Vikan - 12.10.1999, Blaðsíða 45

sagði.
En hvers vegna í ósköpun-
um? spurði hann.
Það skiptir ekki máli. Ég
verð að bíða með það þar til
Hildy og Christian eru nógu
gömul til þess að sjá um sig
sjálf.
Kaiser tók utan um hana og
þrýsti henni að sér. Ég er
svo hjálparvana. Ef þú bara
vissir hvað mér þykir það
leiðinlegt. Ég vildi óska þess
að ég gæti skilið um hvað
málið snýst. Hann fann reið-
ina blossa upp í sér. Hann
langaði að drepa manninn
sem olli henni þessu hugar-
angri. Hvers vegna gerir
hann þér þetta? spurði
hann.
Það sem er sársaukafyllst,
sagði hún stillilega, er að ég
get aldrei sagt frá því.
Getur þú ekki verið hérna
hjá okkur smá stund, sagði
Elise. Mig langar til þess að
halda okkur veislu og það
liggur svo vel á öllum þegar
þú ert hérna hjá okkur!
Elise hafði beðið þeirra í
dyrunum, klædd bláum silki-
kjól og sagðist áköf ætla að
koma þeim á óvart. Hún vís-
aði þeim inn í borðstofuna.
Þar beið þeirra borð sem
svignaði undan alls kyns
kræsingum. Það var samt
skreytingin sem kom Kaiser
mest á óvart. Stofan leit út
eins og leikmynd í hryllings-
mynd. Músastigar, pappírs-
blóm og blöðrur hengu
þvers og kruss niður úr loft-
inu og minntu á köngulóar-
vefi.
Elise ætlar að halda veislu,
hrópaði Christian og klapp-
aði saman lófunum. Hvers
vegna?
Veislan er til heiðurs þér,
Christian, sagði Elise. Við
erum öll svo glöð að þú
slappst heilu og höldnu í
gær. Hvað segir þú um það?
Gerðu það fyrir okkur að
stansa, þó ekki væri nema
smá stund, sagði Francesca
við Kaiser. Elise er búin að
hafa svo mikið fyrir okkur.
Hún brosti til mágkonu
sinnar. Þetta var aldeilis
óvænt gleði Elise, sagði hún
vingjarnlega. Sérstaklega
fyrir Christian.
Kaiser sá að Elise roðnaði.
Nú getur veislan byrjað!
sagði hún og brosti út að
eyrum.
Maturinn var góður en
Kaiser leið eins og Lísu í
Undralandi. Elise sagði ekki
margt og í hvert sinn sem
hún sagði eitthvað hikaði
hún, eins og hún væri ekki
viss um hvað hún ætlaði að
segja.
Ekki vissi ég að þú værir
svona frábær kokkur Elise,
sagði Francesca.
Það er nú orðum aukið.
Ekki þetta lítillæti! Hvar
lærðir þú að elda svona góð-
an mat?
Ég lærði það þegar ég var
lítil.
Hver kenndi þér það?
spurði Francesca brosandi.
Anna, sagði Elise eftir langa
þögn. Hún reis snögglega á
fætur. Á ég að kenna þér að
búa til marsípanblóm?
spurði hún Christian.
Christian leit á mömmu
sína. Hann átti erfitt með að
átta sig á þessari breytingu á
frænku sinni. Francesca
brosti uppörvandi til hans.
Þú hefur örugglega gaman
af því, sagið hún. Þú getur
svo seinna kennt Hildy að
gera það.
Christian hikaði.
Við verðum hér, sagði
Francesca. Kallaðu í okkur
ef eitthvað er að.
Christian fór á eftir frænku
sinni.
Ég á ekki eitt einasta orð,
sagði Kaiser þegar þau voru
ein eftir.
Ég vorkenni henni, sagði
Francesca. Hún gerir þetta
til þess að gleða Julian. Hún
gerir sér ekki grein fyrir því
að Julian er alveg nákvæm-
lega sama um son sinn. Hún
andvarpaði. Julian er eina
mannveran sem skiptir Elise
máli.
Veit hann það sjálfur?
Julian er alveg sama um
Elise, eins og reyndar alla
aðra, svaraði hún. Hann
notfærir sér hana; hún er
ráðskona, barnapía og guð
veit hvað. Hún fær að vera
hér svo lengi sem hann hef-
ur not fyrir hana. Eftir það
kemur hann henni aftur fyr-
ir á einhverri stofnun.
Síminn hringdi og hún fór
fram til þess að svara. Hún
kom til baka og sagði að það
væri verið að spyrja um
hann. Frú Minstrell var í
símanum. Hank hafði hringt
og sagt að viðgerðinni væri