Vikan - 17.09.1998, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Sigurgeir Jónsson, Vestmannaeyjum
Lonsba
Þau bjuggu í Keflavík.
Höfðu flutt þangað
fyrir rúmu ári. Hann
var Reykvíkingur, hún að
vestan. Þau höfðu kynnst í
bænum, nánar tiltekið á
Mímisbar á Hótel Sögu og
það var afskaplega lítið róm-
antískt við þá viðkynningu,
fannst henni að minnsta kosti.
Hún varð fljótlega ólétt og
þau ákváðu að gifta sig. Síð-
an voru tíu ár.
Þrívegis höfðu þau flutt milli
íbúða í Reykjavík og einu
sinni reynt að koma undir sig
fótunum með eigin íbúð. Það
endaði allt í vitleysu þegar
hún þurfti að ákveða hvort
hún ætti að fá sér brú eða
fórna tönnunum og fá sér allt
falskt upp í sig. Það varð ofan
á að hún fékk sér brú og þar
með var draumurinn um
íbúðina í Breiðholtinu að
engu orðinn, reikningurinn í
Landsbankanum þoldi ekki
bæði afborganir af íbúð og
brúarreikning frá tannlæknin-
um. „Dýrasta brú á landinu,“
sagði Jói stundum en það var
nú eins og það var því að það
var hann, fyrst og fremst, sem
hafði viljað að hún fengi sér
brú.
Hann var smiður og búinn
að vinna hjá mörgum. Einu
sinni ætlaði hann að vera
snjall og þeir tóku sér bflskúr
á leigu, hann og annar sem
vann með honum, og fóru að
vinna sjálfstætt. Þá komst
Hanna að því að hlutskipti
16
vinnuveitandans er ekki alltaf
öfundsvert. Fyrirtækið fór
upp í loft með fullum fjand-
skap eigendanna og Jói fór
aftur að vinna hjá öðrum.
Svo fór að dragast saman í
byggingavinnu, nætur og
helgidagavinna úr sögunni og
ekki eftirvinna alla daga.
Þeim gekk illa að láta enda ná
saman og þó að hún hefði
viljað fá sér vinnu þá gekk
það ekki, Jói harðbannaði allt
slíkt. Hann var af gamla skól-
anum og vildi að húsmóðirin
væri á heimilinu, sagðist ekki
þola að allt væri í skít og
drasli þegar hann kæmi heim
og að hann þyrfti jafnvel að
fara að sjá um eldamennsku
og húsverk.
Þá bauðst honum starf suð-
ur á Keflavíkurvelli gegnum
kunningja sinn. Það vantaði
smið í fast starf, þokkalega
borgað og meiri vinna. Auð-
vitað var ekkert vit í að hafna
slíku en Hanna tók ekki í mál
að búa í Reykjavík og hann í
vinnu suður á Velli. „Það
verður enginn sjóarabragur á
þessu,“ sagði hún. „Eg veit
hvernig það er hjá honum
Ola bróður, hann kemur
heim um helgar og sjaldnast
runnið af honum þegar hann
fer aftur.“
Jói reyndi að malda í móinn,
þau gætu keypt sér einhverja
druslu sem hann færi á í vinn-
una og kæmi svo aftur á
kvöldin. En Hanna aftók allt
slíkt, þar með væri stór hluti
af kaupinu farinn í bensín,
það væri miklu eðlilegra að
þau flyttu suður eftir.
Og það varð úr að þau fluttu
búferlum til Keflavíkur, herj-
uðu út lán og keyptu fokhelt.
Svo dundaði Jói um helgar
við að standsetja, milli þess
sem hann var að smíða uppi á
Velli. Og Hönnu fannst eins
og það versta væri yfirstaðið.
Að vísu var langt í frá að
íbúðin væri fullfrágengin og
langt þar til baðið yrði flísa-
lagt, hvað þá þar til sett yrði
parket á stofuna. Og hurðirn-
ar voru af sitthvoru tagi, eitt-
hvað sem þau höfðu snapað
uppi í smáauglýsingum í DV.
Þó fannst Hönnu hvað verst
að hún sá enn minna af Jóa
en meðan þau bjuggu í
Reykjavík. Hann fór snemma
á morgnana, borðaði í mötu-
neytinu á Vellinum og kom
aldrei heim fyrr en um kvöld-
mat í fyrsta lagi, stundum
seinna. Stundum varð hann
líka að vinna um helgar. Svo
hafði hann gengið í Lions,
verið kosinn í stjórn og var í
eilífu snatti fyrir félagið. Að
auki hafði hann tekið að sér
aukaverkefni í smíðum á
kvöldin, þegar hann átti frí, til
að eiga fyrir víxlunum í Spari-
sjóðnum.
Hann hafði verið fljótur að
eignast kunningja, bæði í
Keflavík og á Vellinum. Hún
þekkti fáa, miklu dulari en
hann, enda að vestan og það
bjó enginn að vestan í Kefla-
vík nema hún, að minnsta
kosti vissi hún ekki um neinn.
Hún gat varla sagt að hún
kannaðist við sálu í bænum
þótt hún væri búin að búa þar
í rúmt ár. Einu skiptin sem
hún hafði einhver samskipti
við fólk var þegar hún skrapp
til Reykjavíkur til að heilsa
upp á Siggu, mágkonu sína.
Óla, bróður sinn, sá hún nær
aldrei, hann var alltaf úti á
sjó. Tvisvar höfðu þessar
Reykjavíkurferðir endað inni
í Glæsibæ, það var Sigga sem
hafði stungið upp á því, og í
bæði skiptin höfðu þær fengið
tilboð um partí á eftir. Hún
hafði sagt nei í bæði skiptin
en vissi að Siggu hafði dauð-
langað, hafði sig þó ekki í það
þegar mágkonan var með í
för.
Og nú var hana hætt að
langa til Reykjavíkur, lét sér
nægja að sitja heima á daginn,
vaska upp og ryksuga og lesa
reyfara úr Bókasafninu og
hafa kvöldmatinn kláran
klukkan hálfátta á kvöldin
þegar Jói kom heim. Hún var
löngu hætt að elda hádegis-
mat. Didda fór í skólann á
morgnana um svipað leyti og
Jói fór í vinnuna og þær létu
sér nægja eitthvert léttmeti í
hádeginu, mæðgurnar, í flest-
um tilfellum.
Og dótturina sá hún jafnvel
enn minna en Jóa, hún var
rokin út strax eftir hádegið og
kom stundum ekki heim fyrr
en kvöldmaturinn var orðinn