Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 12

10
V O R I Ð
staðar og hlusta. — Grátur heyrist
í fjarska).
K.: Hvað er þetta?
HERF.: Já, hvað er þetta?
K.: Þær gráta allar. Skyldi einhver
vera dáinn?
HERF.: Já. Skyldi einhver vera dá-
inn?
K.: Góði, kallaðu á drottninguna.
HERF. (hneigir sig. Gengur aftur
á bak út. Kemur að vörmu spori
með drottningunni, sem grætur).
K.: Hvað er þetta?
D. (kjökrandi): Hvað er hvað?
K.: Hvers vegna grátið þið?
D.: Við erum svo hryggar.
K.: Af hverju eruð þið hryggar?
D.: Af því.
K. (önugur): Af hverju, segi ég?
D.: Af því bara.
K.: Hvenær ætlið þið að hætta
þessu grátkveini?
D. (blíð): Ætlarðu ekki að gefa mér
nýja kórónu?
K.: Nú, svoleiðis!
D. (enn blíðari): Ætlarðu ekki að
gera það, góði minn?
K. (ákveðinn): Nei.
D.: Þá grátum við allt okkar líf.
K.: Grenjið þið bara! (Rýkur út til
vinstri, en drottning til hægri,
grátandi).
T j a 1 d i ð.
4. ÞÁTTUR.
(Þulur kemur fram fyrir tjaldið):
Kóngurinn hugsaði málið. Hann
kaílaði á herforingja sinn.
(Tjaldið dregið frá. Kóngur er á
gangi. Herforingi kemur inn.
Heilsar að hermanna sið).
HERF.: Er stríð?
K.: Já, eins konar stríð.
HERF.: Herinn er tilbúinn.
K.: Látum hann koma.
HERF. (snýr sér við og blæs í lúð-
ur, sem hangir um öxl hans. Átta
hermenn korna inn í röð (2 og 2),
smella hælum og heilsa.
K.: Komið með mér. (Þeir ganga
allir innar á sviðið. Grátur heyr-
ist í fjarska).
K. (bendir): Þarna eru óvinirnir,
heyrið þið til þeirra?
HERF.: Við heyrum talsvert.
K.: Þið verðið að sigra.
I. HERM.: Við erum hraustustu
hermenn í heimi.
K.: Viðbúnir þá!
HERF.: Eigum við að skjóta?
K.: Nei.
HERF.: Hvað eigum við þá að
gera?
K.: Þið eigið að gráta.
ALLIR HERM.: Ha? Ha? Ha?
K.: Þið eigið að gráta hærra en
óvinirnir.
ALLIR HERM.: Nú! Nú! Nú!
K.: Ætlið þið að láta óvinina verða
duglegri að gráta?
ALLIR HERM.: Nei, nei! Alls
ekki!
K.: Þið hljótið að geta grátið!
HERF.: Já. Engir hermenn í heimi
geta grátið hærra.
K.: Viðbúnir þá!