Vikan - 04.01.2000, Síða 44

Ferðin til
Skotlands var
eins þægileg og
hægt var að
hugsa sér. Lestin
stansaði á hliðarspori
snemma kvölds til þess að
vel færi um farþegana um
nóttina. Þau snæddu morg-
unverð í rólegheitum og síð-
an var lagt aftur af
stað.Yseulta sat við glugg-
ann og horfði hugfangin á
síbreytilegt landslagið. Þeg-
ar lestin ók í gegnum
Perthshire virti hún fyrir sér
há fjöllin og djúp fljótin.
Hún gat ekki ímyndað sér
að meiri fegurð gæti verið
að finna á jarðríki.
Síðla dags kontu þau að
lítilli lestarstöð sem var við
landareign hertogans. Samt
sem áður biðu þeirra vagnar
til þess að aka þeim að höll-
inni eftir löngum trjágöng-
unum. Við enda ganganna
var höllin; glæsileg bygging,
skreytt háum turnum. A
hæsta turninum blakti fáni
hertogans. Yseulta hafði séð
glitta í höllina úr fjarlægð og
séð að hún stóð við árbakka.
Hún var byggð úr gráum
múrsteini og leit út eins og
teikning í ævintýrabók.
Það var auðvelt að lesa
hrifninguna úr andliti henn-
ar þegar þau óku eftir trjá-
göngunum. Hún sat í vagn-
inum á milli þeirra Beryl og
Deborah. Hertoginn, Hugo
og Anthony sátu á móti
IHALONDUNUM
þeim. Hertoginn leit á hana
og sagði brosandi: Segðu
mér nú hvað þér finnst um
höllina mína.
Satt að segja er ég hrædd
um að hún sé óraunveruleg
og hverfi fyrir augunum á
mér áður en ég fæ tækifæri
til þess að skoða mig um
innandyra! sagði Yseulta
áköf.
Hertoginn hló, Beryl sagði
ekki orð, en Deborah sagð-
ist vera hjartanlega sam-
mála. Lafði Beryl hafði
varla sagt eitt einasta orð
meðan á ferðinni stóð.
Yesuelta hafði það á tilfinn-
ingunni að hana hryllti við
hertoganum. Hún vissi auð-
vitað ekki að hertogaynjan
hafði einnig tekið eftir þessu
og talað um það við þjón-
ustustúlku sína: Mér þætti
gaman að vita hvað gengur
að lafði Beryl. Ég vona að
hún sé ekki að verða veik.
Hertogaynjan varð hissa
þegar Janet, þjónustustúlk-
an svaraði: Vandamálið er,
frú mín, að lafði Beryl hafði
engan áhuga á að fara til
Skotlands og hún er dauð-
hrædd um að henni hafi ver-
ið boðið þangað með það í
huga að hún færi þaðan
aldrei aftur. Hertogaynjan
leit undrandi á hana og
Janet hélt áfram: Ég talaði
við þjónustustúlku hennar
og hún sagði mér að það
hefði orðið mikið uppistand
þegar lafði Beryl heyrði að
herrann hefði boðið henni
til Skotlands.
Hvers vegna í ósköpun-
um? spurði hertogaynjan.
Því á ég bágt með að trúa.
Lafði Beryl er ástfangin,
frú mín, og hún vonast til
þess að giftast ástinni sinni í
haust.
Guð minn góður! sagði
hertogaynjan. Það vissi ég
ekki. Af hverju afþakkaði
hún ekki boðið?
Hún vildi það gjarnan en
faðir hennar varð yfir sig
hrifinn af tilhugsuninni um
að dóttir hans yrði hertoga-
ynja einn góðan veðurdag.
Eftir stutta þögn sagði
hertogaynjan: Þú átt við að
hertoginn af Charnwood
hafi getið sér til um ástæð-
una fyrir heimboðinu?
Auðvitað, frú mín, svaraði
Janet. Þjónustufólkið veit að
herrann verður að gifta sig
til þess að forðast hneyksli.
Hertogaynjan hafði fyrir
löngu áttað sig á því að
þjónustufólk aðalsfólksins
varð yfirleitt fyrst til þess að
fá fréttirnar. Janet var ófor-
betranleg kjaftakerling og
það var ekki margt sem fór
framhjá henni.
Hertogaynjan spurði
einskis frekar en andvarpaði
þegar hún áttaði sig á að nú
kæmi engin önnur til greina
en lafði Deborah. Hún vissi
að Deborah var falleg stúlka
sem gæti sómt sér vel við
hlið hertogans. A hinn bóg-
inn vissi hún að hann var
vandlátur og þekktur fyrir
að umgangast aðeins glæsi-
konur. Hún var hrædd um
að hann gæti aldrei sætt sig
við kjánalegt fliss lafði
Deborah. Ég var kjáni að
forvitnast ekki um hvort
hjarta lafði Beryl tilheyrði
öðrum manni áður en ég
bauð henni til hallarinnar,
hugsaði hún ergileg. Satt að
segja hafði henni ekki dottið
í hug að ástin hefði þegar
orðið á vegi ungu stúlkn-
anna, þær voru svo ungar.
Hún hafði verið alveg viss
um að engin þeirra gæti
staðist töfra hertogans. En
nú var lítið sem hún gat gert
í málinu.
Gestirnir sátu í hestvagn-
inum og óku í gegnum trjá-
göngin. Höllin var umgirt
trjágróðri og í gegnum hann
sá Yseulta glampa á hafið.
Fyrir aftan höllina teygði
heiðin sig til himins og
Yseulta fannst heiðin full-
kominn bakgrunnur hallar-
innar, sem var fallegasta
bygging sem hún hafði aug-
um litið.
Þegar þau nálguðust höll-
ina heyrðu þau í sekkjapípu-
leikurum hertogans sem
stóðu fyrir utan til þess að
bjóða þau velkomin. Þetta
var í fyrsta sinn sem Yseulta
heyrði í sekkjapípum. Lafði
Deborah stakk fingrunum í
eyrun, lafði Beryl lét sem
hún ekki heyrði, en Yseulta
fann hvernig tónlistin snerti
sál hennar.
Sekkjapípur! hvíslaði hún.
Hertoginn heyrði til henn-
ar og hallaði sér að henni.
Tónlistin er til þess að bjóða
okkur velkomin. Ég sé eftir
að hafa ekki gefið mér tíma
til þess að klæðast Skota-
búningnum.
Ég bíð þess spennt að sjá
þig klæðast honum, sagði
Yseulta.
Hertoginn vissi að hún var
ekki að reyna að slá honum
44 Vikan