Bjarmi - 01.05.1996, Side 16

í BRENNIDEPLI
. V'r'
- *
Þegar flestar fréttir sem
berast af kirkjurtni eru
neikvæðar er eðlilegt að
spurt er hvort kirkjan sé
trúverðug og einnig hvort
sú umræða sem átt hefur
sér stað sé réttmæt.
„Mönnum er ekkert
heilagt lengur,“ segir
Fíladelfíuleiðtoginn. „Öll
fjölmiðlaumræða undan-
farið hefur verið mjög
óvægin gagnvart kirkjunni
og það hefur ekki gerst
áður. Fólk sér að leiðandi
menn innan kirkjunnar
berast á banaspjót.
Boðskapur kirkjunnar
verður ekki trúverðugur
þegar hún boðar eitt og
breytir svo öðruvísi.
Frammi fyrir því standa
allar kirkjur. í
augnablikinu er þjóð-
kirkjan því ekki trúverðug
en hún á eftir að fá trú-
verðugleikann aftur enda
þykir fólki vænt um hana.“
Jakob segir að fólk hafi
ekki traust á því rugli sem
viðgangist innan kirkj-
unnar. „Söfnuðir deila um
kirkjubyggingu. Af hverju? Það er vegna þess að það
viðurkennir enginn að það sé lýðræðislegt vald á al-
mennum safnaðarfundum í húsi sem tekur þrjú hundruð
manns og í söfnuðinum eru þrjú þúsund manns. Það
viðurkennir heldur enginn að það sé lögmæt atkvæða-
greiðsla að hafa hana í einhverju húsi við eitt borð í fjóra
tíma í þrjú þúsund manna bæ. Menn hafa ekki traust á
þessu rugli.“
Séra Ragnar Fjalar telur kirkjuna út af fyrir sig vera jafn-
trúverðuga og áður. En við umfjöllunina sem kirkjan
hefur fengið vill hann gera athugasemdir. „Flún er mjög
óréttmæt hvemig sem á það er litið. í fyrsta lagi þá er nú
verið að ásaka biskup um brot sem eiga að hafa átt sér
stað fyrir 17 og 30 árum. Af hverju er verið að rifja þetta
upp núna? Svo hafa margir prestar tekið undir gagnrýni,
kannski ekki endilega ásakað biskup um þessi brot en
verið með allskonar gagnrýni á hann og störf hans. Mér
hefði fundist eðlilegra að prestarnir hefðu staðið með
biskupi sínum í þessu máli án þess þó að sýkna hann, það
getur enginn maður gert. Enginn maður er fullkominn, en
Hjalti Hugason:
„Það sem ég vil fyrst og
fremst sjá er að kirkjunnar
fólk í landinu komi saman og
marki sér stefnu til framtíðar.
Hvert beinast hugsjónir
okkar, væntingar og þrár."
gagnrýni prestanna hefur orðið til þess að traust fólks
hefur minnkað á biskupnum og hann er jú æðsti maður
kirkjunnar. Einnig hefur þetta orðið til þess að traustið á
kirkjunni sjálfri hefur minnkað.“
Jakob Hjálmarsson segir um biskupinn: „Getuleysi Ólafs
Skúlasonar til að greiða úr og leysa deilumál ætlar að
reynast örlagaríkt. Hversu miklu máli sem það er bundið
persónu hans eða gagnslausum lögum ætla ég ekki að
segja.“
Hafliði heldur að það muni reynast biskupi erfitt að
sameina kirkjuna enda eru innan hennar mismunandi
fylkingar. Hann harmar ásakanir á biskup. „Því miður tel
ég það ekki möguleika að Ólafur geti hreinsað mannorð
sitt. Ef hann er saklaus þá verður hann dæmdur saklaus.
Biskup þarf víða samstöðu meðal prestanna í landinu og
þannig á hann að geta breytt áliti kirkjunnar.11
Sr. Ragnar segir þrengingarnar innan kirkjunnar jafnvel
geta þjappað henni saman og þegar til lengri tíma er litið
engin varanleg áhrif hafa á kirkjuna, „nema fyrir biskup-
inn. Hann mun alltaf þurfa að lifa við þessar ásakanir og
mér finnst það hörmulegt, bæði fyrir hann og fjölskyldu
hans. Þeir eiga mikla sök sem komið hafa þessu máli af
stað og blásið það út og þar eiga nokkrir prestar hlut að
máli. Ábyrgð þeirra er rnikil."
Hvað framtíðin ber í skauti sér er ómögulegt að segja til
um þrátt fyrir að spekingar spjalli. Enginn veit framtíð
kirkju og kristni í þessum heimi nema Guð einn. Hver svo
sem framtíðin verður skulum við hafa það hugfast að það
er okkar hlutverk að boða trúna. Það er okkar að segja
hrjáðum heimi frá frelsara okkar Jesú Kristi. Hvort það
verður betur gert með ríkiskirkju á íslandi eða ekki skal
ég ekki segja. Hitt er þó ljóst að áhrif kristindómsins hér á
landi hafa verið góð og leyfi ég mér að vitna i þrjátiu ára
gamalt hirðisbréf dr. Sigurbjörns Einarssonar biskups um
leið og ég bið þess að við fáum í framtíðinni að njóta
blessunar Guðs i enn ríkari mæli en nokkru sinni fyrr.
„Meinar nokkur í alvöru, að íslenskri löggjöf og réttarfari
hefði verið betur háttað, ef aldrei hefði verið tekið neitt
tillit til boðorðanna tíu frá Sínaí? Hefði söguþjóðin orðið
göfgari í hugsun og framferði og þroskameiri, ef sagan um
miskunnsama Samverjann eða hetjusagan frá Golgata
hefði aldrei heyrst á hennar tungu? Var það slys að Fjall-
ræðan barst hingað til lands? Þeim er vart trúandi til and-
legrar leiðsagnar sem láta sér slík firn um munn fara.“
Ragnar Schram
16