Vikan - 14.12.1999, Blaðsíða 29

ekki til greina af sinni hálfu í
það minnsta ekki fyrr en
okkar samband væri að fullu
uppgert. Það var því stærsta
áfall sem ég hef fengið á lífs-
leiðinni þegar þessi „góði
vinur" var fluttur inn á hana
örskömmu síðar og öllum
var augljóst að þetta nána
samband var ekki nýhafið.
Mín fyrstu viðbrögð voru að
ryðjast inn á turtildúfurnar
og hella úr skálum reiði
minnar. Eg krafðist þess að
fá að vita sannleikann í mál-
inu og spurði hvað eftir ann-
að hversu lengi sambandið
hefði staðið. Konan mín
neitaði alfarið að hafa hald-
ið framhjá mér og hélt því
statt og stöðugt fram að um
líkamlegt samband hafi ekki
verið að ræða fyrr en eftir
að ég flutti út. Ég neitaði að
trúa þessu og að lokum var
það maðurinn sem gafst upp
og játaði að sambandið
hefði staðið í fimm mánuði
áður en við skildum, en að
þau hefðu strax fundið fyrir
sterkum tilfinningum þegar
þau kynntust fyrst þegar
hann byrjaði að vinna á
vinnustað hennar. Þau tíma-
mót ber upp á nánast ná-
kvæmlega sama dag og ég
fór fyrst að finna fyrir skap-
sveiflum og óánægju hjá
konunni minni.
Skammarræðurnar
urðu kjarnyrtari eftir
því sem áfengið sveif
meira á
Það kemur sjálfsagt fáum á
óvart að ég fór frá þeim í
miklu uppnámi þennan dag.
Tilfinningarótið var mikið
og ég vissi ekkert hvað til
bragðs skyldi taka. Mér
þótti það sárast af öllu að
konan mín skyldi ekki vera
manneskja til að segja mér
sannleikann heldur spila
með mig eins og leikbrúðu á
streng mánuðum saman.
Þetta var á föstudegi og þótt
ég vissi að það væri það
heimskulegasta sem ég gæti
gert fór ég í ríkið og keypti
mér vínflösku sem ég hafði
með mér heim. Fram eftir
kvöldi sat ég svo að sumbli
og eftir því sem áfengisáhrif-
in urðu sterkari því sjálf-
sagðara þótti mér að fara til
þeirra aftur og segja þeim
tæpitungulaust álit mitt á
undirferli þeirra og svikum.
Ég samdi hverja ræðuna af
annarri í huganum og alltaf
urðu þær mergjaðri og
kjarnyrtari. Að lokum var
ég kominn með svo mikið
snilldarverk að ég ákvað að
þetta fengju þau að heyra.
Ég lagði af stað upp úr mið-
nætti. Þetta var kyrrt vetrar-
kvöld í desember og nokkur
stór snjókorn svifu til jarðar
og bráðnuðu á götunni. Þeg-
ar ég kom að húsinu þeirra
var aðeins farið að brá af
mér en ekki nóg. Ég hringdi
dyrabjöllunni en enginn
svaraði. Ég taldi víst að
skötuhjúin vissu hver væri
við dyrnar og var ákveðinn í
að þeim skyldi ekki verða
kápan úr því klæðinu að
svara mér ekki. Ég var enn
með lykil að útidyrahurð-
inni svo ég opnaði og fór inn
en aldrei þessu vant var
millihurðin úr forstofunni
inn í íbúðina læst. Ég bank-
aði en líkt og áður var ekk-
ert svar. Allt var hljótt í
íbúðinni og það rann upp
fyrir mér að þau hlytu að
vera að heiman. Krakkarnir
hefðu áreiðanlega vaknað
og látið heyra í sér ef þau
væru á staðnum. Helst datt
mér í hug að þau hefðu farið
í sumarbústað tengdafor-
eldra minna fyrrverandi en
þar höfðum við jafnan eytt
mörgum helgum.
Stal jólaskrautinu
Reiðin kraumaði enn í mér
og ég vildi ekki fara við svo
búið. Ég fór því inn í
geymsluherbergi sem var
inn af forstofunni og greip
þar með mér nokkra pappa-
kassa. Ég rogaðist síðan
með þá heim í kjallarahol-
una mína en vanlíðan mín
var mikil þegar ég opnaði þá
daginn eftir og sá að ég
hafði stolið öllu jólaskrauti
sem til var á mínu gamla
heimili. Jólin voru í nánd og
ég vissi að þetta gæti ég ekki
gert börnunum mínum svo
ég skreið nokkrum dögum
seinna skömmustulegur
heim til minnar fyrrverandi
og skilaði ránsfengnum.
Þetta atvik, þótt vandræða-
legt væri, varð þó upphafið
af bata mínum. Ég gat ekki
annað en hlegið að heimsku
minni. Ég kynntist seinna
góðri konu sem ég er ham-
ingjusamlega giftur í dag en
konan mín fyrrverandi er
nýskilin við elskhugann eftir
að hún uppgötvaði að hann
hélt framhjá henni.
Lesandl segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvaö sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I leiinilisfaii}*ið cn Vikan
- ..l ilsri'Mislusa^a", Seljaie}>ur 2.
101 Kcykjavik,
Netfaii};: iikau@rrmli.is