Vikan - 08.02.2000, Síða 56

Fyrir nokkrum árum hefðu
sennilega flestir talið að ég
væri lukkunnar pamfíll. Ég var
gift einstaklega góðum manni
og við áttum tvö börn saman.
Okkur gekk vel f járhagslega og
framtíðin brosti við okkur. Ég
var í góðri vinnu en samt var
eins og aiitaf vantaði eitthvað.
Börnin voru orðin stálpuð og
hau börfnuðust mín ekki jafn-
mikið og áður. Ég býst við að
við bað hafi myndast tóm í lífi
mínu sem ég náði ekki að fylla.
Maðurinn minn og ég áttum fá
sameiginleg áhugamál önnur
en heimilið og mér fannst ég
einmana. Þá byrjaði að vinna
með mér maður sem var bó
nokkru yngri en ég.
Hann var ráðinn að-
stoðarmaður minn
en lengi hafði
staðið til að ég
fengi hjálp við verkefnin. Eg
hefði sjálf frekar viljað fá konu
í þetta starf en fljótlega breytt-
ist skoðun mín. Maðurinn
reyndist bæði fær í starfi og ein-
staklega lipur og ljúfur í sam-
starfi. Hann var auk þess mynd-
arlegur og aðlaðandi þannig að
samstarfskonur mínar höfðu
orð á því að þær hefðu ekki
mikið á móti því að fá svipaðan
mann sér til aðstoðar.
Við höfðum ekki unnið saman
lengi þegar ég fór að finna fyrir
því að ég dróst ómótstæðilega
að þessum manni. I hvert skipti
sem hann kom nálægt mér fóru
hendurnar á mér að titra, ég
svitnaði í lófunum og ótal fiðr-
ildi byrjuðu að flögra um í mag-
anum á mér. Aldrei datt mér þó
í hug að þessar tilfinningar mín-
ar væru endurgoldnar svo ég
passaði mig vel á því að gefa
aldrei til kynna hvernig mér
leið. Samt fannst mér ég verða
vör við það að hann kæmi nær
mér en hann þyrfti þegar við
skoðuðum pappíra og skýrslur
og hann færði sig aldrei undan
ef ég þurfti að ganga fram hjá
honum á þröngri skrifstofunni.
Fór ekki leynt með
hrifningu sína
Eftir að hafa unnið saman í
rúmt hálft ár var haldin árshá-
tíð hjá fyrirtækinu. Samstarfs-
maður minn hélt sig nærri mér
allt kvöldið og bauð mér
nokkrum sinnum upp í dans.
Þetta var svo áberandi að
nokkrar samstarfskonur höfðu
orð á því við mig að hann virtist
ekki geta vikið langt frá pils-
faldi mínum. Maðurinn minn
hló að þessu og sagðist glaður
að sjá að fleiri kynnu að meta
kvenlega fegurð en hann einn.
Við þetta helltist yfir
mig sektarkenndin,
enda gat ég ekki ann-
að en játað fyrir
sjálfri mér að mér
þótti athygli unga mannsins
betri en góðu hófi gengdi.
Eftir þetta leið ekki langur tími
áður en við vorum orðin
elskendur. Þrátt fyrir að ég
þyrfti að vinna óvenjumikla yf-
irvinnu og eyddi stöðugt meiri
tíma í vinnunni grunaði mann-
inn minn ekki neitt. Þegar ég
sagði honum loks að ég vildi
skilnað og af hverju varð það
honum áfall. Hann grét eins og
barn og margbað mig að endur-
skoða ákvörðun mína. Hann
var tilbúinn að fyrirgefa mér
framhjáhaldið bara ef ég léti
þessu lokið og við reyndum að
byggja upp líf okkar saman að
nýju. Ég var hins vegar blinduð
af hrifningu og gat ekki hugsað
mér að sleppa elskhuga mínum.
Ég var sannfærð um að þetta
væri mitt síðasta tækifæri til að
njóta hamingju og ég ætlaði
ekki að kasta því frá mér. Ég
flutti inn til unga mannsins og
skilnaður okkar hjónanna var
keyrður í gegn eins hratt og
unnt var. Húsið var selt og fyrir
andvirðið gátum við hvort um
sig keypt okkur mun minni
íbúðir. Hvorugt barnanna
minna vildi búa hjá mér. Dóttir
mín varð eftir hjá pabba sínum
en sonur okkar var í Háskólan-
um á þessum tíma og hann kaus
að flytja að heiman þótt það
hafi ekki staðið til áður en til
þessara breytinga kom. Hann
hafði hugsað sér að Ijúka nám-
inu áður en hann færi að búa
annars staðar. Það kom ekki til
greina af hans hálfu að búa með
mér og unga manninum.
Sjálfstraustið hrundi
Fyrstu mánuðirnir í nýju sam-
búðinni voru dásamlegir. Við
vorum ákaflega samstilltir
elskendur og mér fannst við
eiga mun meira sameiginlegt en
ég og maðurinn minn fyrrver-
andi. Ég tók þó eftir því að
Kílóin hrundu af mér, það
vantaði ekki, en ekkert
bætti það sjálfstraustið.
okkur gekk ekki eins vel að
vinna saman og áður. Sambýlis-
maður minn gagnrýndi vinnu-
brögð mín oftar en hann hafði
áður gert og hann gerði stund-
um ýmislegt þvert ofan í fyrir-
mæli mín. Þetta varð til þess að
árekstrar urðu í vinnunni og
eftir því sem þeir jukust varð
andrúmsloftið þyngra heima
fyrir. Ég reyndi að leiða honum
fyrir sjónir að ég hefði mun
meiri reynslu en hann í þessu
starfi og hefði gegnt því með
góðum árangri í mörg ár. Hann
svaraði fullum hálsi á móti og
sagði vinnubrögð mín vélræn og
stöðnuð.
Ég skildi að við svo búið mátti
ekki standa og gaf eftir. Við
unnum sífellt meira eftir hans
fyrirsögn og hans höfði og ég
varð stöðugt óöruggari með
mig. Ég efaðist um ást hans á
mér og fór að reyna að bæta út-
lit mitt, byrjaði í líkamsrækt og
ströngum megrunarkúr. Kílóin
hrundu af mér, það vantaði
ekki, en ekkert bætti það sjálfs-
traustið. í stað þess að verða
glæsilegri fannst mér ég líkjast
æ meira reyttum kjúklingi.
Húðin bar þess merki að ég
hafði átt börn og eftir því sem
ég varð grennri varð það meira
áberandi. Brjóstin sigu einnig
þegar fitan minnkaði og ég
hafði miklar áhyggjur af því.
Það endaði með því að ég fór í
brjóstaaðgerð og fékk silikon-
fyllingar í brjóstin. Þetta var dýr
aðgerð en ég taldi mér trú um
að hún myndi borga sig.
Það var hins vegar sama hvern-
ig ég bugtaði mig og beygði,
sambandið lagaðist ekki. Ég
fann fljótt að vinnuaðferðir
56 Vikan