Menntamál - 01.02.1945, Blaðsíða 10

36
MENNTAMÁL
við að eiga, hve fátt var í sumum aldursflokkunum. Eins
létu þeir í ljós ótta um, að börnin kynnu að fara á mis
við ýmislegt í félagsefnum, sem stærri skólar hafa upp
á að bjóða. Einkum þótti þeim unglingarnir fara þarna
nokkurs á mis, enda leggja Ameríkumenn yfirleitt mikið
upp úr því, að unglingar venjist á að vinna saman í
íþróttaflokkum, félögum og skemmtihópum. Til þess að
reyna að bæta eitthvað úr þessu, voru tíðum farnar hóp-
ferðir í stærri skóla og dvalið þar heilan dag eða meira.
Var unglingunum þá bent á ýmislegt, sem þeim mætti að
haldi koma, og þeim þannig gefinn kostur á að sjá, hvernig
aðrir skólar störfuðu. Eins voru oft farnar aðrar hóp-
ferðir til merkra staða, í dýragarða, á söfn o. s. frv.
En jafnframt var kennurunum ljóst, að skólinn hafði
marga kosti fram yfir aðra skóla. Sérstaklega var þar
ýmislegt til þess að auka alhliða á þroska barnanna, og
var ekki sjaldgæft að sjá yngstu börnin vappa úti milli
alifuglanna, geitanna og smáhestanna og ræða um dýrin
af mesta áhuga.
Kennurum skólans hafði einnig reynzt fært að taka við
vandræðabörnum úr stærri byggðarlögum og jafnvel frá
New York-borg, og var þetta skólanum styrkur, því að
meðlög með slíkum börnum eru há. Ekki reyndust þessi
börn erfið viðureignar, og þurfti yfirleitt sáralitlar auka-
ráðstafanir að gera þeirra vegna. — Umhverfið lagaði
þau.
í skólanum var hinn skemmtilegasti andi, og sambandið
milli kennara og nemenda með ágætum. T. d. er þetta eini
skólinn, sem ég kom í, þar sem börnin kölluðu kennarana
skírnarnöfnum. Þetta vakti svo mikla athygli meðal sam-
ferðafólks míns, að það var sífellt að hafa orð á því. í
Bandaríkjunum ávarpa börnin kennarana jafnan með ætt-
arnafni og titli, svo sem Mr. Johnson, Mrs. Smith, Miss
Williams, o. s. frv.
Þetta var heimili, og það var mjög ánægjulegt að kynn-