Vikan - 14.12.1999, Síða 45

við eina vinkvenna sinna og
í því kom hertoginn auga á
unga konu, sérkennilega út-
lits. Hún var svartklædd og
hann sá að klæði hennar
voru bæði gatslitin og gam-
aldags. Hann hugsaði með
sér að hún hlyti að vera
þjónustustúlka og fyrir ein-
hver mistök hefði henni
ekki verið vísað á aftasta
vagninn. Svo uppgötvaði
hann að konan, sem nálgað-
ist hægt og varlega, hafði
fallegt ljóst hár. Það skein
eins og geislabaugur yfir
höfði hennar og stakk í stúf
við ljóta, svarta hattinn sem
hún hafði á höfðinu. Hann
sá glampann í stórum aug-
unum. Hún gekk að vagnin-
um og hann sá hana stansa
og segja eitthvað við Dou-
glas, einkaþjón sinn. Hann
velti fyrir sér hver þarna
væri á ferðinni. Hann kom
auga á þjón standa að baki
svartklæddu konunni.
Þjónninn hélt á ferðatösku.
Einkennisbúningur hans gaf
til kynna að hann væri í
þjónustu háttsettrar fjöl-
skyldu. Hertoginn dró þá
ályktun að þetta hlyti að
vera Sarah Corde. En hvers
vegna var hún í sorgarklæð-
um? Móðir hans hafði sagt
hana ómissandi gest á dans-
leikjum og í veislum Lund-
únaborgar.
Douglas kom inn í vagn-
inn og sagði við húsbónda
sinn lágri röddu. Ungfrú
Yseulta Corde óskar þess að
fá að tala við herrann. Svart-
klædda konan stóð fyrir aft-
an hann og hertoginn sá að
hún var kornung. Óttinn
skein úr gráum augum
hennar. Hann mundi ekki til
þess að hafa nokkru sinni
séð svo hræðslulegt andlit.
Hann leit til hennar og hún
gekk að honum. Hún talaði
svo lágri röddu að hann átti
erfitt með að heyra hvað
hún sagði: Mér hefur verið
falið að afhenda herranum
þetta bréf, í eigin persónu.
Hann sá að hönd hennar
skalf þegar hún rétti honum
bréfið. Hann sá líka að
hanskarnir hennar voru
slitnir og búið var að stoppa
í þá. Honum fannst þetta
allt hið undarlegasta mál en
tók við bréfinu og sagði: Eg
geri ráð fyrir því að þú sért
komin til þess að segja mér
að lafði Sarah geti ekki
komið með okkur til
Skotlands. Hún varð enn
hræðslulegri og sagði skjálf-
andi röddu: Viljið þér ekki
vera svo góður að lesa bréf-
ið? Hertoginn opnaði bréfið
og las:
Eg veit allt um aumkunar-
verða tilraun yðar til þess að
losna úr klípunni sem þér
komuð yður sjálfur í. Ég get
ekki hugsað mér að dóttir
mín lúti svo lágt að taka þátt
í þessum skrípaleik sem þér
hafið sett á svið. í hennar
stað sendi ég dóttur Johns
sáluga, bróður míns. Hann
var ekkert annað en auð-
virðilegur og ótíndur glæpa-
maður og af þeim sökum
finnst mér dóttir hans tilval-
ið konuefni fyrir yður.
Derroncorde
Hertoginn fann hvernig
reiðin blossaði upp í honum.
Hann starði á bréfið og
fannst ótrúlegt að einhver
sýndi honum slíka fyrirlitn-
Vikan 45