Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 4

2
VORIÐ
dómkirkjunni í fagurrauðu skikkj-
unum með tandurhreinar hvítar
svuntur framan á sér.
„Hvernig getið þið vitað það?“
sagði stærðfræðlkennarinn, „aldrei
hafið þið séð engil.“
„Jú, víst höfurn við gert það,
reyndar aðeins í draumi,“ svöruðu
börnin, og stærðfræðikennarinn
setti upp þykkjusvip, því að honum
var ekki um það gefið, að krakka
væri að dreyma.
Eina nóttina flaug litil svala yfir
borgina. Vinir liennar voru fyrir
löngu flognir til Egyptalands, en
hún hafði orðið eftir, því að hún
var ástfangin af yndisfríðum ilm-
reyr. Hún hafði komist í kynni við
hann um vorið, þegar hún var að
fljúga niður með ánni og eltast við
litskrúðugt fiðrildi. Hún liafði orð-
ið svo hrifin af fallegum vexti hans,
að hún hafði staldrað við og yrt á
hann.
„Á ég að láta mér þykja vænt um
þig,“ sagði svalan, sem hafði engar
mætur á málalengingum, en ilm-
reyrinn hneigði sig'djúpt og hirð-
mannlega. Svalan flaug því kring-
um hann, sveif síðan niður að vatn-
inu við árbakkann, svo að vængirn-
ir strukust við vatnið og mynduðu
silfurlitaða gára á yfirborðinu.
Þannig vottaði hún ást sína, og til-
hugalífið stóð fram eftir öllu sumri.
„Þetta er hlægilegt vinfengi,"
kvökuðu hinar svölurnar, „hann er
eignalaus með öllu og auk þess á
hann fjölda af snauðum ættingj-
um,“ og ef satt skal segja, var hrein-
asta hersing af ilmreyr þarna við
ána. Þegar svo haustið gekk í garð,
flugu þær allar út í buskann. Eftir
að þær voru farnar, fór henni að
leiðast, og hún tók að þreytast á
unnustanum. „Hann er laus við að
vera ræðinn," sagði hún, „og ég er
hrædd um, að hann sé ekki við eina
fjölina felldur, því að hann er alltaf
að daðra við goluna.“ Því er heldur
ekki að neita, að þegar golan
straukst fram hjá, hneigði ilmreyr-
inn sig að hofmannasið. „Ég viður-
kenni, að hann er heimaelskur, en
ég hef gaman af ferðalögum og sá,
sem ég giftist, ætti að hafa yndi af
því líka.“
„Viltu koma með mér í burtu
héðan,“ sagði hún við hann að lok-
um, en ilmreyrinn hristi höfúðið.
Hann var svo elskur að heimili
sínu.
„Þú hefur verið að leika þér að
tilfinningum mínum", hrópaði
hún. „Eg fer þegar í stað suður til
pýramídanna í Egyptalandi. Vertu
sæll!“ og hún flaug leiðar sinnar.
Hún flaug allan liðlangan daginn,
og þegar dagur kom að kveldi, kom
hún til borgarinnar. „Hvar á ég að
gista?“ sagði hún. „Eg vona, að
borgarbúar hafi gert ráðstafanir til
að veita mér sæmilegar viðtökur".
Þá kom hún auga á standmyndina
á háa fótstallinum.
„Hér ætla ég að setjast að. Hér