lega sjálf. Hún er nefnilega
snyrtisérfræðingur að mennt
og því voru hæg heimatökin.
ERFITT AÐ HALDA
VENDINUM KYRRUM
Aðspurð um sjálfa giftingarat-
höfnina sagðist Valdís hafa
verið mjög taugaveikluð með-
an á henni stóð. „Reyndar
svo,“ sagði hún, „að ég átti í
erfiðleikum með að halda
blómvendinum kyrrum. Gott
fannst mér þó og hughreyst-
andi að hafa föður minn við
hliðina á mér í upphafi athafn-
arinnar, þegar við sátum
frammi í kórnum, gegnt brúð-
guma mínum og væntanleg-
um tengdaföður."
Valdís kvaðst hafa verið
ákaflega ánægð með athöfn-
„EINS OG AÐ VERA
KOMIN HÐM'
20 VIKAN 24. TBL. 1991
TEXTl: HJALTI JÖN SVBNSSON