Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 17

V O R I Ð
15
var að taka við bókinni til að lesa á
hana, veitti ég því athygli, að kenn-
arinn færði stólinn frá hurðinni, en
fór svo að láta stelpuna lesa. Við
drengirnir héldum áfram að hnota-
hítast, en í laumi þó að rnestu. Ekki
leyndi sér þó, að kennarinn var far-
inn að veita okkur athygli, en æs-
ingin var nú orðin svo mögnuð í
okkur, að við klipum nú hvor í
annan og ískruðum eitthvað, svo að
stelpan, sem var að lesa, leit snöggv-
ast upp úr bókinni. Þá vissum við
ekki fyrri til, en kennarinn reis á
fætur, opnaði hurðina, greip sinni
hendinni í öxl hvors okkar drengj-
anna og hóf okkur á loft. Ekki sagði
hann eitt einasta orð, en svipurinn
var þungbúinn. Stelpurnar göptu
af undrun, en við titruðum af ótta
og skelfingu. Athöfnin skipti
reyndar ekki löngum togum. Við
svifum í loftinu og lágum sam-
stundis á gólfinu lengst frammi í
baðstofu. Ekki þorðum við að æpa,
en eitthvað kenndum við til um
leið og við komum niður, og hátt
söng í gólffjölunum, það man ég.
Hurðin skall að stöfum með braki
og brestum og lestrartíminn hélt
áfram inni í Suðurhúsinu.
Imba gamla „hallinkjamma" var
;ið enda við að þvo baðstofugólfið,
þegar óveðrið skall á. Hún varð svo
hrædd og hissa, þar sem hún stóð í
haðstofudyrununr með gólfrýjuna í
hendinni, að ég lreld áreiðanlega,
að það lrafi rétzt til lrálfs úr hálsin-
um á henni, rneðan hún horfði á
þessi ósköp. Svo fór hún að hugga
þann píslarvottinn, sem bar sig
aumlegar og fór með hann fram í
búr .til húsfreyju. Það var nú sarnt
ekki ég. Nei — ónei. Ég harkaði af
nrér og skreið upp í rúnrið, sem var
rétt franran við Suðurlrússþilið. Þil-
ið var pinfalt, svo að ég lreyrði það,
senr franr fór, í gegnum það. Ég
reyndi að láta ekki á neinu bera, þó
að ég kenndi dálítið til í öxlinni.
Meðan Jrau luku við kennslustund-
ina í Suðurlrúsinu, hafði ég nrér til
dægrastyttingar að taka éftir Jrví,
hvenær stelpurnar lásu skakkt. Þá
runrdi alltaf ónotalega í kennaran-
unr, svo að ég ,,heyrði“ nærri því
lrvernig stelpugreyin kipptust til af
lrræðslu. Það var þó ofurlítil hugg-
un, að mér fannst.
Nú konr Hallinkjamma gamla
og rétti nrér kringlubita og sykur-
nrola. Sessunautur rninn birtist í
dyrunum fyrir aftan hana. Hann
var búinn að brynna nrúsunum,
eða a. m. k. hættur og reyndi að
bera sig vel.
í næsta tíma var allt rólegt. Ég
lreld nærri Jrví, að ekkert okkar hafi
Jrorað að líta í áttina til gluggans,
hvað þá nreira.
„Jæja, lrvernig falla þér nýju
tennurnar?"
„Sænrilega vel. En Jrær eru nú lé-
legar til að tyggja nreð, en alveg
ágætar til að lesa með.“