Vikan - 21.09.1999, Blaðsíða 58

Lífsreynslusaga
i *
'W1' s
Veikindin kæ
hjónabandi
Það voru hamingju-
samir foreldrar sem
héidu á nýfæddum
syni sínum og dáðust
að stráknum. Brátt
brá skugga á gleðina
þegar í ijós kom að
barnið var alvarlega
veikt og vart hugað
iíf. Sigurður litli var
hetja og náði sér á
strik en veiktist svo
aftur hvað eftir ann-
að. Árin á eftir ein-
kenndust af löngum
vökustundum,
áhyggjum og kvíða.
Einn daginn gerðum
við okkur grein fyrir
þeirri sorglegu stað-
reynd að hjónabandi
okkar væri lokið.
Við giftum okkur
á þrítugsaldri og
vorum hamingju-
söm, að við héld-
um. Við gengum bæði
menntaveginn og kepptumst
við að sanna okkur á vinnu-
markaðnum eins og gengur
og gerist. Þegar við vorum
rétt skriðin yfir þrítugt
fannst okkur tími til kominn
að eignast barn. Við vorum
komin í draumahúsnæði,
höfðum það gott fjárhags-
lega og bæði í traustum
störfum. Vinir okkar höfðu
eignast börn á námsárunum
og við ræddum það oft okk-
ar á milli hvílík mistök það
væru að eignast barn svona
ungur, þetta væri eintómt
basl. Við færum réttu leiðina
með því að bíða eftir rétta
tímanum. Reyndar kom
snemma í ljós að rétti tíminn
er eitthvað sem ekki er til.
Ég trúði því að ég yrði
ófrísk daginn sem ég hætti
að taka pilluna en svo
reyndist ekki vera. Eftir
tveggja ára bið varð ég
ófrísk. Það ríkti mikil gleði,
bæði hjá okkur, vinum okk-
ar og fjölskyldu. Ég minnk-
aði við mig vinnuna þegar
leið á seinni hluta meðgöng-
unnar en var harðákveðin í
að koma til baka að loknu
fæðingarorlofi. Ég skildi
ekkert í konum sem nenntu
að vera heimavinnandi í
nokkur ár. Ég hafði nýlega
fengið stöðuhækkun en
vann út frá þeim forsendum
að koma fljótlega aftur til
starfa.
Síðustu vikur meðgöng-
unnar og fæðingin gekk eðli-
lega fyrir sig. Það voru ham-
ingjusamir foreldrar sem
föðmuðu lítinn strák á fæð-
ingardeildinni.
Eins og venja er var
barnið skoðað en svo leið
nokkur tími þar til við
fengum hann aftur. Ljós-
móðirin var áhyggjufull á
svipinn og lét okkur vita
að það gæti verið að barnið
færi aftur í ítarlegri skoðun.
Við ljómuðum af ham-
ingju þegar gestirnir byrjuðu
að streyma til okkar. A öðr-
um degi urðum við fyrir
miklu áfalli þegar
læknir, alvarlegur á
svip, tilkynnti okkur að son-
ur okkar væri alvarlega
veikur, hann þyrfti að fara í
stóra aðgerð sem gæti reynst
lífshættuleg. Fréttin kom
eins og þruma úr heiðskíru
lofti. Heimurinn hafði fram
til þessa verið svo kassalaga
og fullkominn hjá okkur að
óvæntar fréttir á borð við
þessa rúmuðust ekki í hon-
um. Afneitunin kom strax
fram og við rengdum hvert
orð læknisins. Að sjálfsögðu
treystum við honum full-
komlega en við vildum ekki
trúa því að eitthvað amaði
að barninu okkar. Barninu
sem við höfðum beðið svo
lengi eftir.
Löng sjúkrahúsdvöl
Aðgerðin var framkvæmd
nokkrum dögum síðar. I
staðinn fyrir að fara heim
fórum við mæðginin á nýja
sjúkradeild. Sonur okkar
þurfti að dvelja á sjúkrahúsi
fyrstu sex mánuðina og ég
var eins og skopparabolti á
milli sjúkrahússins og heim-
ilis. Vinir og ættingjar vissu
ekki hvernig ætti að bregð-
ast við en þó voru nokkrir
sem komu í heimsókn með
gjafir handa barninu þótt
það væri ekki á staðnum.
Fæstir þeirra komu upp á
spítala. Ég sá fram á að ég
myndi ekki geta sinnt starf-
inu mínu og sagði því upp
nokkrum vikum eftir að