Vikan - 14.12.1999, Síða 47

allt eins átt von á því að her-
toginn væri jafnvel and-
styggilegri en frændi hennar.
Þakka þér fyrir, góði Guð,
hvíslaði hún. Hún fann að
þeir sem sátu næst henni
horfðu undrandi á hana.
Hún flýtti sér að leggja frá
sér kampavínsglasið af
hræðslu við að vínið stigi
henni til höfuðs. Hún hafði
ekki haft lyst á morgunmat,
hún hafði kviðið svo mikið
því sem hún varð að gera. í
gær hafði henni liðið svo illa
eftir barsmíðar frænda síns
að hún hafði ekki komið
niður matarbita. Ég verð að
gæta mín, hugsaði hún með
sjálfri sér, að verða mér ekki
til skammar.
Hún virti fyrir sér fólkið
sem sat í kringum hana.
Hún tók eftir því að lafði
Deborah Hurst flissaði í
hvert sinn sem herramenn-
irnir tveir yrtu á hana og
hún tók einnig eftir fýlu-
svipnum á andliti lafði
Beryl. Hvernig getur hún
verið óánægð? hugsaði
Yseulta með sér. Beryl
klæddist fallegum kjól og á
höfðinu hafði hún lítinn
hatt, skreyttan hvítum blóm-
um.
Nú var borinn fram morg-
unverður og sér til mikillar
undrunar uppgötvaði
Yseulta að hún hafði góða
matarlyst. Hún vissi að gest-
ir hertogans veltu því fyrir
sér hver hún væri í raun og
veru en þeir voru of kurteis-
ir og vel upp aldir til þess að
stara á hana.
Ungu herramennirnir, sem
hétu Hugo, Anthony og
Perry, stríddu ungu stúlkun-
um og sögðu þeim skrýtlur
og allir skemmtu sér vel,
nema lafði Beryl. Það var
svo langt síðan einhver hafði
komið fram við Yseultu eins
og manneskju að hún gat
næstum ekki trúað því að
þetta væri allt saman raun-
verulegt. Eftir morgunverð-
inn skiptust gestirnir í litla
hópa. Vinir hertogaynjunnar
spiluðu bridge. Hugo sýndi
Deborah myndir í tímariti
og hún flissaði í hvert sinn
sem hann opnaði munninn.
Hertogaynjan leitaði ráða
hjá Anthony, sem greinilega
var flinkur dansari, um
hvaða ræla best væri að
dansa á dansleiknum.
Hertoginn settist í autt
sætið við hlið Yseultu. Hann
hélt á koníaksglasi og sagði
við lafði Beryl: Get ég fært
þér eitthvað? Ég tók eftir
því að þú borðaðir lítið sem
ekkert af morgunverðinum.
Lafði Beryl leit á hann
fjandsamlegu augnaráði.
Svo sagði hún, Yseultu til
mikillar undrunar: Nei takk,
ég óska þess eins að fá að
vera í friði. Hún hallaði sér
að glugganum og lokaði
augunum. Hertoginn leit
undrandi á hana og sneri sér
að Yseultu. Þau sátu í fjarri
hinum og hann spurði lágri
röddu: Hvers vegna gengur
þú í sorgarklæðum?
Yseulta hristi bara höfuð-
ið. Eftir stutta þögn svaraði
hún: Þakka þér fyrir að
senda mig ekki í burtu, eins
og ég átti von á. Ég lofa því
að láta fara lítið fyrir mér og
þegar við komum til
Skotlands ætla ég að láta
mig hverfa. Vonandi finnur
Lionel frændi mig aldrei.
Hvers vegna viltu það?
spurði hertoginn.
Vegna þess að ég get ekki
haldið út að búa hjá honum
lengur, svaraði Yseulta. Hún
var hrædd um að hún hefði
sagt of mikið og reyndi að
útskýra mál sitt nánar. Hún
leit á hertogann og sagði
föður þinn á veðhlaupa-
brautinni, sagði hertoginn.
Hann var stórkostlegur
knapi! Hann þurfti ekki
endilega á góðum gæðingum
að halda; hann var svo frá-
bær knapi að það var engu
líkara en að hann gæti látið
hestana fljúga yfir hindran-
irnar.
áköf: Það er kannski skiljan-
legt að frændi minn skuli
hata mig. Faðir minn fór illa
að ráði sínu.
Hún leit undan og bætti
við lágri röddu: Ég vildi
bara óska þess að ég hefði
hugrekki til þess að gera
það sem faðir minn gerði.
Ég man eftir að hafa séð