Vikan - 18.04.2000, Page 2

Litli guli páskaunginn
Vikan
kyntáknin í Hollywood.
Það var erfitt var að fá ung-
ann til að líta upp en að lok-
um tókst það og tindrandi
svört augun voru lifandi og
glaðleg þegar hann svaraði:
„Píp, píp, píp.“
Ekki hræddur uið sam-
keppni
Á árum áður tíðkaðist al-
mennt ekki að skreyta hús um
páska, líkt og gert er á jólum.
í nágrannalöndunum er gróð-
ur oft farin
að
páskaliljur, túlípana og grein-
ar sem eru að byrja að bruma
og blómstra. Greinarnar eru
skreyttar líkt og jólatré um
jólin og páskaunginn og fjöl-
skylda hans skipa þar stóran
sess. En eru þau ánægð með
sinn hlut í þessum skreyting-
um eða finnst þeim páskahér-
inn vera seilast til valda hér?
„Páskahérinn! Hvað er nú
það?“ pípti páskaunginn af
mestu fyrirlitningu. „Hér eru
engir hérar og við þurfum síst
af öllu að hafa áhyggjur af
þeirri dýrategund. Páskahæn-
ur og páskaungar eru líf og
yndi íslenskra barna. Ég pípi
á páskahérann.“
Það gladdi okkur að kom-
ast loks að því að páskaung-
inn var ekki alveg mállaus og
þótt matur sé ungans megin
geti hann þó gefið sér tíma
\ til að líta upp örlitla stund.
\ En nú hafa sumar sæl-
ó- gætisverksmiðjur sett
' \ strumpa og önnur leik-
.. í föng á páskaeggin,
hefur það ein-
..hver áhrif á
'X stöðu ung-
vx ans í hug-
** > um fólks?
SæL,
ast upp
úr mold- L/
inni um
páskaleytið
og ýmsar jurtir
sem blómstra
snemma farnar að
skreyta sig blómum
og brumi. Rétt rúmur
áratugur eða svo er síðan að
íslendingar tóku almennt að
skreyta hús sín um páska
bera í bæinn nýútsprungnar
) ; r
„Nei, því strumparnir
koma aldrei í stað okkar í
borðskreytingum og fleiru.
Þar munum við halda velli.
Margir eru líka á því að það
séu ekki almennileg páskaegg
sem ekki séu skreytt ungum
og þau hverfi alveg örugglega
ekki af markaði þótt eitthvað
annað sé jafnframt að ryðja
sér rúms.“
Lofthræddur en metnað-
arfullur
Næst var unginn spurður
hvort hann kynni almennt vel
við sig trónandi á toppi páska-
eggjanna eða hvort hann
fyndi fyrir lofthræðslu?
„Ég er ekki alveg laus við
lofthræðslu frekar en önnur
hænsni,“ svaraði unginn lágt
og var ögn skömmustulegur á
svipinn. „íslensk börn eru þó
almennt mjúkhent og ég er
sjaldan látinn detta svo ég hef
ekki beinlínis áhyggjur.
Stundum fer nú samt örlítill
hrollur um mig, ég neita því
ekki. En við erum þrautseig-
ir fuglar og reynum að láta
ekki smámuni á okkur fá.“
Greina mátti stóíska ró í svip
ungans þegar hann lauk svar-
inu og sneri sér að því að
snyrta fjaðrirnar.
Áð lokum gátum við
ekki stillt okkur um
að spyrja ungann
hvað hann hygðist
verða þegar hann
yrði stór. Ljóti
andarunginn varð
að svani og marg-
ir hafa metnað um-
frarn raunverulega
getu.
„Ég ætla að verða
? prinsessa þegar ég verð
stór,“ hvíslaði unginn und-
irleitur og feiminn.
Við á Vikunni óskurn ung-
anum góðs gengis og vonum
að framtíðardraumar hans
rætist þótt vissulega séu það
örlög flestra kjúklinga að
verða hænur.
Páskaegg eiga sér langa sögu.
Á miðöldum tíðkaðist i Európu
að landeigendur innheimtu
skatt af landsetum sínum á vor-
in og greiddu heir skattinn
gjarnan í formi eggja, enda uoru
alifuglar há að byrja verpa aftur
eftir nokkurt hlé. Klaustur og
landeigendur sáu oft af hluta
skattsins til hurftafélks og
hannig varð til sá siður að gefa
börnum egg um páskaleytið.
A llir
/ l þekkja
J- A^þann
evrópska sið að blása
úr eggjunum, mála þau og
skreyta en hér á Islandi hafa
súkkulaðieggin notið mun
meiri vinsælda og elstu heim-
ildir um að seld hafi verið
súkkulaðiegg hér fyrir páska
eru frá 1915. En með eggjun-
um koma auðvitað ungar og
þess vegna hafa litlir gulir
hnoðrar verið tákn vorsins og
páskanna. Fljótlega eftir að
framleiðsla páskaeggja úr
súkkulaði hófst fyrir alvöru
hér á landi var farið að
skreyta eggin með litlum gul-
um páskaungum. Þetta er sér-
íslenskur siður, að því er virð-
ist, því enga slíka unga er að
finna á erlendum páskaeggj-
um. Páskaunginn var því innt-
ur eftir því hvort hann vissi að
hann væri tákn páskanna og
vorgleðinnar sem grípur Is-
lendinga um þetta leyti árs.
Páskaunginn var önnum
kafinn við að tína upp í sig
korn þegar að var komið og
ofurljúft píp var eina svarið
sem hægt var að fá við spurn-
ingu blaðamanns. Hann var
næst spurður hvort hann
kynni því vel að vera svo
áhrifamikið tákn, þ.e. vor-
tákn, sem sannarlega hlýtur
að teljast jafnmerkilegt og