Bjarmi - 01.10.1967, Blaðsíða 9

450 ára
k.
LÚTHER
/
i
WORMS
Grein þessi er kafli
ur unglingabók am Lúther,
rituð í skáldsiigustíl.
Atburðir sannsögulcgir.
„Hlauptu til Dómkirkju-torgs-
ins. Hann dvelur þar í hornhús-
inu. Það hefir aldrei komið slík-
ur maður til Oppenheim fyrr.“
„Markgreifinn af Branden-
burg og aðrir furstar fóru um
daginn til Wittemberg til þess
að sjá þennan Lúther, manninn,
sem hefir hleypt af stað svo
mikilli ólgu. Það er sagt, að
þrjár prentvélar séu stöðugt í
gangi til þess, að hægt sé að
senda rit hans út um landið.
Leshringar hafa nú verið stofn-
aðir í öllum stórum borgum og
jafnvel þorpunum, til þess að
lesa rit hans,“ sagði gamall
borgari.
„Hefirðu heyrt, hvað Lúther
sagði um aflátið?“ spurði sá
þriðji. „Prestarnir neituðu að
veita þeim skriftabörnum sín-
um aflausn, sem lásu rit Lút-
hers. Lúther segir: „Ef þú iðr-
ast, verður þér fyrirgefið, hvort
sem presturinn vill það eða
ekki“. Ef þetta er satt, eru það
góð tíðindi.“
„Ríkisþingið, sem kemur sam-
an í Worms, 28. janúar, á þessu
náðarári 1521, mun taka til með-
ferðar mál Lúthers. Það er sagt,
að nýi keisarinn, Karl fimmti,
ætli að tefla honum fram gegn
páfanum. Þökkum Guði, ef hann
gerir það, því að páfatrúarmenn-
irnir ætla að brenna litla dokt-
orinn okkar, og þeir geta gert
það.“
„Það er satt, og það var að-
eins hið mikla hróp fólksins,
sem kom því til vegar, að keis-
arinn veitti Lúther leiðarbréf.
Sendiboðinn, sem kom með það,
kom til Wittemberg 26. marz
og það er sagt, að Lúther hafi
farið úr þeirri borg 2. apríl.“
„Guð er vörn mín,“ sagði Lút-
her um leið og hann steig af
baki við Deutscher Hof, veit-
ingahúsið, þar sem hann ætlaði
að dvelja í Worms. Hann dró
sig strax í hlé inn á herbergi
sitt og sofnaði. En á meðan
hann svaf, mælti hann setning-
ar, sem vinir hans vitnuðu lengi
í. „Ef ég sný augum mínum til
heimsins, er úti um mig. Ó,
Drottinn minn og Guð! Stattu
með mér gegn heiminum. Ég
set ekki traust mitt á neinn
mann. Þeir bregðast allir og um-
breytast. Ég set traust mitt á
þig, ó, Guð. Hefir þú ekki út-
valið mig til þessa verks ? Vertu
við hlið mér vegna Jesú Krists!
Þó að menn rífi líkama minn
í sundur, mun sál mín samt
verða hólpin." Djörf en samt
sönn orð! Lúther var ódrepandi
meðan hlutverki hans var ekki
lokið.
Næsta dag klukkan 4 eftir há-
degið, leiddi kallarinn Lúther
inn um bakdyr inn í hinn mikla
sal í höll biskupsins. Salurinn
var fullur af fólki, eins og reynd-
ar allar götur í Worms, þar sem
búizt var við, að hann færi um.
Hann stóð fyrir utan dyrnar,
sem áttu að veita honum að-
gang inn til dómara sinna. Og
þegar hann ætlaði að fara að
ganga inn um dyrnar, var klapp-
að vinalega á öxl honum, og
hrausti, gamli riddarinn, Georg
Freundsberg, hetja í mörgum
orrustum, sagði: „Veslings
munkur, veslings munkur! Þú
ætlar nú að fara að veita göf-
ugra viðnám en ég eða nokkur
annar yfirforingi hefir nokkru
sinni veitt í áköfustu orrustum.
En sé málstaður þinn réttur, og
þú ert viss um það, haltu þá
áfram í Guðs nafni, og óttastu
ekkert. Guð mun ekki yfirgefa
þig!“
Farið var inn um dyrnar, og
Lúther stóð frammi fyrir Ríkis-
þinginu. Aldrei hafði maður
mætt frammi fyrir tígulegri
samkundu. Karl V. sat í hásæti
sínu, umhverfis hann voru Fer-
dinand erkihertogi, sex kjör-
furstar, hertogar, markgreifar,
erkibiskupar og biskupar, furst-
ar, sendimenn páfa og sendi-
herrar — yfir tvö hundruð
manns alls. Þannig var dóm-
stóllimi, sem siðbótarmaðurinn
mætti frammi fyrir.
Hann fylltist sem snöggvast
ógn. Einn af furstunum, sem
sá það, hvíslaði vingjarnlega:
„Hræðstu ekki þá, sem líkam-
ann deyða, en geta ekki deytt
sálina.“
Hann gekk nær og stóð
frammi fyrir hásæti keisarans.
Um stund var þögn, og því
næst sagði kanslari erkibiskups-
ins af Treves með skýrri, hvellri
rödd: „Marteinn Lúther, hans
heilaga hátign hefir stefnt þér
fram fyrir hásæti sitt til þess
að biðja þig um að svara tveim
B.VARMI »