Vikan - 20.08.1998, Qupperneq 18

másagnakeppni
ekkert upp úr glasinu. Ég læt
sem ekkert hafi í skorist og
sest í sófa á móti Astu. A milli
okkar er glerborð þar sem
listaverkabókum hefur verið
raðað á ásamt fáeinum kaffi-
blettum sem virðist hafa verið
komið fyrir af handahófi. Það
hlýtur að vera þreytandi að
halda glerborði skínandi hreinu.
Þeirri fáránlegu hugmynd
skýtur upp í kollinum á mér að
svona gæti heimili Arnold
Stocks hugsanlega litið út. Þá
myndi ég lenda í því að þrífa
glerborðið. Verð að muna
eftir að henda auglýsingunni.
“Jæja, hvert er tilefni veisl-
unnar?” spyr ég hátíðleg eins
og hæstaréttardómari og dreg
upp blokk og blýant. Ég á
erfitt með að tala fyrir verkj-
um í kinninni.
“Ég er að fara að halda upp
á 30 ára afmeyjunarafmælið
mittsegir konan.
Ég get ekki neitað því að
þetta setur mig aðeins út af
laginu en glósa það samt
skilmerkilega hjá mér.
“Hvernig snittur viltu?”
“Ég vil að þær séu með
grænmetisáleggi. Ég er
grænmetisæta. Ég var ung
gefin káli.”
"Myndu agúrkur hæfa?”
spyr ég varfærnislega.
“Já, já, mér er alveg sama.
Bara að það sé grænmeti á
þeim. Nei, guð! Hvað kom
fyrir andlitið á þér? Þú ert
stokkbólgin.”
“Ég var lamin á leiðinni
hingað.”
Það er ekki að sjá að konan
kippi sér neitt sérstaklega upp
við það að gestir hennar lendi
í barsmíðum við útidyrnar hjá
henni. “Frænka mín var einu
sinni alltaf að láta lemja sig.
Hún sagðist samt alltaf bara
hafa rekist á skáp. Allir trúðu
því, enda vann hún í IKEA.
Fólk komst ekki að hinu
sanna fyrr en konan hætti að
vinna þar og ekkert lát varð á
bólgnum augum.”
Ásta hallar sér fram í
stólnum og réttir mér höndina
út úr laufþykkninu. Eitt
andartak held ég að hún ætli
að pota fingrunum í augun á
mér til að auka vanlíðan mína
en þess í stað strýkur hún
kinnina á mér: “Það er eitt
sem hægt er að telja konunum
í minni fjölskyldu til tekna.
Við vitum hvað glóðaraugu
eru lengi að hverfa. Ég gef
þínu ekki meira en þrjár
vikur.”
“Á maður ekki alltaf að
leggja hrátt kjöt á glóðar-
augu?” spyr ég.
“Hér er ekki til neitt kjöt.
Og þó. Kannski eru til bjúgu
frá 1944 sem sonur minn
kaupir stundum. Þú ferð samt
ekki að stinga þeirn í augað á
þér.”
Við þegjum í dálitla stund
þar til rifjast upp fyrir mér af
hverju ég kom hingað.
“Vildirðu snittur og brauð-
tertur fyrir fimmtíu manns?”
“Ó já, fimmtíu manns. Fjöl-
skyldan nrín plús allir þeir
sem ég hef sofið hjá.”
"Heldurðu að þeir komi
allir?”
“Ég sendi boðskort og þar af
meira að segja eitt til Ibiza og
eitt til London. Ég vona að
þeir komist.”
“Þú hefur ekki haft nein
náin kynni við einhvern frá
Pensacola?”
Ásta hugsar sig um. “Nei,”
svarar hún svo. “Ég held bara
ekki.”
Ég get ekki látið hjá líða að
spyrja hvað manninum hennar
finnist urn veisluna.
“Hvaða manni?” spyr Ásta
hvumsa og ég skammast mín
fyrir hvað ég er smáborgara-
leg að hafa ósjálfrátt gert ráð
fyrir að það væri húsbóndi á
heimilinu.
“Ég átti einu sinni mann en
eftir að hann fékk horn-
himnur úr ungri stelpu
breyttist hann. Varð bara allt
annar, allur eitthvað svo væm-
inn og kellingarlegur. Hann
sagðist sjá lífið með allt
öðrum augum. Einn daginn
þegar ég kom heim var hann
að taka saman draslið sitt.
Hann flutti inn til mannsins í
næsta húsi. Það er ekki lítið
hallærislegt að hitta þá úti í
búð. Ég bauð þeim samt í
veisluna.”
Ég þakka fyrir mig, stend
upp og kveð. Frammi á gangi
reima ég á mig þvala skóna.
“Þig vantar ekki túlk í
veisluna, er það nokkuð?”
spyr ég Ástu og um leið og ég
opna útidyrnar.
“Hvernig túlk?”
“Ég tala dönsku.”
“Dönsku? Nei, ég man ekki
eftir því að hafa sent neinum
Dana boðskort. Þakka þér
samt fyrir.”
Ég er nærri því komin út að
torginu þegar Ásta kallar á
eftir mér: “Heyrðu, ertu ekki
örugglega á lausu?”
“A lausu?” spyr ég og held
til baka til að þurfa ekki að
gala persónulegar upplýsingar
um mig yfir hverfið.
“Já, á föstudagskvöldið.”
“Já, þannig. Jú, jú.”
“Gætirðu ekki uppvartað?”
Ég kinka kolli.
“Áttu einhverja skemmti-
lega vinkonu sem getur komið
með þér?”
“Nóg af þeim. Viltu að ég
taki eina með?”
Ásta réttir upp annan þumal-
inn til samþykkis, hverfur inn
og lokar á eftir sér. Kjóllinn
hennar verður eftir á milli
stafs og hurðar. Ég horfi á
rauðan bútinn nokkra stund,
nógu lengi til að sannfæra
sjálfa mig um að Ásta hljóti
að hafa rifið kjólinn um leið
og hún sneri sér við en sitji
ekki föst.
Gangstéttin liggur marflöt
og ekkert gefur til kynna að
þar bíði lúmskt og dúandi dý.
I fyrstu ætla ég að taka á mig
krók fram hjá henni en sé mig
um hönd. Ég sest á miðja
stéttina og set á mig hettuna
áður en ég leggst út af. Síðan
geri ég engil, blaka hand-
leggjunum upp og niður og
færi fæturna sundur og saman.
Fyrst þarf dálitla áreynslu til
að koma róti á harðnandi
steypuna, síðan verður þetta
leikur einn. Blak, blak, blak.
Það hlakkar í mér. Verka-
mönnunum á svei mér eftir að
bregða þegar þeir mæta til
vinnu á morgun og þurfa að
byrja daginn á því að fylla upp
í engilinn minn.
Ég heyri fólk nálgast og
hætti að blaka mér. Held niðri
í mér andanum á meðan tvær
menntaskólastelpur labba fram-
hjá mér með skólatöskur. Þær
taka sem betur fer ekkert eftir
mér. Helst ætti ég auðvitað að
gefa mig fram og ráðleggja
þeim að velja sér annað
framhaldsnám en dönsku.
Aldrei að vita nema stúlkurnar
hafi nú þegar hug á að leggja
hana fyrir sig. Það er bara ekki
mikil eftirspum eftir fólki með
dönskukunnáttu.
Húsin mynda skjólborg yfir
mér og í gluggunum kviknar
hvert ljósið á fætur öðru. Fólk
er greinilega komið heim úr
vinnu. Kvöldfréttirnar berast út
um eldhúsgluggann á næsta
húsi. Fréttaþulurinn talar um
Vædderen með íslenskum
framburði. Ég hlæ smá innra
með mér.
Norðurljósin hafa breitt úr sér
yfir himinhvolfið. Að hugsa sér
að enginn hafi fengið einkaleyfi
á þeim til að geta selt að þeim
áskrift. Nema við séum áskrif-
endur að norðurljósunum án
þess að vita af því. Kannski gaf
Guð okkur þau í sárabætur fyrir
kuldann og kallana á þingi.
Þegar illa gengur ætlast Hann til
þess að við hugsum: “Hei, við
höfum þó að minnsta kosti
norðurljósin!” Ég verð að muna
eftir að teikna norðurljósin í
glósubókina mína.
Það er kominn tími til að
skunda heim í mat.
Þegar ég ætla að standa upp
kemst ég hvergi. Ég sit föst
hvemig sem ég rykki og róta
mér. Ég er eins og pipar-
kökukerling í deigi. Fyrst
hvarflar að mér að hrópa á
hjálp en hætti við það. Ég get
alveg eins legið hér eins og
heima hjá mér.
Bara að hann frysti ekki í nótt.
18