Menntamál - 01.02.1944, Síða 9

MENNTAMÁL
27
málastjórnar. Það þýddi t. d. lítið, að fræðslumálastjórn
setti upp reglur, ef kennarar vildu ekki fara eftir þeim,
en hins vegar væri kennurum miklu hægra um vik, ef
þeir hefðu reglur ofan að til að styðjast við. Má í þessu
sambandi geta þes§, að kennurum hefur yfirleitt þótt
vænt um ræður þær, er kennslumálaráðherra hefur flutt
í útvarp og á uppeldismálaþingi um þessi efni. Það hefur
líka komið til tals að fá gefnar út ákveðnar reglur,
nokkurs konar kennslubók í einföldustu og sjálfsögðustu
háttvísireglum. Yrði það gert, fyndu allir, að hér væri
um ákveðna námsgrein að ræða, en kennslan yrði bæði
munnleg og verkleg. Þarna kæmi starf heimilanna mjög
til greina. Það mætti hugsa sér, að um leið og barn inn-
ritaðist í skóla, fengi það heim með sér einhvers konar
skilríki fyrir því, líkt eins og það fær fullnaðarprófs-
skírteini, þegar það hefur lokið námi í skólanum, en á
þetta innritunarskírteini væru skráðar og teknar fram
helztu skyldur barnsins við skólann og jafnframt leitað
samstarfs við foreldrana um, að barnið inni þessar skyld-
ur sem bezt af hendi. Jafnframt hefur verið rætt um að
gefa einkunnir fyrir framkomu. Enn fremur hefur komið
til tals, að skólinn hefði auk hinna almennu umgengis-
reglna sína sérstöku siði, líkt eins og kirkjan, ekki marga,
en ákveðna og almenna."
„Hafið þið rætt þetta frekar í einstökum atriðum?"
„Við höfum hugsað okkur, að leikjastarfsemi barna væri
mjög notuð til þess að kenna þeim háttvísi og umgengis-
venjur og innræta þeim drengskap og þegnskap. Þá mætti
líka gera meira að því í námsbókunum, einkum í lestrar-
bókunum, að hafa áhrif á börnin í þessa átt. Auk þess
má alls ekki gleyma því, að leikvangurinn, skólahúsið og
húsgögn þess eru í raun og veru einu kennslutækin, sem
skólinn hefur í þessari grein, eins og ég sagði áðan. Þegar
þess er einnig gætt, að einmitt með skólagöngunni kom-
ast börnin fyrst í snertingu og kynningu við opinberar