Vikan - 21.09.1999, Síða 16

Texti: Steingerður Steinarsdóttir
Þegar fólk hefur
verið gift í nokkur ár
fer vaninn smátt og
smátt að læðast inn
i sambandið og ást-
arlífið verður ekki
eins spennandi og
áður. Ógiftvinkona
mín heimsótti mig
um daginn og sagði
mér með Ijóma í
augunum frá nýja
kærastanum sínum.
Hún strauk annars
hugar af og til yfir
likama sinn meðan
hún talaði eins og
minningin um hann
vekti kenndir til að
snerta sjálfa sig svo
hún gæti tæplega
stillt sig. Hún sýndi
mér örlítinn roða á
kjálkanum sem hún
sagði tilkominn
vegna þess að hann
kyssti hana svo
heitt og ástríðufullt
að skeggrótin, þótt
hann væri nýrakað-
ur, skildi eftir
áverka. Það var ekki
alveg laust við að
ég öfundaði hana
þegar hún fór og ég
velti því fyrir mér
hvort ég gæti eitt-
hvað gert til að
nálgast það að finna
til svipaðra tilfinn-
inga og hún.
Eg er ákaflega vel gift
og er búin að vera í
hjónabandi í bráðum
tuttugu ár. Við erum ósköp
ánægð með lífið en þessi
spenna og yfirþyrmandi
sjálfsánægja sem fylgir því
að vera ástfanginn er ekki
lengur til staðar. Ég fór því
að velta fyrir mér hvort ein-
hver leið væri til að vekja
þessar tilfinningar upp að
samband eins og hennar.
Hún svaraði strax að það
væri gleðin af því að upp-
götva stöðugt eitthvað nýtt í
fari hvors annars og vera
alltaf að koma hinum aðil-
anum á óvart. Eftir tuttugu
ára hjónaband er svo sem
ekki margt sem kemur á
óvart lengur og stór spurn-
ing hvort eitthvað sem mað-
ur geri geti komið makanum
nýju í hjónabandinu og
halda þeim gangandi um
tíma.
Ég hringdi því í þessa vin-
konu mína og spurði hana
hvað hún héldi að væri
ánægjulegast við ungt ástar-
raunverulega í opna skjöldu.
Það er hins vegar ástæðu-
laust að láta smáatriðin vaxa
sér í augum. Svo ég gerði
nokkuð sem mér hafði
aldrei dottið í hug áður og
ég vissi að maðurinn minn
myndi síst af öllu trúa mér
til að gera.
Ég tók símann upp og
hringdi í hann í vinnuna og
þóttist vera símadóni. Hann
var heldur þurr á manninn
og fúll og nánast skellti á
mig. Ég varð fyrir sárum
vonbrigðum þangað til hann
hringdi aftur og tilkynnti
mér að hann hefði verið
með hátalarann á símanum
og vinnufélagarnir fengið
vægt sjokk þegar hás svefn-
herbergisrödd mín barst yfir
skrifstofuna.
En fall er fararheill hugs-
aði ég og daginn eftir fór ég
í sítt pils og fleginn bol. Á
leið út úr dyrunum í vinn-
una tilkynnti ég honum að
ég væri ekki í neinum undir-
fötum og spurði hvort hann
vildi vera samferða heim.
Svarið var mér mjög að
skapi og aldrei þessu vant
þurfti maðurinn minn ekki
að vinna yfirvinnu.
Ég beitti ýmsum öðrum
brögðum til að hressa við
sambandið sem öll tókust
með ágætum. Giftar vinkon-
ur mínar tóku eftir að yfir-
bragð mitt var með ánægju-
legra móti og spurðu hverju
það sætti. Ég sagði þeim allt
um hernaðaráætlun mína og
mælti með að þær tækju upp
sömu siði. Vinkona mín sem
við skulum kalla Siggu
hringdi strax daginn eftir og
sagði mér að hún hafi beðið
manninn sinn að segja sér
frá uppáhalds blautlega
dagdraumi sínum. Hann
sagði henni að hann væri oft
í hlutverki sjúklings sem
16 Vikan