Vikan - 21.09.1999, Blaðsíða 17

mér á óvart. Ekki stóð á við-
brögðum. Þegar ég kom
heim um kvöldið var þessi
elska búin að útvega okkur
borð á matsölustað. Undir
miðnættið komum við heim
og þá beið mín rós á kodd-
anum og konfektmoli.
Eg varð yfir mig ánægð og
trúði honum fyrir því að ég
hefði tekið það upp hjá
sjálfri mér að blása í glæð-
urnar til að reyna að endur-
nýja neistann í sambandinu
en játaði jafnframt að ég
væri að verða svolítið þreytt
á að þurfa að vera frumleg á
hverjum degi. Vinnan, heim-
ilið, garðurinn og allt annað
sæti á hakanum meðan ég
berðist við að finna upp á
einhverju til að halda hon-
um við efnið.
Hann hló bara að mér og
spurði hvers vegna ég væri
að elta ólar við þetta. Jú,
hann hefði skemmt sé kon-
unglega en eftir hverju væri
ég að leita. Eg sagði honum
að ég væri hrædd um að
festast í vananum og að við
hættum að koma hvert öðru
á óvart. Hann sagði mér þá
að ég hætti aldrei að koma
sér á óvart. I hvert sinn sem
við gerðum eitthvað saman
fyndist honum hann fá tæki-
færi til að sjá mig í nýju Ijósi.
Sjálfsagt er ágætt að vera
einhleypur og ástfanginn en
þetta samtal sannfærði mig
um að það er ekkert sem
jafnast á við að vera giftur,
fastur í viðjum vanans og
rígbundinn sama makanum.
Ég ræddi þetta sömuleiðis
við vinkonurnar og þær voru
sammála. Þær töldu mikil-
vægt að festast ekki um of í
einhverri rútínu en það væri
hins vegar mjög verðmætt
að hafa eitthvað ákveðið að
hverfa að. Margar einhleyp-
ar konur upplifa mikla
spennu í samskiptum sínum
við hitt kynið vegna þess að
það er allt svo nýtt og ófyrir-
séð. En það er ómetanlegt
að hafa einhvern sér við hlið
sem er þar hvort sem þér
finnst þú sexí og sæt eða ert
sárlasin, sveitt og með nef-
rennsli. Vissan um að hann
ætli sér að vera til staðar
hvað sem kemur upp á er
betri en nokkur spenna. Það
þarf hins vegar ekki að þýða
að krydd í tilveruna sé ekki
nauðsynlegt og bráð-
skemmtilegt. Þú veist bara
að þú þarft ekki að nota of
mikið af því.
hjúkrunarkona táldrægi,
hann er ekki sá allra frum-
legasti sem maður hittir, og
Sigga sagði mér að hún væri
ekki í vandræðum með að
vera hressileg og ákveðin
hjúkrunarkona. Bæði hefðu
þau hjónin haft mikla
ánægju af þessu nýja til-
brigði við læknisleiki.
Kata vinkona átti í meiri
erfiðleikum. Hún trúði því
tæpast að henni tækist að
blása nokkru lífi í glæður
hjónabands síns. Eiginmað-
ur hennar hefði séð hana
fæða þrjú börn og hún hefði
ekki þorað að kveikja ljósið
í svefnherberginu síðan
yngsti sonur þeirra fæddist.
Ég benti henni á að flestir
eiginmenn hefðu ekki betra
langtíma minni en svo, að
væru þeir beðnir að kaupa
klósettpappír á leið heim úr
vinnunni yrðu fjölskyldu-
meðlimir að halda í sér það
kvöldið eða notast við
servíéttur. Hún laumaðist þó
með hálfum huga inn í sturt-
una til hans einn morguninn
og sagði mér að sælubrosið
á andlitinu á honum þegar
hann fór í vinnuna þann
morguninn benti til að ég
hefði rétt fyrir mér með
minnið.
Nú fór boltinn að rúlla.
Við þrjár vorum ekkert að
liggja á því að það hefði haft
ýmislegt skemmtilegt í för
með sér að ákveða að rífa
sig upp úr gamla hjólfarinu
og breyta til og við værum
langt frá því hættar að finna
upp á nýjungum. Okkur
tóku að berast sögur af upp-
átækjum vinnufélaga, vin-
kvenna og systra og hvergi
skorti hugmyndaflugið.
Ein fékk manninn sinn til
við sig inn á kvennaklósetti
á veitingastað, önnur batt
sinn heittelskaða við hjóna-
rúmið með silkislæðum (þau
hlógu reyndar svo mikið að
lítið varð úr aðgerðum) og
sú þriðja hringdi dónasímtal
í eiginmann sinn sem sló út
allt sem boðið er upp á hjá
rauða torginu. Það þarf ekki
að taka fram að hún hitti
betur á en ég, sú.
Það verður hins vegar að
viðurkennast að eftir nokkr-
ar vikur fór að verða erfitt
að láta sér detta eitthvað
nýtt og skemmtilegt í hug.
Ég sneri mér þá að mínum
heittelskaða og krafðist þess
að hann reyndi nú að finna
upp á einhverju og koma
Vikan 17