Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 30

28
VORIÐ
FRÁ ÚTGEFENDUM.
Þegar 12. árgangur Vorsins hefur
göngu sína, viljum við færa öllum
útsölumönnum og kaupendum
beztu nýársóskir og alúðarþakkir
fyrir gott samstarf og drerfgilegan
stuðning á liðnum árum.
Það hefur verið von okkar að
geta stækkað Vorið, en það er ekki
hægt að svo komnu, nerna með því
að hækka verðið, eða auka kaup-
endatöluna að mun. Við höfum
ekki séð okkur fært að hækka
áskriftarverðið, en vonum hins
vegar, að kaupendum muni brátt
fjölga svo, að hægt sé að stækka rit-
ið án þess að hækka verð þess.
Því var lofað í fyrra, að ef kaup-
endum fjölgaði um 500 skyldi ritið
verða stækkað, en kaupendafjölg-
unin varð ekki nema tæp250.Núer
eftir að vita, hvort þið, kaupendur
og útsölumenn, viljið hefja sókn á
þessu ári og fjölga kaupendum að
miklurn mun. Athygli skal vakin á
því, að nýir áskrifendur fá síðasta
árgang í kaupbæti á meðan upplag-
ið endist. Við treystum hinurn
mörgu og ötulu útsölumönnum til
að bregðast nri vel við. Ef vel geng-
ur, verður ef til vill hægt að hafa
jólaheftið eitthvað stærra að þessu
sinni.
Ungu lesendur! Sendið Vorinu
en það kom mest niður á honum
sjálfum.
En einn morgun fékk Karl bögg-
ul með póstinum. Það var bók í
bandi. Verðlaun fyrir ráðningu á
krossgátu stóð á henni. Fyrst skildi
Karl ekki neitt í neinu. En allt í
einu rann upp Ijós fyrir honum.
Ölsen kennari hafði þá sent ráðn-
inguna undir hans nafni. Krossgát-
una, sem g'jörð hafði verið upptæk!
Karl stokkroðnaði af skömrn. Svona
var þá Ölsen kennari. Alls enginn
harðstjóri, Iieldur sannur heiðurs-
maður. Það mátti nú segja, að hann
var góður kennari.
í fyrsta kennsluhléinu þennan
dag gekk Karl til Olsens kennara á
skólavanginum.
„Kærar þakkir — og fyrirgefið,"
sagði liann lágt og sýndi honum
bókina.
„Sjálfþakkað," sagði kennarinn
brosandi. „Erum við þá sáttir?“
■ „Já,“ sagði Karl glaðlega, „þetta
— þetta var reglulega fallega gert af
yður, herra Olsen. Ég átti það alls
ekki skilið.“
„O, jú,“ sagði kennarinn, -þú
hafðir nú haft mikið fyrir ráðning-
unni.“
,.]á, Orinoco gleymi ég aldrei,“
sagði Karl. í fyrsta skipti í langan
tíma var hann í reglulega góðu
skapi.
Nú' vildi hann gera allt fyrir Ól-
sen kennara.
(E. S. þýddi).