Heima er bezt - 01.05.1953, Síða 22

150
Heima er bezt
Nr. 5
skyndilega og gerði þreifandi
jarðfjúksbyl, en fólkið á Strönd
taldi víst, eftir tímanum, sem
liðinn var frá því Sigga lagði af
stað, að hún væri komin heim. Á
Brekku var talið víst, .að Sigga
mundi koma heim um kvöldið
og vonað þó, að hún hefði ekki
verið farin frá Strönd, er byl-
urinn skall á. Ekki var fólkið þó
rólegt yfir þessu. Stormurinn
hélzt um kvöldið og lægði þó
lítið eitt um níuleytið, svo að
sást til hæða. Bað Björn tvo
vinnumenn sína þá að skreppa
suður að Strönd. Þegar þeir
komu þangað, varð öllum bilt
við, er þeir þóttust sjá, að Sigga
mundi hafa villzt. Fóru þeir þá
samstundis til baka og fengu
þriðja manninn með sér, vinnu-
mann þar. Áttu þeir fullt í fangi
með að rata að Brekku, svo
myrkur var bylurinn, enda hafði
þá hvesst upp aftur. Varð nú
dauft yfir, og ráðgast um, hvað
hægt væri að gera, en öllum kom
saman um þáð, að þýðingarlaust
væri að ætla sér að gera leit í
þessu veðri, því að menn réðu
sér illa og sæju varla handa
sinna skil.
Stóð fólk þarna ráðþrota og
bað þess og beið, að veðrið lægði.
En stormurinn hélzt allt kvöld-
ið og alla nóttina, svo að ekki
þótti viðlit að aðhafast neitt.
Þetta varð því mikil hörmunga-
nótt fyrir alla, og þá einkum
foreldrana, sem vöktu milli von-
ar og ótta. Og heimilisfólkið á
Strönd var kvíðafullt. Vinnu-
maðurinn þaðan kom ekki
heim, og var það vottur þess, að
þeim hefði ekkert orðið ágengt.
Á mánudagsmorguninn var
enn bylur yfir alla sveit. Grím-
ur á Bakka vaknaði nokkru fyr-
ir fótaferðartíma og heyrði, að
bylurinn lamdi enn á bænum.
Hallaði hann sér þá útaf aftur
og sofnaði fljótt. Dreymdi hann
þá, að hann væri uppi á hól
sunnan við Stekkjatúnið á
Brekku, er þau Sigga höfðu
lengi kallað hólinn sinn. Sam-
stundis sér hann, hvar Sigga
liggur í grænu grasi sunnan í
hólnum, lítur til hans og segir:
„Ég vissi það, að þú mundir
koma hingað til mín. Ég sett-
ist hérna sunnan í blessaðan
hólinn okkar til þess að hvíla
mig, og hef nú legið hérna litla
stund. Elsku Grímur, ég er orð-
in ósköp þreytt. Viltu nú ekki
bera mig í rúmið mitt? — Berðu
mig heim!“ í því að Sigga sleppti
seinasta orðinu, vaknaði Grím-
ur aftur. Lá hann síðan and-
vaka fram á fótaferð og naut
draumsins, án þess að velta því
fyrir sér, hvort hann gæti haft
nokkra raunverulega þýðingu.
Bylurinn hélzt fram á miðj-
an dag, þennan ömurlega góu-
þræl. Þá slotaði loks veðri, svo
að segja jafn skyndilega og það
kom, og gekk þó ekki alveg nið-
ur. Allan daginn var nokkur
skafrenningur. En nú var sam-
stundis hafin leit og jafnframt
sendur hraðboði til bæjanna í
kring með bón um liðveizlu.
Allsstaðar var brugðið fljótt við
og eftir stuttan tíma voru fjórir
flokkar teknir til starfa. Bakki
var meðal þeirra bæja í sveitinni,
sem eru lengst frá Brekku.
Þangað barst þessi raunasaga þó
fyrir miðmunda og varð öllum
illt við. Grím og Einar setti
hljóða, en Ella grét eins og barn,
því að grunur dauðans beit á
hana. Grímur var svo að segja
umsvifalaust altilbúinn og beið
eftir Einari litla stund. Kvöddu
þeir svo Elínu og Grímur bað
hana að sætta sig við systur-
hvarfið, hann vonaði að hún
fyndist.
Svo fóru þeir þrír saman og
hlupu við fót í áttina að Brekku.
Grímur réð strax ferðinni, bæði
stefnu og hraða. Þeir stefndu að
Brekku. Þegar þeir eru komnir
langleiðina, sjá þeir til leitar-
manna á gangi, til suðurs og
norðurs, tveir og tveir saman.
Grímur gefur sig ekkert að
þeim. Sendimaður vildi hafa tal
af þeim og taldi Grímur það
rétt, en hélt sjálfur áfram í
sömu stefnu og áður sunnan við
Brekku og Einar fylgdi honum.
Oft hafði Grímur heyrt talað um
drauma og þýðingu þeirra, en til
þessa hafði hann ekki orðið þess
var, að sínir draumar væru ann-
að en rugl og markleysa. Nú
breyttist þetta viðhorf til
draumanna allt í einu. Sam-
stundis og hann heyrði, hvern-
ig komið mundi vera, þóttist
hann viss um, hvar líklegast
væri að leita. Hann hélt því
áfram viðstöðulaust austur á
Hádegishól. Það var hóllinn
þeirra barnanna. Þegar þangað
kom, var þar ekkert að sjá, ann-
að en vindbarða, trafhvíta snjó-
fönn sunnan i hólnum. En und-
ir þessari köldu sæng hlyti
Sigga að hvíla. Og þó að þeir
yrðu einskis varir þá, var eins
og hann heyrði nú aftur elsku-
lega rödd hennar segja: Berðu
mig heim!
Þeir höfðu reku með sér, tré-
reku. Þær voru til á hverjum bæ
fyrir hundrað árum, snjórekurn-
ar. Og það eru nú liðin rúm'
hundrað ár frá þessum atburði.
Héðan hafði Sigga síðast kall-
að til hans, og Grímur sneri sér
undan og grét um stund. Hann
var viss um, að undir þessari
köldu sæng hvíldi hún nú. Og
þeir fóru að moka til, eftir fyr-
irsögn hans, sunnan í hólnum,
ofan frá, meðfram jörðinni,
„ganga ekki um fönnina“ —
„fara varlega", sagði Grímur. Og
Einar fór að orðum hans, þótt
hann hefði enga trú á, að það
væri til neins. Hann vissi, að
Grímur hafði nóg að bera, þótt
hann ,yki ekki á það með mót-
þróa.
Þeir ruddu snjónum frá til
hliðar af breiðu belti, víðri geil,
niður hólinn, mokuðu til skiptis
lengi, lengi, án þess að verða
nokkurs varir. Fönnin varð
þykkari og þykkari, eftir því
sem'neðar dró. Vonleysið og til-
gangsleysið dró úr Einari, en
Grímur var öruggur. „Fara var-
lega, gætilega, en halda áfram.“
Þetta sækist hægt. Skaflinn
nær upp undir hendur. Hvað um
það. Áfram, segir Grímur, ofan
í miðja brekku. Þar koma þeir að
þrepi. Grímur þekkti það, það
gat eins verið svæfill. Þeir taka
sér hvíld. Einar setzt efst í hóln-
um; það var orðið gott veður,
glaða sólskin. Grímur hyggur að
öllu. Úti í horni vestan megin í
þessum tröðum, verður hann
þess var, að snjórinn er heldur
lausari, ekki eins fastur; þegar
hann rótar þar ofurlítið til,
kemur fram smáloft. Hann hef-
ur orð á þessu við Einar. Það
vekur athygli hans, en með
sjálfum sér býst hann við, að
þetta sé hugarburður einn, kem-
ur þó til Gríms og sýnist hið