Heima er bezt - 01.04.1956, Síða 34

130 Heima Nr. 4
--------------------------------er bezt-----------------------------
okkar stálgödduðu á stuttum tíma. Þótti nú sum-
um illa áhorfast og vildu snúa aftur, en Stefán
eggjaði okkur fast að lialda áfram, og fór svo að
við héldum áfram nokkra stund, en alltaf harðn-
aði veðrið og var orðið svo mikið, að varla var
stætt. Stönsuðum við þá og bárum ráð okkar saman
um, hvað gera skyldi, því sýnt þótti okkur, að þó
að við kæmumst klakklaust yfir fjallið, sem var
þó hin mesta glæfraför, mundum við ekki ná til
nokkurra bæja að austanverðu.
Snjór var orðinn mikill og færið þungt og versn-
aði stöðugt. Kom þar, að við neituðum að halda
lengra áfram og sögðum Stefáni að við mundum
snúa aftur, hvað sem hann gerði. Vildi hann ekki
slíta félagsskapinn og féllst á að leita bæja vestan
skarðanna, sem var þó óvíst að mundi takast, eins
og komið var. Héldum við nú niður í dalinn aftur,
var veður þar ofsahvasst, með mikilli fannkomu.
Þó var veðrið þar mildara og frost minna en uppi
á fjallinu. Héldum svo af stað heimleiðis, og gekk
sú ferð skrykkjótt og seint, því snjóinn urðum við
að vaða í hné og mitt læri, því að nú gátum við
ekki notið skíðanna, því veðurofsinn hrakti okkur
til og frá. Segir ekki af ferðum okkar fyrr en við
komum út hjá Reykjum, sem er fremsti bærinn í
dalnum. Ræddum við nú um, hvort við ættum
að beiðast allir þar gistingar, fannst mörgum okkar
það ekki sæmandi, þó að þetta væri stórt og gott
heimili, að við átta saman settumst þar að, þar sem
ekki var nema klukkutíma gangur heim að Hólum.
Veður var líka dálítið lægra og rofaði ögn til. Varð
það seinast að ráði, að tveir úr hópnum fóru að
Reykjum til gistingar, en við hinir sex ætluðum
að freista þess að ná heim, þó kvöld væri komið
og myrkur að skella á.
Þeir, sem að Reykjum fóru, voru þeir nafnarnir
Stefán Sigurgeirsson og Stefán Stefánsson frá Sval-
barði. Við hinir héldum förinni áfram, þangað til
við komum að eyðibýli, sem er nokkurn veginn
mitt á milli Reykja og Hóla og hét Haganeskot.
Þar voru uppi standandi fjárhús, sem stundum
voru notuð sem beitarhús frá Hólum. Þó höfðu
þennan vetur ekki verið neinar skepnur þar og
ekkert hey frá sumrinu áður. Þarna stönzuðum við,
opnuðum húsin og fórum inn til að kasta mestu
mæðinni, eftir gönguna. En ekki vorum við búnir
að vera þar lengi, er við heyrðum að veðrið óx
óðfluga. Litum við þá út og sáum að komin var
hin ægilegasta stórhríð og sízt betri en fram á
Skörðunum, sást ekki handa sk.il, enda var og komið
náttmyrkur, sem gefur að skilja í há-skammdeg-
inu. Var nú úr vöndu að ráða, hvort betra væri að
setjast að í hússkriflinu, en þar var ekki vistlegt
inni, eða halda aftur út í hríðina og freista þess að
ná heim eða að minnsta kosti út að Hofi, sem er
þar skammt fyrir utan og fremsti bær að austan í
dalnurn, og næstur Hólum.
Á Hofi bjuggu, eins og kunnugt er, Hjaltasynir
forðum daga, sem frægir eru fyrir hina miklu erfi-
drykkju, er þeir héldu eftir föður sinn.
Eftir nokkurt þjark varð það að samkomulagi að
leggja á ný út í bylinn, sem vitanlega var hin mesta
fásinna. Héldum við svo af stað, en gættum að hafa
veðrið alltaf í fangið. Gengum við svo alllengi, en
ekki fundum við Hof. Er sléttlendi mikið frá Haga-
neskoti og út að Hólum, og því mjög villugjarnt,
en ekki munum við þó hafa farið í hringi, eins
og villtum mönnum er gjarnt á. En þess þóttumst
við verða varir, að við mundum ganga marga króka
upp og ofan, því að stundum var slétt undir fæti,
en stundum lentum við í bratta eða brekkum, og
munum við þá hafa verið komnir upp í Byrðuna,
sem kallað er, en það er fjallið fyrir ofan Hóla.
Þanni? oena;um við klukkutíma eftir klukkutíma,
og fóru nú lúi og þreyta að segja til sín Þannig
mjökuðumst við áfram smátt og smátt, og þótti
nú sýnt, að við mundum allir verða að liggja úti
um nóttina, því ekki lægði veðrið, eða rofaði
neitt til.
Loksins komum við að skafli einum miklum.
Þar stönzuðum við og tókum að ráðgast um, að
grafa okkur inn í skaflinn og búast þar um yfir
nóttina. Hefðum við tekið það ráð, mundi senni-
lega hafa illa farið, því eins dasaðir og við vorum,
mundum við vafalaust hafa sofnað og þá óvíst hve
margir af okkur hefðu vaknað aftur til þessa lífs.
Stakk þá einhver okkar upp á því, að við skyldum
kafa upp skaflinn og vita hvað þar væri fyrir ofan.
Varð það að ráði, og er við höfðum brotizt upp
úr skaflinum, urðum við þess varir að við vorum
staddir á dálitlum melhól, og þar rákumst við á
Mtið vörðubrot, er við allir þekktum eða könnuð-
umst við, og glaðnaði þá yfir okkur, því nú vissum
við að við vorum örskammt sunnan við túnið á
Hólum. Lögðum við tafarlaust af stað, og var sem
öll þreyta væri horfin.
Nú víkur sögunni heim að Hólum. Þar var fólk
mjög uggandi um ferð okkar, þar sem það vissi,
hvaða leið við ætluðum að fara, og þegar síðari
bylurinn skall á, eins og áður segir, töldu allir
víst að stórslys yrði. Voru heimamenn daufir í dálk-
Framhald d blaðsíðu 132