Vikan - 18.04.2000, Blaðsíða 56

Vinur er sá er í raun reynist
Fyrsta íbúðín sem ég og eigín-
maður minn keyptum uar efri
hæð í gömlu tvíbýlíshúsi. Neðri
hæðin var stærri en sú efri svo
að nágranni okkar átti meiri-
hluta í húsinu og iúðinni. Okkur
datt ekki í hug að hað gæti
skipt máli hví víð vorum vön að
eiga auðvelt með að lynda við
fúlk og leystum yfirleitt ágrein-
ingsmál í vinsemd. Fliútlega
eftir að við fiuttum inn fúr hú
að bera á erfiðieikum í sam-
skiptum við íbúann á neðri
hæðinni. Þetta var kona af er-
lendum uppruna sem hafði
verið búsett húr á landi í mörg
ár. Hún kom hingað á stríðsár-
unum og giftist íslendingi. Þau
hjúnin höfðu skilið fyrir all-
mörgum árum og uppkomin
börn hennar heimsúttu hana
stundum um helgar.
Þessi nágranna-
kona mín bauð
mig velkomna í
húsið með því að
tilkynna mér að ég
ætti að þrífa sameignina aðra
hverja viku og það verk bæri
mér að vinna á laugardögum.
Ég spurði að bragði hvort
virkilega skipti máli hvaða
dag ég veldi til verksins. Hún
svaraði að svo væri því á
sunnudögum fengi hún oft
gesti og þá vildi hún að sam-
eignin væri snyrtileg og fín.
Ég skildi þetta vel og hét því
að virða óskir hennar í þessu
efni. Fyrstu mánuðina gengu
þrifin ágætlega þótt ýmislegt
kæmi upp á. Laugardag
nokkurn var ég hins vegar að
ljúka við að þrífa þegar ná-
granni minn birtist fyrir aft-
an mig og hvæsti: „Ertu að
þrífa núna!“ Ég jánkaði því
og þá hóf hún löng ræðuhöld
um að mun betra væri að þrífa
í miðri vikuj^egar færra fólk
væri á ferli. Ég benti henni þá
á að hún sjálf hefði farið fram
á það við mig að ég notaði
þessa daga til að þrífa en hún
þverneitaði. Ég benti á að
maðurinn minn hefði verið
vitni að þessu en hún sagði
það lítið að marka því auð-
vitað myndi hann ljúga fyrir
mig.
Ég var miður mín eftir
þetta fyrsta rifrildi okkar en
áður höfðum við lent í smá-
skærum. Eldri drengurinn
minn gekk, að hennar mati,
ekki nógu hljóðlega um
ganga hússins og hún var vön
að stökkva á hann í hvert sinn
sem hann kom eða fór og
hundskamma hann fyrir læti.
Ég hafði tvisvar farið niður og
beðið hana að láta vera að
ráðast að barninu með slíku
offorsi. Mér þótti réttara að
hún ræddi við mig ef einhver
vandræði væru og ég gæti síð-
an séð um að skikka strákinn
til. Hún sagði það hins vegar
augljóst að ég gerði lítið í að
aga barnið og ókunnugir því
neyddir til að hafa afskipti af
því.
Erfið sambúð
Yngri drengurinn minn var
enn ungbarn og svaf úti í
vagni. Nágranni minn hafði
eilíflega eitthvað við það að
athuga hvar ég lagði barna-
vagninum. A einum stað var
hann fyrir tröppunum, á öðr-
um of nálægt húsinu, ekki
mátti teppa gangveginn á
stéttinni og hugsanlegt var að
beðin skemmdust ef hann var
settur út fyrir hana. í fyrstu
reyndi ég að fara eftir öllum
þessum duttlungum en eftir
nokkra mánuði sá ég að hvað
sem ég gerði finndi hún eitt-
hvað að því svo ég fór að
þjóna minni lund í einu og
öllu. Upp úr því var svo þessi
árekstur vegna þrifanna
sprottinn.
Maðurinn minn taldi að
hún vildi bara sýna og sanna
hver hefði völdin og ef ég léti
sem ég tæki mark á henni væri
friðurinn tryggður. Ég reyndi
þetta eftir bestu getu en hún
gekk stöðugt lengra. Þar kom
að fullur fjandskapur ríkti
milli hæða og við heilsuðumst
ekki á göngunum. Einu skipt-
in sem við töluðumst við var
þegar okkur lenti saman út af
einhverju og þá stóðum við
iðulega og görguðum hvor á
aðra. Þannig leið fyrsta árið
okkar í íbúðinni sem átti að
vera ástarhreiðrið okkar en í
raun hafði nágranninn gert líf
okkar líkast víti. Við þorðum
tæplega að ganga um íbúðina
því þá var bankað í loftið með
kústskafti. Aldrei spiluðum
við tónlist og ef við buðum
fólki heim sáum við til þess að
það væri farið fyrir ellefu að
kvöldi. Konan á neðri hæð-
inni var svo illskeytt þegar
hún taldi sér misboðið að við
vildum þetta frekar en að æsa
hana upp.
Þá rann upp dagurinn þeg-
ar allt þetta breyttist. Yngri
drengurinn minn var að leika
sér í kringum mig meðan ég
vann í þvottahúsinu. Allt í
einu heyrði ég skaðræðisösk-
ur frá barninu, ég sneri mér
við og sá að hann hafði fleygt
frá sér opnum brúsa af hrein-
gerningarlegi. Ég gerði mér
strax grein fyrir að hann hafði
drukkið eitthvað af sápunni
og æpti af öllum lífs- og sál-
arkröftum. Nágrannakona
mín var stödd í geymslu sinni
og kom hlaupandi inn í
þvottahúsið. Hún sá strax
hvers kyns var og þreif barn-
ið og hentist með það upp til
sín. Þar neyddi hún hann til
að drekka mjólk og eftir að
hafa drukkið slatta af henni
byrjaði barnið að kasta upp.
Hún skipaði mér að hringja
á sjúkrabíl og á meðan hélt
hún áfram að hella í hann
mjólk.
Nágrannakonan bjargaði
barninu
Sjúkrabíllinn kom og
mennirnir þar tóku við barn-
inu. Ég fór með drengnum í
sjúkrabílnum upp á spítala en
þessi skapstyggi nágranni
minn strauk mér niður eftir
bakinu og sagðist koma á eft-
ir. Barnið var drifið í rann-
sóknir strax og við komum og
allan tímann meðan ég beið
eftir að þeim lyki, stóð hún
við hlið mér styrkti mig og
huggaði eins og besta
mamma. Eldri drengurinn
minn var í skólanum og þeg-
ar líða tók að þeim tíma að
hann ætti að fara að skila sér
heim sagðist hún myndi fara
og taka á móti honum. Hún
hringdi líka í mömmu mína
áður en hún fór og mamma
kom umsvifalaust til að vera
hjá mér.
Rannsóknunum lauk í eft-
irmiðdaginn og í ljós kom að
snarræði nágrannakonu
minnar hafði bjargað barninu
mínu frá miklum skaða.
Sápulögurinn hafði brennt
slímhúðina í munninum og
Hún sagði bað augljost að ég gerði lítið í að
aga barnið og ókunnugir bví neyddir til af-
skipta af buí.
56
Vikan