Menntamál - 01.02.1945, Blaðsíða 6

32
MENNTAMÁL
ur listdansari, en hafði nú snúið sér að kennslu einvörð-
ungu.
Hver hópurinn kom af öðrum inn í salinn. Lítil börn,
óviss í hreyfingum og feimin í framgöngu, sem einungis
var kehnt að hemja hreyfingar sínar eftir einföldu og
taktvissu hljóðfalli. Stærri börn, sem fyrst hlustuðu á
lag og reyndu síðar á eigin spýtur að dansa eftir því.
Unglingar, sem dönsuðu af undraverðri leikni, svo að
auðséð var, að áralöng þjálfun lá að baki. Einlægni og
áhugi skein út úr hverju andliti, og ekki sízt kennarans,
sem var sannkallaður verk- og gleðivaki í hópnum. Stund-
um sýndi hún nemendunum, hvernig fara skyldi að, og
vakti það jafnan hrifningu. — Eftir erfiðar æfingar, sam-
einaðist hópurinn að lokum í skemmtilegum þjóðdönsum,
sem mjög ryðja sér nú til rúms í skólum vestra, ásamt
ýmsum hópdönsum, sem þar eru kallaðir torgdansar
(square dances), og er þá sungið fyrir dansinum.
Stundum lék eldri nemandi eða annar kennari undir
dansinum, en einnig var notaður grammófónn. — Þessi
kennsla var í rauninni annað og meira en danskennsla.
Hún var kennsla í látæðislist, þjálfun í að kalla fram mýkt
í stað klunnalegra hreyfinga, æfing í að koma vel fram,
markvisst starf í þá átt að fá börnin til að fyrirverða sig
ekki fyrir ólögulegan líkama eða óvenjulegan vöxt. Líkamir
þessara barna og unglinga voru beinlínis undnir eftir
hljóðfalli og músik, svo að þeir hlutu að mýkjast og verða
liðlegri og stæltari um leið.
IV.
Músikkennslan var líka með afbrigðum skemmtileg.
Kennarinn var kornung stúlka, en sannarleg galdrakerl-
ing í sinni grein. Kennslustundin hófst á því, að hún
skrifaði upp á töfluna svolítið visuerindi, sem hún sagði,
að börnin í yngstu deildunum vantaði lag við. Gæti nokk-
ur hér hjálpað þeim? Börnin urðu íhugandi á svip. Brátt