Vikan - 20.12.1998, Qupperneq 25

„Það vakti mig til umhugs-
unar þegar hann sagði þetta.
Mér fannst að auðvitað hefðu
allir heila, en ég skildi þá að
hann væri sennilega misstór í
mönnum."
„Hvað manstu meira sem
snertir mig?“ spurði hann og
brosti.
„Engar svona hugsanir!“
sagði hún og brosti niðurlút.
„Eg veit að ég var engin fyrir-
myndarstúlka.“
„ Jú, víst varst þú það.“
Hann fann að sambandið á
milli þeirra var að taka á sig
frjálslegri blæ. „Ég held ég
þiggi drykkinn núna.“ Hann
horfði á hana hella viskíinu í
glasið. „ Heldurðu að þú hafir
verið eina stelpan sem var
kysst?“
Hún brosti kankvís og feim-
in og sagði:„Hættu nú! Þetta
var nú gaman, ekki satt?“
„ Manstu þegar við vorum í
sleðaferðinni...?"
„ Manstu þegar við fórum í
veisluna hjá Trudy? Og
Frontenac í sumarfríinu?“
Hann mundi best eftir sleða-
ferðinni þegar hann hafði
kysst hana á kaldar kinnarnar
og horft á hana mæna upp í
stjörnubjartan himininn.
Hann hafði líka kysst hana á
hálsinn, en aldrei á munninn.
„ Manstu eftir afmælinu
hans Mach, þegar þið fóruð í
kossaleik en ég fékk ekki að
vera með af því að ég var enn
með útbrot eftir mislinga?“
„Ég man ekki eftir því.“
„ Þú varst kysst og ég varð
alveg brjálaður af afbrýði-
semi“
„ Skrítið að ég skuli ekki
muna þetta. Kannski vil ég
ekki muna það.“
„Hvers vegna ekki? Við vor-
um bara saklaus börn, Nancy.
Meira að segja konan mín
vissi að ég var hrifinn af þér í
æsku. Ég geymdi alltaf mynd
þína í hjarta mér þótt ég flytti
úr bænum.“
„ Varstu í alvöru svona hrif-
inn af mér?“ spurði hún í ein-
lægni og undrun.
„ Það veit Guð að ég var.
Hann skynjaði allt í einu
hversu nálægt honum hún
stóð. Hann fann fyrir nálægð
hennar. Hann fann að hann
elskaði hana enn. Hann skynj-
aði augnaráð hennar á sér og
sá varir hennar bærast.
„ Haltu áfram“ sagði hún.
„Ég er miður mín. Ég vildi að
ég hefði vitað að þú varst
raunverulega hrifinn af mér.
Mér datt ekki í hug að það
væri gagnkvæmt."
„Ég hélt heldur ekki að það
væri gagnkvæmt. Ég man enn
þegar þú rakst út úr þér tung-
una framan í mig við ísbar-
inn.“
„Ekki man ég eftir að hafa
gert það. Það varst þú sem
vísaðir mér á bug en ekki öf-
ugt.“ Hún lagði höndina létt á
öxl hans eins og til að bijóta
upp þessar samræður. „Ég á
gamalt myndaalbúm sem væri
gaman að skoða núna. Ég hef
ekki flett því árum saman. Ég
ætla að skjótast upp og ná í
það, við skulum skoða það
saman."
Donald sat einn stundarkorn
og velti því fyrir sér hversu
ólíkt mat fólk legði á eitt og
sama atvikið. Nancy hafði al-
veg sömu áhrifin á hann núna
og fyrir tuttugu árum. Á þess-
um hálftíma, sem hann hafði
verið í návist hennar, hafði
hann endurheimt þessa dá-
samlegu tilfinningu ástar og
gleði sem hann hafði ekki
fundið fyrir síðan konan hans
lést. Hann hafði ekki búist við
að upplifa þessa tilfinningu
aftur.
Nancy kom með albúmið og
settist þétt við hlið hans í
sófann. Hún opnaði það og
brosti.
„Mikið er þetta skemmti-
legt,“ sagði hún. „Ég er svo
ánægð að vita að þú skulir
hafa verið svona hrifinn af
mér. Mikið vildi ég hafa vitað
þetta þá. Ég hataði þig eftir
að þú fórst héðan.“
„Það finnst mér leitt að
heyra.“
Hún ljómaði og sagði eins og
í andartaks hrifningu„Við
skulum ekki hugsa um það
núna. Kysstu mig. Mig langar
til að finna aftur hvernig það
er...“
Augnabliki síðar sneri hún
sér feimnislega undan og
sagði: „ Ég trúi því varla að ég
hafi verið að kyssa annan
mann. Það hef ég aldrei gert
síðan ég giftist Walter.“
Donald var að verða æstur,
en samt náði önnur lilfinning
sterkari tökum á honum.
Hann skildi hana ekki alveg.
Hafði hann kysst hana áður?
Voru minningarnar að leika á
þau? Kona drauma hans fletti
nú albúminu titrandi hendi.“
„Bíddu aðeins, ég sé ekki
hlutina skýrt í augnablikinu,“
stundi hann upp.
„ Já, ég held við ættum að
slaka aðeins á. Ég er heldur
ekki mjög róleg þessa stund-
ina.“
Donald sagði nú eina af
heimskulegustu setningum
mannskynssögunnar, setningu
sem samt breytir engu: „Það
væri skelfilegt ef við yrðum nú
ástfangin af hvort öðru aftur.“
„Uss, ekki segja þetta. Þetta
er búið. Þetta var eitthvert
augnabliksæði. Við gleymum
þessu bara.“
„Þú skalt ekki segja mannin-
um þínum frá þessu.“
„Hvers vegna ekki? Ég segi
honum venjulega allt.“
„Karlmenn þola ekki að
heyra svona. Hann verður
bara sár og gramur.“
„Þá sleppi ég því.“
„Kyssu mig aftur,“ sagði
Donald og hann fann hvernig
ástarvíman læstist um hann á
ný. Nancy ýtti til hans albúm-
inu og benti á síðuna fyrir
framan hann.
„ Sérðu, hérna er mynd af
þér!“
Hann leit á gulnaða mynd af
litlum dreng í stuttbuxum.
Hann stóð á bryggju sem lítill
seglbátur var bundinn við.
„Ég man nákvæmlega
hvenær þessi mynd var tekin,“
Framhald á bls. 51
25