Menntamál - 01.02.1944, Blaðsíða 13

MENNTAMÁL
31
Úr biblíusögum
Smaladrengurinn.
Einu sinni var drengur, sem hét Davíð. Hann átti
heima 1 borginni Betlehem. Faðir hans hét Ísaí og átti
stórar hjarðir af sauðum og nautum.
Hagarnir hjá Betlehem voru ekki girtir, svo að smal-
arnir urðu að sitja hjá fénu sínu til þess að það rásaði
ekki burtu.
Strákarnir í Betlehem voru ekki eldri en tíu eða tólf
ára, þegar farið var að kenna þeim að gæta kúa og kinda.
Þegar þeir voru orðnir 14 eða 15 ára, gátu þeir gert
það eins vel og fullorðnir karlmenn.
Davíð lærði að gæta fjár eins og aðrir. Þegar hann
hafði aldur til, fór hann á hverjum degi með hjörð sína
upp í hæðirnar fyrir utan borgina.
Hann var góður fjármaður. Ef lítið lamb meiddi sig,
tók hann það varlega í fangið og reyndi að láta því líða
betur. Ef einhver kindin flæktist burt, leitaði hann að
henni og kom henni heim.
Davíð hugsaði um að láta féð sitt vera þar, sem grasið
var grænt og loðið. Hann hugsaði líka um að láta það ná
í hreint og tært vatn. Og hann var eins góður við það
og það hefði verið fólk en ekki skepnur.
Hann gaf öllum kindunum sínum nafn. Á hverjum
morgni kom hann að dyrunum á fjárbyrginu og kallaði
á þær. Á hverju kvöldi, þegar tími var kominn til að
halda heim, kallaði hann aftur í þær og þá komu þær
hlaupandi til hans.
Stundum kom það fyrir, að lamb villtist svo langt í
burt, að það heyrði ekki til hans.
Þá skildi Davíð allt hitt féð eftir til þess að leita að