Bjarmi - 01.09.1996, Blaðsíða 7

I BRENNIDEPLI
Samviskubit frá seinni
heimstyrjöld
Snúum okkur nú að starfi pví sem pú hefur verið að vinna
meðal úlendinga á íslandi. Hvernig hófst pað?
Þegar við komum til landsins hafði ég þegar fundið
þörf hjá mér að starfa meðal útlendinga. Það á sér forsögu.
Ég bjó í stórborg í Japan. Þar var mikið að fólki frá öðrum
Asíulöndum. Það fólk er mjög lágt sett ef svo má að orði
komast en í Japan er mikil stéttaskipting. Þetta fólk vinnur
gjarnan fyrir sér í næturklúbbum og á öðrum slíkum
stöðum fyrir mjög lág laun. Kirkjan mín var staðsett í jaðri
svæðis þar sem þetta fólk hélt til og það kom gjarnan
þangað til þess að biðjast fyrir.
Japanir hafa mikið samviskubit yfir því að þeir komu
illa fram við margar litlar þjóðir í Asíu í seinni heim-
styrjöldinni. Þessir nágrannar okkar bera kala til japönsku
þjóðarinnar. Japanska kirkjan hefur því að markmiði sínu
að hjálpa þessu fólki sem býr við svo bág kjör. Þykir
kirkjunni brýnt að breyta hugmynd þess um okkur
Japani.
Þegar ég svo kom til íslands þá sá ég færi á því að þjóna
fólki frá Asíu en einnig fólki af öðrum þjóðernum. Ég
sjálfur er útlendingur og því var þetta mjög viðeigandi
verkefni fyrir mig. Þetta var það sem kom mér af stað í
upphafi.
Kona mín fékk starf í Háteigskirkju. Söfnuðurinn vissi
af áhuga mínum um þessi mál og veitti mér tækifæri til
þess að koma þessari þjónustu af stað. Við gerðum
samning um 70% starf í 2 ár. Þvi miður á söfnuðurinn í
fjárhagserfiðleikum vegna byggingu safnaðarheimilis og
gat því ekki kostað þetta starf áfram af sínum fjármunum.
Mér finnst enda ekki eðlilegt að einn söfnuður þurfi að
kosta slíkt starf til lengri tíma. Starfið ætti að vera
preststarf í sérþjónustu á vegum þjóðkirkjunnar
Hvað meðframhaldið?
Þjóðkirkjan hefur verið mjög upptekin af sínum innri
málum frá og með jólum. Því lagðist þetta starf af nú í vor
er mínum samingi lauk. Nú er ég að tala við kirkjumála-
ráðuneytið, en illa gengur vegna sumarleyfa. Vonandi
verða þessi mál komin í rétt horf í janúar. Kirkjuráð hefur
ályktað að þörf sé á því að viðhalda þessu starfi. Annars
finnst mér að kirkjan ætti að vera virkari þátttakandi í
málefnum útlendinga. Tökum sem dæmi þá flóttamenn
sem hingað voru að koma frá Bosníu. Félagsmálaráðuneytið
og Rauði krossinn hafa með mál þeirra að gera en kirkjan
kemur þar hvergi nærri. Þegar fólk hefur misst heimili sín,
er fjarri ættingjum og vinum og kemur til nýs lands til að
hefja nýtt líf og nýja von þá ætti kirkjan að taka á móti
því. Kirkja, sem boðar kærleikann, á að sýna í verki að
hún elskar þá sem þjást. Geri hún það ekki, hefur hún
brugðist köllun sinni.
í hverju var starfpittfólgið?
Starfinu var einkum hægt að skipta í þrjá þætti. Einn
þátturinn var viðtöl og ráðleggingar og einnig hjálp við
fólk sem misst hafði forræði og umgengnisrétt yfir
börnum sínum. Ég veit um að minnsta kosti sex slík
tilfelli. Ég er ekki lögfræðingur en þetta fólk þarf að fá að
tala við einhvern og þarf einnig einhvern sem stendur
þeirra megin og sýnir þeim samúð. Þessi þáttur starfsins
tók u.þ.b. helming tíma míns. Annar þáttur var að fræða
um kristna trú. Margir þeirra sem hingað koma þekkja
Tökum san dæmi \dflóttmenn san híngað
voru að komafrá Bosníu. Félagsmála-
ráðuneytið og Rauði krossinn hafa með mál
\eina að gera en kirkjan kemur þar hvergi
nœrri. Pegarfólk hefur misst heimili sín, er
fjani ættingjum og vinum og kemur til nýs
lands til að hefja nýtt líf og nýja von þá ætti
kirkjan að taka á móti því.
hana alls ekki, t.d. fólk frá Thailandi og litlum þjóðum í
Asíu. Þessum þætti hefur alls ekki verið sinnt innan
kirkjunnar í dag. Fólkið þarf að fá fræðslu frá kirkjunni og
fá að vita hvað kirkjan getur veitt því. Ég ljósritaði
bækling í smáu upplagi en skorti fjármagn til þess að ég
gæti látið prenta upplýsingabækling í stærra upplagi, en
það vildi ég gjarnan gera. Þriðji þáttur starfsins fólst í því
að finna leiðir fyrir kirkjuna til að bregðast við mismun-
andi nýjum trúarbrögðum og og trúarhópum í þjóðfélag-
inu. Hér er ég t.d. að tala um búddista, votta Jehóva,
mormóna og fleiri. Nú er farið að bera meira á slíkum
hópum og þeir munu verða meira áberandi í framtíðinni
að mínu mati. Það er mikilvægt að umræða um þessi
málefni fari af stað.
Afhvaða pjóðerni varfólkið sem leitaði til pín?
Það var fólk frá ýmsum löndum t.d. Thailandi, Kanada,
Ameríku, Zaire, Mexíkó, Japan, Filippseyjum, Kína,
Bretlandi, Búlgaríu og Póllandi. Ekki kannski svo stór
hópur en u.þ.b. 1-3 frá hverju landi. Þjónusta min náði
einnig til íslendinga sem oft komu í fylgd útlendinga t.d.
sökum hjúskapar þeirra.
7