Vikan - 28.11.1991, Blaðsíða 42

báðar áttir féll að stöfum. Róbert leið eins og
hverjum öðrum aðskotahlut. Hann haföi svo
sem ekkert verið að biðja um að vera viðstadd-
ur. Lena hafði einfaldlega krafist þess.
Eftir dágóöa stund opnaðist aftur til hálfs og
Ijósmóðirin rak höfuðið fram í gættina. - Ert þú
faðirinn? Róbert fann hjartslátt í maganum. -
Já, ég er hann. Er hún búin? Ljósmóðirin
brosti. - Þetta gengur nú ekki alveg svona fljótt
fyrir sig. Ætlar þú ekki að vera viðstaddur?
Róbert reyndi að bera sig mannalega. - Jú,
það var nú meiningin. - Komdu hérna inn í
skoðunarherbergið. Róbert fylgdi í humátt á
eftir henni.
Lena lá á bakinu í háu járngrindarrúmi með
magann beran upp í loftið. Tvær teygjur voru
um mitti hennar og frá þeim lágu leiðslur í tæki
til hliðar við rúmið. - Er ekki allt í lagi? spurði
Róbert áhyggjufullur. Hann leit á þær báðar
samtímis. - Jú, jú, þetta er allt eins og best
verður á kosið, svaraði Ijósmóðirin hughreyst-
andi. Róbert dró stól að rúminu og settist.
Hann strauk yfir ennið á Lenu og hélt í hönd
hennar.
Ljósmóðirin kom með litla túpu og veifaði
henni fyrir augunum á Lenu. - Ég ætla að láta
þetta í þig til að hreinsa, svo ekkert komi nú
með þegar þú ferð að fæða. Það yrði svo
óþægileg tilfinning fyrir þig. Lena sneri sér með
erfiðismunum á hliðina. Hún gretti sig framan í
Róbert á meðan Ijósmóðirin kreisti túpuna.
Ljósmóðirin sló létt á rassinn á Lenu. - Reyndu
nú að halda þessu eins lengi og þú getur, sal-
erniö er hérna bak við hengið. Hún losaði
teygjurnar af maganum. - Það er víst betra að
þú sért laus frá mónatornum þegar þetta fer að
virka. Ég fer núna en kem fljótlega aftur.
Dyrnar lokuðust að baki henni. Róbert var
feginn að vera einn með Lenu. Hann kreisti
hönd hennar og hvíslaði blíðlega að henni. -
Þetta gengur allt vel, ástin mín. Hugsaðu bara
um að á morgun veröur þetta allt örugglega
búið. — Komdu þér út. Lena var æst. - Hvað
er eiginlega að þér, manneskja? Róbert vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið. - Ég verð að
fara á klósettið, hrópaði Lena. - Ég kæri mig
ekkert um að þú sért hérna inni á meðan og
heyrir í mér.
Enn ein geðsveiflan sem ég verð víst að
taka tillit til, hugsaði Róbert. Lena hafði skipað
honum að lesa öll tilmæli til verðandi feðra í
bæklingi frá mæðraskoðuninni. Þar var að
finna afsökun fyrir hvers konar framkomu
mæðranna. Róbert fór út úr herberginu og lok-
aði á eftir sér. Á ganginum var eins konar
glerbúr fyrir starfsfólkið. Inni í þvi stóðu fjórar
sloppklæddar konur sem störðu brosandi á
Róbert. Fjandakornið, hugsaði hann. Þær eru
að hlæja að mér. Róbert fór í skóna og út í
stutta gönguferð.
Lena stóð á gólfinu og studdi sig við móna-
torinn þegar Róbert kom aftur. Ljósmóðirin var
að taka saman fötin hennar og setja í poka. -
Hvar varst þú eiginlega? spurði Lena sneypt. -
Ég hélt að þú vildir fá frið einhverja stund, svar-
aði Róbert. - Hvað er annars að gerast núna?
- Við erum að fara inn á fæðingarstofuna.
Þetta er allt komið í fullan gang hjá henni, svar-
aði Ijósmóðirin. Hún setti fatapokann ofan á
mælitækin sem voru á hjólum og ýtti þeim á
undan sér fram á ganginn. Þú verður að styðja
konuna þína fram, við förum í fæðingarstofu
númer þrjú. Róbert tók um Lenu miðja og bogr-
aði henni til stuðnings fram ganginn. - Þið
stoppið bara ef koma hríðir, kallaði Ijósmóðirin
til þeirra um leið og hún hvarf fyrir hornið á
glerbúrinu. Róbert og Lena reyndu sem þau
gátu aö fylgja henni eftir.
Stórar dyr stóðu opnar og þangaö stefndu
þau. Rétt í þann mund sem þau gengu inn fyrir
hljómaði hátt og skerandi öskur um allan
ganginn. Róbert rétti skart úr sér eins og hann
ætti von á að ráðist yrði á sig. Lenu varð líka
mjög hverft við. Hún hentist nokkur skref frá
honum og greip um dyrastafinn á fæðingar-
stofunni. Ungbarnsgrátur hljómaði nú um
ganginn. Róbert var við það að missa alla
stjórn á sér. Hann leit á Lenu. Hún var eldrauð
í framan og gaf frá sér rembingshljóð. Róbert
tók um axlir hennar. - Þarft þú að fara á kló-
settið aftur? spurði hann æstur. - Viltu að ég
fari?
■ Hann greip í grímuna og
andaði í hana eins og hann
ætti lífið að leysa. Einkenni-
leg hljóð bárust frá Lenu og
hún var eiginlega rauðblá I
framan. Róbert fannst sem
hann svifi eitt augnablik.
Hann beygði sig yfir rúmið
og skellihló beint framan
í Lenu.
Ljósmóðirin kom askvaðandi til þeirra. -
Ekki rembast! Ekki rembast! hrópaði hún. -
Fljótur, fljótur. Við verðum að koma henni í
rúmið, hún er að byrja að fæða. Róbert leið
eins og flughræddum manni, dæmdum til að
Ijúka ferðinni til að komast í burtu. Lena lá ná-
föl í rúminu, greinilega hrædd. Ljósmóðirin
vann störf sín hratt og örugglega er hún undir-
bjó komu barnsins.
Róbert stóð við rúmið og starði á Lenu. -
Get ég gert eitthvað fyrir þig, ástin mín? hvisl-
aði hann skjálfandi röddu. - Já, já, þrumaði
Lena. - Þú getur til dæmis fætt barnið fyrir mig.
Róbert reyndi að brosa en var síður en svo
hlátur í huga. Ljósmóðirin vatt sér að honum
og teygði sig í grímu sem hékk á veggnum. -
Láttu hana anda í þetta þegar hún fær hríðir
næst. Hún bar grímuna að vitum Lenu og hélt
þéttingsfast. Lena andaði stundarkorn ótt og
títt í grímuna en ýtti henni svo frekjulega frá
sér. - Ætlar þú að kæfa mig eða hvað? hróp-
aði hún reið. Ljósmóðirin brosti framan í
Róbert. - Hvað er þetta? spurði hann og benti
á grímuna. - Þetta er kallað glaðloft og hjálpar
konunni að slaka betur á eftir hríöirnar. Sumir
kalla þetta hláturgas.
Þetta vakti áhuga Róberts. Það væri kannski
ekki svo vitlaust að reyna þetta, hugsaði hann.
Hver veit nema fæöingin yrði honum léttbærari
fyrir vikið. - Núna, núna! Lena kippti í hönd
hans. - Grímuna! Grímuna! Róbert lagði grím-
una yfir vit hennar og hún teygaði gasið að því
er honum virtist af áfergju. Sú hefur aldeilis
komist á bragðið, hugsaði Róbert. - Ekki gefa
henni meira núna, kallaði Ijósmóðirin, verkur-
inn er að líða hjá. Róbert tók grímuna frá og
horfði á Lenu. Hann átti von á að hún færi að
hlæja þá og þegar en þess í stað tautaði hún
einhverja óskiljanlega vitleysu.
Ljósmóðirin vatt sér fram á ganginn og
Róbert greip tækifærið. Hann greip grímuna
og andaði í hana eins og hann ætti lífið að
leysa. Einkennileg hljóð bárust frá Lenu og
hún var eiginlega rauðblá í framan. Róbert
fannst sem hann svifi eitt augnablik. Hann
beygði sig yfir rúmiö og skellihló beint framan í
Lenu. - Gefðu henni grímuna, maður, heyrði
hann Ijósmóðurina kalla einhvers staðar víðs
fjarri. Hann setti grímuna kæruleysislega á
Lenu.
Verkurinn leið hjá og Lena kjökraði. - Þú
varst að hlæja að mér, helvítið þitt. Hún ýtti
honum frá sér. Róbert var kominn aftur til sjálfs
sín en var þó mun rólegri. Hann skammaðist
sín fyrir hláturinn sem hann hafði ekki ráðið
við. Hann hafði ekki einu sinni frambærilega
afsökun vegna framkomu sinnar. Önnur kona
var nú komin Ijósmóðurinni til aðstoðar. Þær
sátu báðar við enda rúmsins og spjölluðu sam-
an í rólegheitum eins og hreint ekkert væri að
gerast. Hátt rembingshljóð frá Lenu sleit sam-
ræðum þeirra. Ljósmóðirin fletti ábreiðunni af
Lenu. - Höfuðið er að koma, sagði hún snöggt
og stóð upp.
Það leyndi sér ekki að holskeflan var aö ríða
yfir. Hröð orðaskipti, skær Ijós, hróp og köll og
rembingsstunur boðuðu komu einstaklings í
þennan heim. Róbert reyndi að gera allt f einu,
horfa á fæðinguna, halda grímunni og hlusta á
orðaskipti aðstoðarkvennanna. Orð eins og
ekki rembast, rembast, slaka á viku von bráðar
fyrir háum barnsgráti. Róbert fann gleði og
fagnaðarstraum um sig allan. Hann horfði á
litla líkamann sem lá milli fóta Lenu. - Það er
strákur, það er strákur, hrópaði hann og kyssti
Lenu. Hún brosti þreytulega og reyndi árang-
urslaust að sjá litla hnokkann.
- Vilt þú klippa? Ljósmóðirin leit á Róbert. -
Ha? Róbert vissi ekki hvað hún meinti. -
Klippa hvað? - Viltu klippa naflastrenginn?
Það kom óþægindagretta á andlit Róberts. -
Já, svaraði hann hikandi. Hún rétti honum
skæri. - Hvar á ég að klippa? - Bara hérna á
milli, svaraði hún rólega og benti honum.
Róbert bar skærin að strengnum og klippti
með lokuð augun. - Þetta var fínt hjá þér,
heyrði hann Ijósmóðurina segja. Hún lagði
barnið ofan á Lenu. Róbert lagðist til hálfs upp
í rúmið við hlið hennar. - Er hann ekki dýrleg-
ur, hvíslaði hún og strauk yfir litla kollinn.
Róbert strauk henni létt um vangann. - Hann
er yndislegur, ástin mín, hvíslaði hann, ég
elska ykkur bæði ákaflega heitt. Lena leit hug-
fangin á Róbert. - Ég hefði aldrei getað þetta
nema af því að þú varst viðstaddur. □
LAUSN SÍÐUSTU GÁTU
+ + + +• + + + H + V + E + + R + + G
+ + + + + + F E L U M Y N D A F + U
+ + + + + + E R + N í Ð A + S Ö G Ð
+ + + + + + S V A N N X + A K T A R
+ + + + + + T Ö N G + rn I L + T R 0
+ + + + + + I R + E L t N + A U D N
+ + + + + + N + F R E G N A Ð + Y +
+ G U M S + G A R A. D R I + + F R 1
+ A F /£ T A + L A + J I + S K A K K
Æ k S L U M + A + o A S T E L + J 0
+ Ð + I N A + p É 12 + D E L I + U N
+ K Ö R G + S P E N D Ý R + o + V A
+ L L + U S L A + N A R T + p R E +
+ 1 + + s K i? L F I R + A + A + R s
S P R E K + F E L + K 1 N A + S K E
+ P Ó L ó + A G A + A R + S T E F I
A U M + F Æ D + N N + S K A R k Æ L
+ R + E L R I + D E K K + H É Ð R A
+ + A L A S + G U M A + A L + A U +
S A L D + L J Ó R A R + F A + M A
E R N I N A + Ð + + L E K T A + H
+ L I N + tí A R N A G Æ L A + S K E
M E R G + E F Æ G Ð I + L + S K A R ,
+ G + A Ð L A Ð I + G E I G L A U S
A U R U G R I + 5 T A R ,F A + N l ;
G E k N I N G A V E D U rI 1 + G 0 S A
42 VIKAN 24. TBL. 1991