Vikan - 12.10.1999, Blaðsíða 6

mmm
æmy.m
einstök kona sem eigi engan
sinn líka, lífsgleðin ogjákvæðn-
in geisli út frá henni. Edda er
nýlega komin heim úr ensku-
skóla en hún fer reglulega utan
til að bæta við enskukunnátt-
una. Bekkjarfélagar hennar
komu alls staðar að úr heimin-
um en Edda var elsti nemand-
inn í bekknum. Þessi kraftmikla
kona lítur ákaflega vel út og
erfitt að trúa því að hún sé
komin á áttræðisaldur.
„Eg ætlaði alltaf að verða
barnasálfræðingur eftir að ég
las danskan pésa um barnasál-
arfræði sem ömmubróðir minn
færði mér. Ég komst líka í bók
um dýrasálarfræði og mér
fannst það sömuleiðis spenn-
andi nám. Ég stundaði nám við
í Núpsskóla í tvo vetur. Seinni
veturinn var ákveðið að ég
skyldi fara í Menntaskólann á
Akureyri og ég bjó mig undir
nám þar. Um miðjan vetur var
mér tilkynnt að ekkert gæti
orðið af þeim áformum. Það
voru mestu von-
eir eru fáir sem
vita að Edda heitir
Guðrún Guðfinna,
enda notar hún
ætíð Eddunafnið.
Þeir sem til hennar þekkja eru
sammála um að á ferðinni sé
brigði lífs míns. Ég hef aldrei
orðið eins sorgmædd og ég varð
á þeirri stundu. Ástæðan var sú
að það varð aflabrestur hjá föð-
ur mínum sem átti útgerð og
ýmisleg óhöpp urðu á sama
tíma og því sá hann ekki fram á
að geta kostað mig til náms.
Það var ekki rætt um þetta
meira. Ég syrgi það ennþá. Ég
ákvað að læra eitthvað hagnýtt
í staðinn. Ég fór suður til að
læra að sauma. Ég fór líka í
húsmæðraskóla úti á land einn
vetur og lærði þar allt mögu-
legt. Þegar ég kom aftur suður
hélt ég áfram að vinna við
saumaskap og á þeim tíma var
ekki búið að stofna fataiðnað-
ardeild Iðnskólans. Ég fór því
aftur í sniðteikningar og jók við
nám mitt í fatasaum."
Bílslysið breytti mér
„Um svipað leyti hitti ég eig-
inmann minn, Ástvaid Stefáns-
son. Við giftum okkur og eign-
uðumst fjögur börn. Ég vildi
vera heima hjá börnunum mín-
um og saumaði því talsvert
heima. Maðurinn minn er mál-
ari að mennt og hann kunni
ekki við að hafa fúskara á sínu
heimili. Hann vildi að ég tæki
fagpróf og hvatti mig til að fara
með mín plögg og athuga hvort
ég fengi ekki námið metið hjá
Iðnfræðsluráði. Ég gerði það og
tók fagprófið 1957 og fékk
meistarabréfið 1964. Ég vann
við sauma í tuttugu ár, fyrst hjá
Ingibjörgu Hallgríms og síðan
heima hjá mér með börnin
mín. Samt sem áður
blundaði þó alltaf í mér
þrá eftir einhverju öðru,
mig langaði að læra meira.
Ég var reyndar dugleg að
sækja tíma hjá Námsflokkun-
um og á tímabili fór ég fimm
kvöld í viku. Þá sótti ég tíma í
sálarfræði hjá doktor Brodda
Jóhannessyni auk annarra nám-
skeiða. Þetta var afskaplega
gefandi, sérstaklega sálarfræð-
in. Hún var svo ný hérlendis og
kennarinn nýkominn heim úr
námi. Þetta var svo skemmti-
lega sett fram hjá honum með
Guðrún Guðfinna Jónsdótt-
ir, Edda, lét sig dreyma um
að verða barnasálfræðingur
á unglingsárum sínum fyrir
vestan. Hún hafði ekki tök
á að fara í menntaskóla en
fluttist til Reykjavíkur, lærði
kjólasaum og hugsaði af
natni um heimili, mann og
fjögur börn. Drauminn um
aukna menntun bar hún
ætíð í brjósti og þegar hún
var sextug settist hún á
skólabekk í Kennarahá-
skóla íslands. Á sjötugs-
aldri útskrifaðist Edda sem
kennari og við tóku bestu
dagar lífs hennar. Edda er
orðin sjötíu og sex ára og
má ekki kenna lengur. í
stað þess að sitja heima og
láta sér leiðast hannar hún
og saumar fallegar töskur
úr alls kyns efnum, þar á
meðal fiskroði.
Vikan
Glæsileg samkvæmistaska sem Edda
hefur hannað og saumað. Taskan er
unnin úr snáka- og lambaskinni.
líkingum. Hann sagði okkur frá
ýmsum kenningum og kom
með útskýringar.
Eftir tuttugu ár í fatasaumi
langaði mig að breyta til og fór
að vinna hjá BSI við upplýs-
ingaþjónustu og miðasölu. Ég
fann þó fyrir löngun til að fara
að kenna í skóla. Ég mátti
kenna einum og einum nema í
einu í minni iðn en ég mátti
ekki taka hóp af nemendum.
Mig langaði að fara í Kennara-
háskólann til að ná þessum rétt-
indum. En til að kynnast
innviðum skóla fór ég að vinna
í grunnskóla, bæði sem ganga-
vörður og við ýmis önnur störf.
Ég vann þar í nokkur ár og
ákvað síðan að fara í Kennara-
háskólann því kennslan heillaði
mig mjög.
Um svipað leyti og ég tók þá
ákvörðun lentum við hjónin í
alvarlegu bílslysi þegar drukk-
inn ökumaður ók á bíl sem við
vorum í. Bíllinn hans lenti þeim
megin sem ég sat í bílnum og ég
slasaðist mikið, var vart hugað
líf. Ég gekk í gegnum mikla
endurhæfingu, þurfti meðal
annars að læra að ganga upp á
nýtt. Á meðan á dvöl minni á
Grensásdeild stóð kom
„Ég hlustaði á
kassettuna sem var
yndisleg og á henni
hljómaði boðskapur-
inn hvernig maður
ætti að njóta lífsins.
Maður ætti að nota
augnablikið og njóta
þess því það kæmi
aldrei aftur. Þetta
snerti mig svo djúpt
að þetta hefur verið
mín lífssýn siðan.
Maður nýtur ekki
augnabliksins nema
maður hafi notað það
rétt.“
Texti: Margrét V. Helgadóttir
Myndir: Baldur Bragason og úr einkasafni