Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 16

14
V O R I Ð
var líka stutt, ekki nema rúmir 100
metrar. Bæirnir lágu samtýnis og ég
var daglegur gestur á „skólastaðn-
um“, sem ég kallaði svo.
Skólabörnin áttu að vera fjögur
og urðu það. Telpa jafngömul mér,
sem átti heima á skólastaðnum og
tvö börn frá næstu bæjum, árinu
yngri en við.
Kennarinn var nýútskrifaður af
einhverjum skóla og í miklu áliti.
Kennslustofan var hjónaherbergi,
sem alltaf var nefnt Suðurhús. I>ar
voru rúm og stólar til að sitja á og
einn stór gluggi, sem mjög eftir-
sóknarvert var að sitja við, því að
það sást svo mai'gt út um hann, sem
óhjákvæmilegt var að athuga í
laumi — utan hjá því, sem verið var
að gera í skólanum.
Jæja, nú segir ekki nánar af byrj-
un skólans. Það voru víst liðnar
ein eða tvær vikur frá byrjun hans
og allt hafði gengið þolanlega.
Þá var það einn laugardag, að stór-
tíðindi gerðust í skólanum, og þau
áttu að verða aðalefni þessa þáttar.
Það var lestrartími. Kennarinn
hafði stóra, myndalausa bók, með
löngum og leiðinlegum orðum og
óskiljanlegum frásögnum um börn
og fullorðið fólk, ekki í söguformi,
því að þetta var einhver fræði-
skrudda, sem engin von var til að
börn skildu, enda útskýrði hann
ekkert lesefnið í þessari bók. Eitt
barn las í einu. Hin urðu að bíða,
áttu auðvitað að reýna að hlusta, en
það var ómögulegt að eira því,
nema þá ef lesarinn gerði sífelldar
vitleysur úr löngu orðunum. í því
var svolítil tilbreyting. Annars voru
þessir tímar voðalega þreytandi. £g
hef oft hugsað um það síðan, hve
ólíkt skemmtilegra er nú að læra
lestur, þar sem hvert barn hefur
sína sérstöku bók, og þær eru allar
myndum, skreyttar og skemmtileg-
ar.
Nú, önnur stelpan var að lesa og
okkur leiddist hinum. Skuggi gamli
var að glettast til við hrafnana ská-
hallt suður og austur frá bænum.
Ég taldi mig hafa átt að sitja við
gluggann í þessum tíma, því að við
skiptum þeim gæðum eitthvað með
okkur, en í þetta sinn þóttist ég
vera órétti beittur, þó að ég léti
kyrrt liggja, þangað til Skuggi fór
að eiga við hrafnana. Þá stóðst ég
ekki mátið, en fór að teygja mig í
áttina til. gluggans og hnippa .í
sessunaut minn. Hann lét á sér
skilja með bendingum1, augndepli
og ýmiss konar viprum, að ólíkt
hefði verið betra að komast í
giuggasætið, til að verða aðnjótandi
þessarar frábæru skemmtunar. Mér
gramdist því meir, sem ég sá að
hann skemmti sér betur og fóru
hnippingarnar nú að verða dálítið
áberandi.
Kennarinn sat svo nálægt dyrun-
um, að ekki var hægt að opna hurð-
ina, nema færður væri stóllinn,
sem hann sat á. Þegar seinni stelpan