Vikan - 21.09.1999, Blaðsíða 44

Framhaldssaga
Leyndarmálið
4. KAFLI
E
lise sat í her-
berginu sínu
og hlustaði.
Hún var
nokkurn veg-
inn viss um að Julian væri að
spila og að hún væri stödd í
húsinu hans. Það hafði tekið
Elise langan tíma að komast
að því sem skipti hana
mestu máli: Julian var góður
maður. Hvernig veistu það?
hafði einn læknanna spurt
hana mörgum árum áður.
Ég veit það bara, hafði hún
svarað, en læknirinn hafði
ekki gefið sig. Hvernig gat
hún vitað að Julian var góð- kassanum sem pabbi hennar hún heyrði raddirnar í höfði
ur? Af því að hann er dökk-
hærður, sagði hún að lokum,
til þess að læknirinn hætti að
reyna að rugla hana í rím-
inu. Henni fannst málið ein-
falt; allir sem hún hataði
voru ljóshærðir.
Fyrst var það Anna. Hún
lokaði augunum og neyddi
sig til þess að hugsa um
Önnu.
Elise var sex ára og grét
og grét. Ekki bara vegna
óhugnanlegu hlutanna sem
leyndust í fataskápnum
hennar. Líka vegna þess að
mamma var farin og kæmi
aldrei aftur. Hún hafði verið
flutt í burtu í ljóta, svarta
kallaði „kistu“. Elise var svo
sorgmædd að henni fannst
allur heimurinn vera svartur.
En í dag kæmi Julian heim
úr heimavistarskólanum.
Hún stansaði fyrir utan
dyrnar á herberginu hans og
skellti hælunum saman
fimm sinnum. Fimm var
happatalan hennar. Svo
gekk hún að glugganum og
tyllti sér á tá svo hún gæti
breitt faðminn yfir alla
gluggakistuna. Með því móti
gat hún haldið illu öndunum
í burtu. Öndunum sem
höfðu tekið mömmu frá
henni og héldu til undir
rúminu hennar.
Hún varð hrædd þegar
sínu verða sífellt reiðilegri
þótt enn væru þær ekki
mjög háværar.
Ég ætla að hugsa um
bróður minn, sagði hún upp-
hátt við sjálfa sig, en það var
um seinan. Svart myrkrið
helltist yfir hana og reyndi
að toga hana niður. En þeg-
ar hún var að því komin að
detta heyrði hún rödd Juli-
ans: Elise, hvers vegna situr
þú hér?
Myrkrið hörfaði til baka
og heimurinn var aftur í lit.
Það sem eftir var dagsins
hélt hún sig nálægt Julian og
þegar pabbi hennar kom
heim var henni farið að líða
betur. Hún spratt á fætur og