Bjarmi - 01.10.1967, Blaðsíða 5

lífið gerir miskunnarlausar
kröfur, sem maðurinn getur
ekki skotizt undan. Afstaðan til
Guðs einkenndist í uppvextinum
fyrst og fremst af ótta. Hann
segir oft frá því, að hann hafi
ekki getað losnað við mynd,
sem snemma grópaðist í huga
hans. Það var mynd af Kristi
sem ströngum dómara með sverð
í munninum og sitjandi á regn-
boga.
Hann efaðist ekki um, að Guð
sé veruleiki, en allt, sem kom
frá Guði, hæfði hann í sam-
vizkuna. Maðurinn er ákvarð-
aður til þess að gefast Guði al-
gerlega og elska hann, án þess
að þar búi nokkuð annað á bak
við, hvorki það að hljóta himin-
sælu, eða að losna við hegningu
eða helvíti, heldur gefast Guði
og elska hann eingöngu kærleik-
ans eins vegna. Sá sem elskar
í raun og sannleika gjörir það
ótilkvaddur og fúslega, án þess
að græða nokkuð á því. Guði
hæfir ekki nema hið fullkomna.
Lúther þekkti ekki málamiðlun.
Það varð að ganga leiðina á
enda, hvað sem það kostaði.
Lúther áleit, að hann ætti
sjálfur að gjöra sig hæfan til
þess að mæta Guði. Hann ætti
að vinna alls konar guðrækileg
og góð verk til þess að ná þessu
mikla takmarki. Hann reyndi að
feta upp himnastigann þrep
fyrir þrep, því að hann var þess
fullviss, að hann gæti eingöngu
mætt Guði „á sviði heilagleika
Guðs“. Þegar hann svo var hér
um bil kominn að takmarkinu,
hrapaði hann aftur niður, eða
öllu frekar: Honum varð ljóst,
hve óraf jarri takmarkinu hann
var, því að honum varð ljóst,
hve hann var eigingjarn, einnig
í leit sinni að Guði.
Þegar baráttan í klaustrinu
stóð sem hæst, uppgötvaði Lút-
her, að Biblían (og þá fyrst og
fremst Páll, sem hefur skýrast
og afdráttarlausast framsett
kjarna kristindómsins) boðar
Guð, sem er allt öðruvísi en guð-
fræði þeirra tíma boðaði. Það
er að vísu rétt, að Guð slær
aldrei af kröfu sinni gagnvart
TréskurSarmynd af Mar-
teini Lúther, gerð órið
1521.
Neðri myndin er af Witt-
enberg eins og borgin leit
út á 16. öld. Hallarkirkjan
lengst til vinstri.
mönnunum. Krafan er óhaggan-
leg, og vér getum ekki losnað
við hana. Þessi sami Guð, sem
krefst mannsins algerlega með
tvöfalda kærleiksboðorðinu,
mætir oss samt í Jesú Kristi
sem Guð, er fyrirgefur oss „glöt-
uðum og fyrirdæmdum mönn-
um“, eins og Lúther orðar það
í skýringu sinni á annarri grein
trúarjátningarinnar. Hann
fyrirgefur algerlega og veitir
oss viðtöku alveg eins og vér
erum. Guð hefur ákvarðað að
stofna til samfélags við mann-
inn og þá ekki á sviði heilag-
leika Guðs sjálfs, heldur þar
sem maðurinn er, á sviði syndar-
innar.
Þegar Lúther hafði eignazt
frið og lausn, ritar hann klaust-
urbróður sínum, sem örvæntir:
„Gættu þess, að þú hneigist
aldrei til svo mikils hreinleika,
að þú hættir að vera syndari í
eigin augum. Því að Kristur tek-
ur sér aðeins bústað í syndur-
um. Þess vegna steig hann nið-
ur af himni, þar sem hann bjó
meðal réttlátra, til þess að hann
gæti einnig tekið sér bústað í
syndurum."
GuS veitir oss viStöku
eins og vér erum.
Það er nútímamönnum óskap-
lega erfitt að skynja dýptina í
baráttu þeirri, sem Lúther háði
B JARMI 5