Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 21

VORIÐ
Þegar ég varð drukkinn
Þegar ég var sex ára að aldri, átti
ég góðan vin og leikbróður. Alla
daga vorum við saman að leika okk-
ur. Við lékum okkur bróðurlega,
hvor að annars leikföngum, og
kæmi það fyrir, að öðrum okkar
væri gefið eitthvert sælgæti, skipt-
um við því jafnt, eins og góðir
bræður.
Einn blíðviðrisdag um sumarið
kemur leikbróðir minn heim til
mín og biður mig að finna sig. Auð-
séð var, að liann hafði einhver góð
tíðindi að segjq.
Ég fór út með honum. Þegar við
komum út fyrir húsið, segir hann:
„Komdu með hérna niður í
naustið, þá skal ég sýna þér nokk-
uð.“
Þegar ofan í naustið kom, geng-
tir leikbróðir minn að holu í naust-
veggnum og dregur þar út flösku,
og þessi flaska var nærri því hálf af
herjum, svörtum, fallegum berjum,
en ber fundust mér eitthvert liið
hezta sælgæti.
Ég atliugaði ekkert, hvaðan, né á
kvern hátt, berin voru fengin, en
við settumst niður og fórum að
i'eyna að hella berjunum úr flösk-
unni í lófa okkar. Ekki gekk það
sem bezt, berin vildu loða við
I löskuna, því að þau voru blaut, þó
náðum við þeim smátt og smátt, og
upp í okkur fóru þau öll.
Ekki fundust mér berin góð, og
vökvinn, sem á þeim var, reyndist
bragðsterkur og vondur.
Eftir litla stund fór leikbróðir
minn að verða ör og kátur, fór að
hlæja eins og kjáni og láta alls kon-
ar fíflalátum, og eins var um mig.
Mér virtist höfuðið á mér verða svo
heitt og þungt.
Nú stóðum við upp úr naustinu
og löbbuðum af stað. Fyrir ofan
naustið var stórþýft tún. Þegar við
komum í þýfið, fundum við, að við
vorum miklu óstyrkari og valtari á
fótunum en venjulega. Við steypt-
umst á höfuðið ofan af hverri þúfu.
„Ósköp er hausinn á mér þung-
ur,“ sagði leikbróðir minn. „Mér
finnst líka höfuðið á mér vera stórt
og þungt,“ sagði ég.
Við leiddumst nú um stund til
þess að styðja hvor annan, en við
duttum samt, og okkur leið illa.
Loks kom okkur saman um, að
við værum fárveikir og þyrftum að
fara í rúmið, kom okkur því saman
um, að livor skyldi halda heim til
sín.
Ég staulaðist nú áfram heim á
leið. Alltaf varð líðanin verri og
verri. Nú fór ég að fá ógleði mikla,