Menntamál - 01.02.1945, Blaðsíða 9

MENNTAMÁL
35
mikilli leikni í því að gera efnið skemmtilegt. Hún talaði
enskuna með skemmtilegum útlenzkum hreim.
Þetta var nánast sjálfsnám undir góðri og öruggri hand-
leiðslu.
Þá var náttúrufræðikennslan nokkuð sérstæð. Inni í
kennslustofunni voru kassar og búr með kanínum og hvít-
um rottum. Börnin sátu í kring um dýrin, ásamt kenn-
aranum. Jafnframt voru þarna í stofunni geysimikil línu-
rit og skrár yfir þessa rottuættbálka og kanínukyn. Hóp-
urinn var nánast að athuga, hvernig ýmis litareinkenni
þessara dýra gengju í ættir. Börnin voru 12 og 13 ára
og virtust hafa mikinn áhuga á þessu. Öll dýrin höfðu
sín nöfn, og var ætt þeirra rakin til einhvers dándis-
kanínuáa, sem ég man nú ekki nafnið á lengur. Oft flugu
að kennaranum hinar beinskeyttustu spurningar um tímg-
un og annað, sem viðkom viðhaldi ættstofnsins, svo að
okkur áheyrendum þótti alveg nóg um, en kennarinn tók
þessu öllu með hinu mesta jafnaðargeði og ræddi um þessi
atriði eins og hvern annan eðlilegan hlut, sem sjálfsagt
væri að tala um. —
Náttúrufræðikennarinn var sá af kennurunum, sem
einna helzt gat talizt skólastjórinn, þó að málefnum skól-
ans væri í raun og veru stjórnað af öllum kennurunum
sameiginlega.
VII.
Það var auðsætt, hvað gert hafði þennan tilraunaskóla
þarna í Hessianhæðunum að fyrirmyndarskólaheimili. Það
er fyrst og fremst hin sérstaklega nána og góða samvinna
kennaranna innbyrðis og náin kynni og gagnkvæmur
áhugi og vilji foreldra og kennara út á við. — Skólinn
var sameiginlegt átak allra, og jafnvel börnin og ungling-
arnir urðu stundum að grafa skurði og hlaða garða.
Ekki svo að skilja, að kennararnir finndu ekki, að sumt
var verra en þeir hefðu á kosið. T. d. þótti þeim oft erfitt