Bjarmi - 01.05.1996, Blaðsíða 20

MENNING OG LISTIR
Með hjálp hans geta
draumarnir rœst
Viðtal við Guðrúnu Asmundsdóttur, leikkonu
Sem umsjónarmaður lista- og menningardálks Bjarma fannst mér mikilvægt að líta á
uppfærslu Vegarins á leikritinu: „Ég hef séð Drottin,” eftir Guðrúnu Ásmunds-
dóttur. Sýningin var byggð á píslarsögu Jesú Krists og var sérstök áhersla lögð á
Maríu Magdalenu sem sjónarvott að atburðunum og á heimili Maríu, Mörtu og
Lasarusar í Betaníu. Fjörtíu og fimm manns tóku þátt í uppfærslunni. í hópnum voru
leikarar, tónlistarfólk, ljósa- og tæknimenn. Leikritið var sýnt tvívegis fyrir fullu húsi, á
föstudaginn langa og páskadag, og var þess vegna aukasýning á þriðjudaginn þar á eftir.
Hér var um vel heppnaða sýningu að ræða, þar sem tónlist gegndi stóru hlutverki. í
framhaldi af sýningunni langaði mig að ræða við Guðrúnu um tilurð verksins og eins
um möguleika leikhússins sem aðferð við kristna boðun. Ég hringdi í hana og bar upp
erindið, hún tók mér vel og í sameiningu fundum við tíma. Á þriðjudagseftirmiðdegi
hittum við Haraldur Guðjónsson ljósmyndari brosandi konu í hlýlegu umhverfi.
Ég hef séð Drottin
Guðrún fékk fyrir nokkrum árum hringingu
frá forstöðumanni Hvítasunnusafnaðarins.
Honum þótti leitt að jólasveinninn væri
búinn að stela jólunum frá börnunum og bað
Guðrúnu um að setja upp leikrit sem sýndi
hina sönnu jólagleði. Hvítasunnumenn hafa
boðið skólabörnum árlega á þessa sýningu sem
heitir ,Jólasaga“ og er þetta hluti af kristniboði
þeirra og hefur það verið vel heppnað í alla
staði. í framhaldi fékk Guðrún hringingu frá
forstöðumanni Vegarins, hann segir henni að
þar séu nokkur sem vilji endilega setja upp
leikrit og spyr hvort hún geti hjálpað. Guð-
rúnu leist illa á þetta vegna mikilla anna, en:
„Ég fann að þetta var eitthvað sem Guð
vildi þrátt fyrir að það væri fáranlegt. Við
höfðum ekki nema mánuð og við áttum eftir
að gera handritið. En svo komu hérna tvær
stelpur ungar, voðalega skemmtilegar og sætar,
þetta var ekkert mál fyrir þeim, það þurfti
ekkert að setja sig í stellingar, átti ekki bara að
semja handrit? Svo sat ég uppi í vinnu-
herberginu mínu og þuldi, önnur var við
tölvuna, hin sat með Biblíuna svo við færum
örugglega rélt með textann. Handritið var
tilbúið eftir viku. Þá var byrjað að vinna. Nú á
allt eftir að rekast á, hugsaði ég, ég er að æfa
aðalhlutverk í Borgarleikhúsinu, ég er að leika
í Kennslustundinni og er leikhúsrotta á morgn-
ana, en þetta tókst. Það er ég alveg klár á að
það var Guðs vilji að ég hefði svona mikið að
gera, því að ef ég hefði ekki haft svona mikið
að gera þá hefði ég farið fram á allt of mikla
vinnu af þeim og síðan hefði ég gefið sjálfri
mér dýrðina."
Nú vildi gesturinn vita meira um undir-
búninginn.
„Æfingar hófust aldrei án þess að beðið
væri fyrst enda vissum við það að ef að heil-
agur andi Jesú Krists væri ekki með okkur þá
yrði þetta bara vindhögg, þetta yrði bara
einhver vitleysa. Að láta trúað fólk leika þetta
gaf þessu sérstaka vídd. Þetta var fyrir þeim
hið innsta hjartans mál og þá kom hið sanna,
hið rétta fram. Eins og þessi strákur sem lék
Jesú, hann hafði einhverja heiðríkju í and-
litinu, svo útskýrði maður fyrir honum hvað
Jesús væri að hugsa við ákveðið tilefni og þá
lék hann þetta svo vel. Það var vegna þess að
kærleikur hans til Jesú gaf þessu öllu svo mikinn
lit og svo hugsaði ég: Hvaðan kemur svona ung-
menni með eitthvað svo fallegt og lýrískt við sig?
Ég spurði því: „Hvað gerir þú?“ „Ég er kjötiðnaðar-
maður,“ svaraði hann. Eins var með tónlistar-
fólkið. Það var minnst á að það vantaði lag, lagið
þurfti að lýsa líðan lærisveinahópsins nóttina
voðalegu sem Jesús var svikinn. Þeir eru tvístraðir,
hræddir og þora ekki að líta hver framan í annan.
Það var komið daginn eftir. í leikhúsi hefði þurft
að ráða tónlistarfólk og halda marga fundi o.s.frv.11
Aðspurð um áhersluna á Betaníu svarar hún:
„Ég vildi hafa mynd af Betaníu því að mér þykir
alltaf svo vænt um þetta heimili, þetta var athvarf
lærisveinanna enda gestrisið fólk sem þar bjó.“
Guðrúnu finnst það brennandi að nota leik-
húsið meira í allri boðun því það hafi marga kosti
fram yfir aðrar leiðir sem farnar eru. „Þessi boð-
skapur er ekki leiðinlegur, það getur stundum
verið erfitt að fylgja honum, en hann er aldrei
leiðinlegur.“
Kaj Munk á
glansmyndaskytteríi
Eins og margir vita samdi Guðrún leikrit um Kaj
Munk.
„Ég hafði gaman af honum bæði fyrir kímnina
og svo brussuganginn. Það hefur alltaf vakið
athygli mína, fólk sem er ekkert of visst um eigið
ágæti og efast stundum um sjálft sig. Mér þykir
alltaf vænt um ákveðna sögu af Kaj Munk þegar
hann var staddur í veislu sem var haldin honum
til heiðurs sem ungum leikritahöfundi vegna vel-
heppnaðrar frumsýningar. Hver af öðrum stóð
upp og lýsti því yfir hversu stórkostlegt leikrita-
skáld væri hér á ferð sem líklega mætti vænta
mikils af í náinni framtíð. Þá var komið að skáld-
inu að þakka fyrir sig. Þá stóð Kaj upp, kafrjóður
20