Menntamál - 01.02.1944, Blaðsíða 14

32
MENNTAMAL
lambinu, sem vantaði. Þegar hann hafði fundið það, bar
hann það í fanginu heim að byrginu.
Kindurnar hans Davíðs þekktu rödd hans og komu,
þegar hann kallaði, en þær gegndu ekki ókunnum manni.
Oft sat Davíð á steini og horfði á þær, meðan þær voru
að bíta.
Stundum lék hann á hörpuna sína. Hann hafði hana
næstum því alltaf með sér.
Kindurnar lágu oft við fætur Davíðs, meðan þær voru
að jórtra, eins og þú sérð þær gera á myndinni.
Stundum æfði Davíð sig að slöngva steini í mark, en
hann gleymdi aldrei að gæta að fénu fyrir því.
Einu sinni réðst bjarndýr á hjörðina og náði í lítið
lamb.
Davíð drap björninn með stórum staf og fór með lamb-
ið til mömmu sinnar.
Öðru sinni kom stórt ljón og réðst á lamb. En Davíð
var hvergi smeikur, heldur þreif í kampana á því og drap
það og bjargaði litla lambinu.
Davíð vissi, að hann hefði ekki getað gert þetta einn
síns liðs.
„Drottinn frelsaði mig úr klóm ljónsins og úr klóm
bjarnarins,“ sagði hann.
Þegar Davíð var orðinn fulltíða maður, hugsaði hann
oft um kindurnar sínar og hvernig hann hefði séð um,
að þær fengju grænt gras og gott vatn.
Hann sagði við sjálfan sig, að hann væri viss um, að
guði þætti eins vænt um börnin sín og sér hefði þótt um
kindurnar.
Þá orti Davíð fallegan sálm, sem er kallaður hjarð-
mannssálmurinn og menn í öllum löndum lesa.
Hann er svona:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis njóta.