Bjarmi - 01.10.1967, Blaðsíða 28

Kristniboðsvinir kvaddir
Frú Margrét Th. Jónsdóttir
Frú Margrét Th. Jónsdóttir,
Háagerði 91, andaðist þann 13.
ágúst s. 1. Hún var fædd að Gils-
fjarðarbrekku 13. maí 1907 og
ólst þar upp. Á bernskuheimili
sínu vandist hún guðhræðslu og
bænrækni. — Ólafur Ólafsson,
kristniboði, hefur frá því sagt,
hve gleði hans varð óvænt, ér
hann kom á bernskuheimili
hennar, þegar hann ferðaðist
um landið við fyrri heimkomu
sína frá Kína, og öll fjölskyld-
an að Gilsf jarðarbrekku kraup
til bænar inni í baðstofunni. —
Slíku hafði hann ekki átt að
venjast hér á landi, en þekkti
frá erlendu kristnilífi.
Margrét Jónsdóttur var trú-
hneigð í blóð borin, og segja má,
að kærleikur til málefnis Drott-
ins hafi einnig verið henni í blóð
borin. Það var því hið eðlileg-
asta af öllu, er hún flutti til
Reykjavíkur, að hún leitaði til
þeirra staða, þar sem Guðs orð
var boðað og samfélag var um
orðið og bænina. Hún tók þátt
í kristilegu starfi og guðsþjón-
ustum, eftir því sem tök voru á,
og var sífús til þess að vitna um
Drottin sinn, hvenær sem færi
gafst. Hún fyrirvarð sig ekki
fyrir fagnaðarerindið.
Kristniboðið átti óskiptan
kærleika hennar, bæði kristni-
boðið í Kína, meðan íslenzkir
kristniboðar störfuðu þar, og
eftir að íslenzka kristniboðs-
stöðin var reist í Konsó, bar frú
Margrét starfið þar mjög fyrir
brjósti í fyrirbæn og fórn. Hún
var ein þeirra, sem hafði fasta
reglu á gjöfum sínum til kristni-
boðsins. Mörg síðustu árin safn-
aði hún í baukinn sinn og kom
reglulega með gjöfina, sem
venjulega var kvittað fyrir með
heitinu „Or svíninu“, svo sem
baukurinn gaf tilefni til.
Frú Margrét átti það eðli læri-
sveinsins, sem ósjálfrátt sýrði
út frá sér, þótt lítt bæri á. Þess
varð ég var bæði er snertir
gjafir til kristniboðsins og einn-
ig að koma ,,Bjarma“ til fleiri,
svo að þeir gætu fylgzt með
starfinu í Konsó og orðið traust-
ari stuðningsmenn þess.
Margrét átti og lengi við van-
Gísli H. Sigurðsson
Þann 5. ágúst s. 1. lézt Gísli
H. Sigurðsson, fyrrv. póst- og
símstöðvarstjóri í Bolungarvík,
en því starfi hafði hann gegnt
í 24 ár, er hann flutti til Reykja-
víkur árið 1944. Starfaði hann
eftir það í endurskoðunardeild
Póstmálaskrifstofu Islands, unz
hann lét af störfum í október í
fyrra.
Gísli Hannes Sigurðsson var
fæddur að Látrum í Aðalvík 8.
nóv. 1888, og var því tæpra 79
ára að aldri, er hann lézt. Hann
hafði all-mörg undanfarin ár átt
við heilsubrest að stríða.
Það er ekki ætlunin að rita
hér langa minningargrein um
Gísla H. Sigurðsson. Það hefði
ekki verið að vilja hans. Hins
vegar er ekki annað unnt en að
heilsu að stríða, en sótti styrk
til þess Drottins, sem hún þekkti
af eigin raun.
Síðustu tvö ár dvaldi hún
nokkrum sinnum á sjúkrahús-
um og vissi vel, að hverju
stefndi. Hugró hennar og friður
var sterkur vitnisburður þeim,
sem vottar urðu. að. Ljóð, sem
eftir hana birtist í 4.—5. tbl.
Bjarma þessa árgangs, og
nefnist „Traust“, ber hugarró
hennar og trú fagurt vitni.
Hún var í hópi trúfastra, fyrir-
biðjenda og vann þannig mikið
starf, sem Guð einn þekkir. Við
leiðarlok er hennar minnzt með
hlýju þakklæti.
Margi'ét var gift Páli Odds-
syni, trésmið, og áttu þau börn,
sem lifa móður sína.
Blessuð sé minning hennar.
Bjarni Eyjólfsson.
minnast hans í blaði eins og
„Bjarma“, því að Gísli var einn
af einlægustu og trúföstustu
kristniboðsvinum hér á landi
um áratugi. Um þrjátíu ára
skeið höfum við útgefendur
„Bjarma“ staðið í sambandi við
hann, vegna sameiginlegrar trú-
ar og frábærs kærleika hans til
kristniboðsins. Meðan hann bjó
í Bolungarvík, greiddi hann og
heimili hans fyrir starfsmönn-
um Kristniboðssambandsins, er
þeir voru á ferðalagi og héldu
samkomur í Bolungarvík. Eftir
að þau hjónin Gísli og Karólína
Ólöf Guðbrandsdóttir fluttu til
Reykjavíkur, var hann meðlim-
ur í Kristniboðsfélagi karla og
sótti þar fundi, meðan heilsan
leyfði.
Gísli hafði fasta reglu á skerf
þeim, sem hann lét kristniboðið
njóta. Ákveðnum tekjuhluta var
safnað saman, unz kominn var
að hans dómi tími til þess að
koma framlaginu til skila. Og
það var alltaf jafn hrífandi að
taka við gjöf hans til kristni-
boðsins. Augu hans ljómuðu af
fögnuði og þakklæti. Það voru
honum heilög forréttindi að fá
að koma með gjöf sína. Og alltaf
fylgdu gagneinlæg og hlý orð
2« II .1 A It M I