Vikan - 18.01.2000, Síða 44

f r a m h a I d s s
ÁST í HÁLÖNDUNUM

Yseulta gekk
spennt eftir
þröngum
stígnum sem
lá upp á heið-
ina. Mamma hennar hafði
svo oft sagt henni frá fegurð
heiðanna; fjólubláu lynginu
og birtunni sem hún sagði
að aðeins væri hægt að upp-
lifa í Skotlandi. Nú, þegar
Yseulta sá þetta allt með
eigin augum, var hún viss
um að ekkert gæti verið
yndislegra.
Allir gestirnir höfðu verið
kátir um morguninn. Að
morgunverði loknum hafði
hertogaynjan sagst ætla að
taka því rólega en hvatti
gesti sína til þess að gera
það sem þá langaði til.
Ég bið ykkur samt að hafa í
huga að við höldum hvíldar-
daginn heilagan í Skotlandi
og við í okkar tjölskyldu
gætum þess að haga okkur
sómasamlega. Hún sagði
þetta brosandi en Yseulta
vissi að alvara fylgdi orðum
hennar. Mamma hennar
hafði sagt henni hversu
sunnudagurinn var mikil-
vægur Skotunum og í kirkj-
unni hafði hún orðið vitni
að því að fólkið var mjög
trúað.
Henni til mikillar gleði voru
það aðeins hún og hertoginn
sem höfðu hug á því að fara
í göngutúr. Lafði Beryl flýtti
sér að segja að hún þyrfti að
skrifa bréf og hertogaynjan
var viss um hver ætti að fá
bréfið. Lafði Deborah leit á
Hugo sem sagði: Ég lofaði
að bjóða þér í bátsferð og
þar sem það er gott í sjóinn í
dag held ég að þú verðir
ekki sjóveik. Ég verð aldrei
sjóveik! sagði lafði Deborah
hneyksluð en uppgötvaði
svo að hann var, eins og
venjulega, bara að stríða
henni.
Hinir gestirnir sögðust ætla
að setjast út í garðinn og
njóta sólarinnar og svo
lögðu þau Yseulta og her-
toginn af stað. Þau vissu
ekki að hertogaynjan horfði
áhyggjufull á eftir þeim.
Heiðin lá að fótum þeirra
um leið og þau gengu gegn-
um hallarhliðið. Leiðin lá
upp á við og ekkert rauf
þögnina nema viðvörun-
arkurr í rjúpu sem hóf sig til
flugs og flaug á eftir þeim
upp hæðina.
Þegar þau höfðu gengið
góðan spöl sagði hertoginn:
Snúðu þér við - núna!
Yseulta gerði eins og hann
sagði og fyrir neðan þau
blasti við höllin, garðarnir
umhverfis hana og hafið
svo langt sem augað eygði.
Þetta var yndisleg sjón, ná-
kvæmlega eins það sem hún
hafði búist við. Hún settist í
lyngið, bergnumin af fegurð
náttúrunnar. Henni fannst
hún ein í heiminum og hún
hafði ekki hugmynd um að
hertoginn stóð og virti hana
fyrir sér.
Um hvað ertu að hugsa?
spurði hann.
Ég var að hugsa urn að allt
væri eins og ég hafði gert
mér í hugarlund, bara millj-
ón sinnum fallegra.
Hann brosti. Svona líður
mér alltaf þegar ég kem
heim.
Hvernig getur þú hugsað
þér að fara héðan? spurði
hún.
Eftir stutta þögn svaraði
hann: Ég nýt þess líka að
vera í húsinu mínu í Ox-
fordshire og auðvitað vil ég
ekki missa af því að sjá hest-
ana mína á hlaupabrautinni.
Það skil ég vel, sagði
Yseulta, en þú verð líka
miklum tíma í Lundúnum.
Hertoginn hugsaði með sér
að best væri að sleppa því að
segja henni ástæðu þess.
Þess í stað sagði hann: Ég
hef vissum skyldum að
gegna við hirðina og það
væri rangt að láta Englend-
ingana gleyma Skotlandi!
Við verðum að minna þá á
að við höfum upp á margt
að bjóða ef þeir vildu láta
svo lítið að leita til okkar.
Yseulta sneri sér að honum.
Þú hefur rétt fyrir þér! Móð-
ir mín sagði alltaf að Eng-
lendingar skildu ekki hversu
mikla þýðingu Skotland hef-
ur fyrir umheiminn.
Það er skrítið að þú skulir
segja þetta, sagði hertoginn,
því þannig hugsa ég sjálfur.
Ég er bara ekki viss um
hvernig best er að koma því
á framfæri.
Ég er viss um að þú getur
gert heilmikið, ef þú vilt. Og
vegna þess að þú ert sá sem
þú ert er ég viss að þú næðir
eyrum Englendinganna.
Þetta er heilmikil áskorun!
sagði hann.
Hann sagði þetta í gríni en
Yseulta sagði dreymandi
röddu: Þetta er það sem ég
gæti hugsað mér að gera.
Skotland er svo fallegt land
og það rná aldrei falla í
gleymsku og ekki vera talið
með.
Eftir stutta stund héldu þau
göngunni áfram. I dalverpi
fyrir neðan þau kom
Yseulta auga á beljandi á og
hertoginn sagði að þar væru
hann og vinir hans vanir að
renna fyrir lax.
Má ég koma með ykkur á
rnorgun og fylgjast með
veiðunum? spurði Yseulta.
Hún var hrædd um honum
þætti hún of uppáþrengjandi
og flýtti sér að bæta við: Ég
yrði kannski aðeins til óþæg-
inda.
Ég vil mjög gjarnan hafa þig
með, sagði hertoginn og
kannski gætir þú hugsað þér
að reyna sjálf?
Heldur þú að ég réði við
það?
Það er nú ekki svo erfitt.
Hver veit nema þú verðir
heppin og veiðir þinn fyrsta
lax.
Honum til undrunar svaraði
hún engu og þagði stutta
stund. Svo sagði hún: Ég
mun aldrei gleyma því hvað
þú ert búinn að vera góður
við mig.
Ég sagði þér að njóta dval-
arinnar og gleyma fortíð-
inni, sagði hertoginn.
Mundu að þú átt framtíðina
fyrir þér.
Þrátt fyrir þessi orð vissi
hann að framtíð Yseultu var
ótrygg. í raun og veru átti
hún aðeins um tvo mögu-
44 Vikan