Menntamál - 01.11.1931, Side 6

84
MENNTAMÁL
lenzka, en alstaÖar var það „menningarsaga". Menning allra
landa var athugutS gaumgæfilega. Gamlir og reyndir skólamenn,
sem komu í hópum að hlusta á hjá okkur, spurðu undantekn-
ingarlaust: „En hvernig kennið þið sögu og stáerðfræði ?“ Svar-
ið var: „Við gerum það alls ekki.“ En við leiddum Jjessa efa-
gjörnu menn inn í vinnustofurnar okkar, svo að þeir fengi
'óhrekjanlegar sannanir um rannsóknir þær, sent fram fóru á
öllum sviðum.
Eg skal minnast á nokkur smáatriði, sem ef til vill geta
komið þeim að notum, sem gera vilja svipaðar tilraunir. Við
ætluðum að rannsaka menningarsöguna til þess: i. Að sýna,
hverju skynsemin hefir komið til vegar og hvernig hún hefir
gert það. 2. Að gefa nemöndunum samfellt yfirlit yfir ]>ró-
un menningarinnar. 3. Að hjálpa nemöndunum til að mynda
sér eigin skoðun. 4. Að skapa umburðarlyndi, al])jóðlega sam-
úð og andlega hræðralagskennd, i þágu friðarins.
Aðalatriðin í aðferð okkar voru: 1. í kennslu okkar tók-
um við alltaf tillit til þróunarkenningarinnar. 2. Við drógum
jafnan í ljós breytingar og aðdraganda breytinga, til þess að
byggja upp nýja skoðun á mönnunum og tilverunni.
Frumdrættirnir, sem við röktum okkur eftir, um hin ýmsu
menningarstig þjóðanna, voru í stuttu máli þessir:
A. Frnmdrœttir ncmcnda.
Mcnningin — rannsókn á m'ónnunum.
'Gera grein fyrir:
1. ) Þróun mannsins.
2. ) Umhverfi mannsins — heimahagar hans, ræktun hú-
staðir, fæða, vopn o. s. frv.
3. ) Trú mannsins — hjátrú, helgisiðalög og helgiathafnir,
eins og þau koniá í ljós við að rannsaka þjóðsögur, áletranir,
listir o. fl.
4. ) Yfirsjónir mannsins.
5. ) Framfarir mannsins.