Menntamál - 01.02.1945, Blaðsíða 7

MENNTAMÁL
33
stóð upp 10 ára drenghnokki, en börnin voru flest á því
reki í þetta sinn. Hann var hinn kotrosknasti, hóf upp
raustina alveg ófeiminn og byrjaði á lagi. En þegar til
kom, „söngst vísan ekki upp“, og varð hann að hætta
við svo búið, öllum hinum til góðlátlegrar ánægju. — Öll
höfðu börnin smáhljóðfæri, flautur og einföld blásturs-
hljóðfæri. Fóru nú ýmsir að ná hljóði úr þeim og horfðu
um leið á erindið á töflunni. Margoft þóttist einhver hafa
fundið lag, en ekki var kennarinn samt ánægður. Talaði
hún jafnan um lögin, áherzlur í erindinu og sitt hvað
fleira viðvíkjandi söngmennt, um leið og hún eggjaði þau
til að finna rétta lagið. Einn drengurinn gerði sér lítið
fyrir og bjó til lag sjálfur, en ekki var kennarinn ánægður
með það, og sagði, að honum hefði stundum tekizt betur.
— Loks fann ein telpan lagið. Fékk hún að leika það á
píanóið, og lék hún mæta vel, en hin sungu. — Hef ég
sjaldan skemmt mér eins vel í kennslustund. Börnin voru
svo gersamlega óþvinguð og eðlileg, og kennarinn hafði
á þeim eitthvert töfralag, sem líklega hefur legið í yfir-
burðum hennar og einstakri natni við kennsluna.
Börnin stilltu hljóðfærin saman og spiluðu mörg lög.
Flest voru það smálög, og öll spiluð rækilega eftir nótum.
Einnig sungu þau nokkra söngva. Að lokum voru þrjú
börn valin til þess að fara út í smábarnastofuna og kenna
litlu börnunum lagið, sem fundizt hafði við vísuna þeirra.
V.
Börnin höfðu sjálf litla sölubúð opna hálfa klukkustund
á degi hverjum. Þar höfðu þau á boðstólum alls konar
minni háttar skólaáhöld, svo sem blýanta, stílabækur o. s.
frv. Það voru 12 ára börnin, sem umsjón höfðu með þessu
og voru þau algerlega látin spila upp á eigin spýtur.
Annar hópur hafði umsjón með miðdegisverðinum, en
hann var etinn í skólanum. Drengirnir sóttu matinn í
heimavistina, en stúlkurnar framreiddu hann. Miðdegis-