Vikan - 12.10.1999, Blaðsíða 46

Framhaldssaga
lokið. Hann sagði að þú ætt-
ir að drífa þig af stað, sagði
frú Minstrell. Það er spáð
stormi seinna í vikunni.
Kaiser vissi að hann átti
ekki annarrra kosta völ.
Francesca treysti honum
ekki og hann varð að fara án
hennar. Hún stóð í dyrunum
og horfði á hann. Þú ert að
fara, sagði hún.
Hann kinkaði kolli.
Hvenær?
Snemma í fyrramálið.
Getur þú ekki beðið svolítið
lengur? Hún var föl.
Það er spáð slæmu veðri.
Hún kinkaði kolli. Jæja þá.
Hann lagði höndina undir
hökuna á henni og neyddi
hana til þess að horfa á sig.
Francesca, sagði hann lágum
rómi. Ég veit að þú vilt fara
frá manninum þínum og ég
veit að hann vill ekki leyfa
þér það. Hann hótar því að
ljóstra upp um eitthvað.
Þetta er ekkert annað en
kúgun.
Hún starði á hann með
hræðslu í augnaráðinu.
Hvernig veist þú þetta?
Ég heyrði til ykkar daginn
sem ég hjálpaði krökkunum
með máfinn.
Heyrðu þau til okkar? Augu
hennar voru full af tárum.
Nei, sagði hann hiklaust.
Þau heyrðu ekkert.
Hún faldi andlitið í höndum
sér. Guð minn góður, hvísl-
aði hún. Ætlar þessari
martröð aldrei að ljúka?
Henni lýkur ef þú vilt leyfa
mér að hjálpa þér.
En hvers vegna? sagði hún
örvæntingarfull. Hvers
vegna ættir þú að flækja þér
í þetta?
Vegna þess að ég elska þig,
sagði hann lágum rómi. Um
leið og hann sagði þetta vissi
hann að það var satt. Hann
elskaði hana. Skilyrðislaust.
Hún starði undrandi á hann.
Hvernig getur þú elskað
mig? Ég á ekki skilið að
vera elskuð.
Ég hef aldrei hitt nokkra
konu sem verðskuldar það
jafnmikið og þú, sagði hann
ákveðinn. Mig langar til
þess að hjálpa þér. Þú verð-
ur að leyfa mér að hjálpa
þér. Ég skal bíða eftir Hildy.
Síðan fer ég með ykkur á
einhvern öruggan stað.
Hún brosti til hans og andlit
hennar ljómaði. Ég hef ekk-
ert að gefa, sagði hún. En ég
mun aldrei gleyma þessari
stundu.
Hann fékk kökk í hálsinn.
Hvernig hefur þú hugsað
þér að koma börnunum
héðan án þess að Julian
uppgötvi það, spurði hann.
Hún tók hönd hans og kyssti
hana. Ég veit það ekki,
hvíslaði hún, en mér dettur
örugglega eitthvað í hug!
Elise gat lesið öll orðin. Hún
átti sjaldan í erfiðleikum
með að lesa svo framarlega
sem hún mundi eftir að taka
lyfin sín. Ef hún gleymdi því
lifnuðu orðin við og urðu að
alls kyns hlutum og skýjum
sem leystust upp og hurfu út
í buskann.
Christian sat við hliðina á
henni. Hann hafði sagt
henni að þetta væri uppá-
haldssagan hans. Hún lauk
við bókina og lokaði henni,
ekki vegna þess að hún vissi
að sögunni væri lokið heldur
vegna þess að orðin á blað-
síðunni voru ekki fleiri.
Christian stóð á fætur.
Þakka þér fyrir að lesa fyrir
mig Elise, sagði hann. Nú
verð ég að fara að sofa.
Góða nótt, sagði hún.
Góða nótt. Hann hikaði og
kyssti svo Elise á kinnina,
henni til mikillar skelfingar.
Þakka þér líka fyrir að vera
svona góð við mig, sagði
hann og flýtti sér út.
En Elise tók ekki eftir því.
Hana sveið í kinnina þar
sem varir hans höfðu snert
hana og suðið í höfðinu á
henni varð að ærandi há-
vaða. Hún reyndi að ein-
beita sér. Hún var búin að
standa sig vel. Hún hafði
verið ein með Christian,
haldið í höndina á honum
og lesið fyrir hann. Það var
nauðsynlegt að öðlast traust
hans.
Hún stóð upp gekk að skrif-
borðinu og leit á dagatalið.
Hún hafði merkt við daginn
sem von var á Julian til
baka. Nú voru bara tveir
dagar þangað til. Þetta yrði
að gerast á morgun.
Árla næsta morgun stóð
Kaiser við gluggann og
horfði yfir í garð Ferrare-
hússins. Hann sá útidyrnar
opnast og Christian koma út
með Elise. Hann setti í
brýrnar og virti þau fyrir sér
ganga niður gamla strand-
veginn. Hvað í ósköpum ..?
tautaði hann. Það er best að
athuga hvað hér er á seyði.
Francesca opnaði dyrnar
áður en hann bankaði.
Komdu inn, hvíslaði hún. Ég
er búin að hugsa og hugsa
og ég held að ég sé búin að
komast að niðurstöðu. Svo
fölnaði hún upp. Þú hefur
vonandi ekki skipt urn skoð-
un?
Nei. Hvert voru Christian
og Elise að fara?
Hún leit undrandi á hann.
Christian? Hann er ekki
vaknaður.
Víst er hann vaknaður, sagði
Kaiser. Ég sá hann fara út
með Elise.
Það getur ekki verið. Christ-
ian! hrópaði hún. Elise!
Enginn svaraði. Hún hljóp
að dyrunum, reif þær upp og
kallaði. Ekkert svar. Ég ætti
ekki að vera hrædd, sagði
hún. Elise myndi aldrei gera
Christian mein. Hún horfði
á Kaiser. Hvers vegna er ég
þá svona hrædd?
Hann greip um hönd hennar
og þau hlupu í sömu átt og
Elise og Christan höfðu
horfið.
Sjáðu! Christian hélt á lítilli
skel í höndinni og Elise
kinkaði kolli þó hún sæi
varla hvað þetta var. Hún
hélt hendinni í vasanum og
þuklaði á beittum hnífnum.
Hún sá hann nema staðar og
og taka upp aðra skel. Sjáðu
hvað þessi er falleg! hrópaði
hann.
Hún horfði á litlu höndina
og greip utan um hnífinn.
Christian beygði sig niður til
þess að setja skelina í fötu.
Nú, hugsaði hún og í höfði
hennar hljómuðu gamal-
kunnar raddir sem hrópuðu
til hennar háum rómi:
Núna! Gerðu það núna!
Hún gekk nær litla strákn-
um. Allt í einu leit hann upp
eins og hún hefði kallað til
hans. Hann leit á hana stór-
um augum og hún reyndi að
flýta sér áður en jörðin opn-
aðist undir fótum hennar.
Það var of seint. Hún hafði
ekki einu sinni orku til þess
að taka hnífinn úr vasanum.
Um leið og hún datt sá hún
Francescu kom hlaupandi í
áttina til þeirra yfir sandhól-
ana.
46 Vikan