Vikan - 12.10.1999, Blaðsíða 28

Éghef verið svipt
framtiðandraumum minum
Eg lá út af á skoð-
unarbekknum í
þægilega rökkv-
uðu herbergi.
Ekkert hljóð
heyrðist en bæði ég og hjúkrun-
arfræðingurinn sem renndi són-
arskoðunartækinu eftir magan-
um á mér störðum stíft á sjón-
varpsskjáinn þar sem mynd af
legi mínu birtist. Eg skildi mest
lítið í þessum svörtu og hvítu
rákum sem komu og fóru en
engan hefði getað grunað
hversu taugaspennt og hrædd
ég var. Eg beið í ofvæni eftir úr-
skurðinum sem kom að lokum.
„Ég sé engin merki um hægri
eggjastokk þinn en sá vinstri er
til staðar og í honum er stórt
æxli."
Fyrir augum mér varð allt
svart um stund. Það kom vissu-
lega engum á óvart að í vinstri
eggjastokknum var stórt æxli.
Ég hafði örfáum mánuðum
áður farið í aðgerð til að láta
fjarlægja það. Ég vissi að það
þýddi að nema þyrfti burt allan
eggjastokkinn og sennilega ein-
hvern hluta legsins líka. Það var
áfall en huggun harmi gegn að
ég átti að halda þeim hægri og
mér hafði verið sagt að miklar
líkur væru á að egg úr honum
frjóvgaðist og ég ætti að geta
gengið með barn þrátt fyrir að-
gerðina. Nú var hins vegar
komið í ljós að mistök höfðu átt
sér stað og heilbrigði eggja-
stokkurinn hafði verið numinn
burt en hinn látinn vera.
Þetta kom yfir okkur hjónin
eins og þruma úr heiðskíru lofti
og þýddi að margir af mínum
framtíðardraumum myndu
aldrei geta ræst. Ég og maður-
inn minn áttum eina litla stúlku
en höfðum ráðgert að eignast
tvö börn til viðbótar. Við erum
bæði miklar barnagælur og
höfðum lengi undirbúið og lagt
á ráðin fyrir fjölskylduna sem
við ætluðum að eignast. Við
vildum fara skynsamlegu leið-
ina, ljúka námi, eignast húsnæði
og koma okkur nokkuð vel fyr-
ir áður en við færum að eignast
börn. Þetta var einmitt það sem
við gerðum. Við lukum bæði
háskólanámi, komum okkur
ágætlega fyrir í góðu raðhúsi og
vorum bæði kornin í góðar
stöður hvort í sfnu fagi þegar
við ákváðum að eignast okkar
fyrsta barn. Dóttir okkar fædd-
ist skömmu síðar eftir erfiða
meðgöngu og fæðingu þar sem
mér var hjálpað síðasta spölinn
með sogklukku. Við ákváðum
að best væri að geyma frekari
barneignir í 3-4 ár til að hjálpa
mér að komast yfir áfallið. Mik-
ið vildi ég að við hefðum einu
sinni ekki farið skynsamlegu
leiðina.
Þegar ég fór í eftirskoðun eft-
ir að dóttir mín fæddist þóttist
læknirinn finna blöðru eða
þykkildi í hægri eggjastokknum.
Ég fór í ómskoðun og í ljós
kom að lítil blaðra var á eggja-
stokknum. Læknar voru þó al-
mennt sammála um að hún væri
góðkynja og ekki ástæða til að
bregðast við. Blaðran myndi
hugsanlega hverfa af sjálfu sér
og því best að fylgjast náið með
þróun mála næstu mánuði en
ekki gera neitt vanhugsað. Ég
var sammála þessu enda ung og
hraust og varla á þeim buxun-
um að neitt alvarlegt gæti verið
að mér. Ég fór í skoðun með
reglulegu millibili eftir þetta en
þessi örlilla baun eða ber hvarf
ekki.
Dóttir mín var farin að vaxa
úr grasi og var okkur foreldrun-
um til mikillar ánægju. Mér
gekk allt í haginn í starfi og við
töldum okkur lukkunnar
pamfíla. Maðurinn minn var
farinn að ýja að því hvort mér
þætti ekki komin tími til að
huga að öðru barni þegar ég fór
að finna fyrir verkjum í kviðar-
holi. Mér fannst kviðurinn þan-
inn og ég fann oft fyrir verkjum
sem ég var sannfærð um að
kæmu frá leginu. Ég fór því til
læknis og hann varð var við
stórt þykkildi í vinstra eggja-
stokknum. Aftur var ég send í
ómskoðun og nú kom í ljós að
allstórt æxli hafði myndast í
vinstri eggjastokki. Mér var
sagt að eina ráðið væri skurðað-
gerð þar sem gengið væri úr
skugga um hvort æxlið væri ill-
kynja eður ei. Sennilegt væri
þó, miðað við stærð æxlisins og
hversu hratt það hefði vaxið á
stuttum tíma, að nema þyrfti
brott eggjastokkinn, efsta hluta
legsins og talsvert af vöðvavef
þar í kring. Þetta voru hræðileg-
ar fréttir. Við hjónin fórum
heim og ræddum málin en vor-
um bæði sammála um að best
væri að ljúka þessu sem fyrst.
Ég hafði verið hjá sama kven-
sjúkdómalækni í mörg ár og
hann sá um að panta fyrir mig
aðgerðina og ganga frá öllum
undirbúningi. Ég treysti þessum
manni fullkomlega enda hafði
hann alltaf reynst mér vel.
Daginn sem aðgerðin var
gerð vöknuðum við snemma.
Ég man að það var sólskin og
gott veður og mér þótti slæmt
að geta ekki fengið mér morg-
unverð með manninum mínum.
Lyktin af ristuðu brauði var
lokkandi en ég varð að vera
fastandi. Hann keyrði mig upp
á Kvennadeild og við kvödd-
umst með kossi í dyrunum. Þeg-
ar ég var vakin upp úr klukkan
tvö þennan sama dag var mér
sagt að aðgerðin hefði tekist
með miklum ágætum og ég
andaði léttar. Öll okkar vand-
ræði voru að baki.
Ég fór heim og um tíma gekk
lífið sinn vanagang eða þar til
ég fór að finna sömu verki og
áður. Þetta kom mér alveg í
opna skjöldu. Aðgerðin hafði
að sögn lækna tekist afskaplega
vel en ég var með alveg ná-
kvæmlega sömu einkenni og
fyrir hana. Ég fór og ræddi við
minn lækni og hann skoðaði
mig og kvað upp þann úrskurð
að allt væri eðlilegt. Sennilega
stöfuðu verkirnir af vefsálræn-
um toga eða því að líkami minn
hefði ekki alveg vanist að orsök
verkjanna væri horfin. Þessu
trúði ég einfaldlega ekki og ég
fór til annars læknis.
Sá skoðaði mig og kvaðst
greinilega verða var við fyrir-
ferð í kviðarholi og að hann
Nú var hins vegar komið í Ijós að mistök
höfðu átt sér stað og heilbrigði eggja-
stokkurinn hafði verið numinn burt en
hinn látinn vera.
28 Vikan