Heima er bezt - 01.04.1956, Side 42

138 Heima Nr. 4
--------------------------------er bezt----------------------------
smávægilegt var að ræða, lét hann Robish vera í
þeirri góðu trú, að hann væri sjálfs sín húsbóndi.
En ef mikið út af bar, eins og þegar Robish ætlaði
sér að drepa Dan, kom Glenn til skjalanna. Fram-
koma Glenns virtist mótuð af fyrirframgerðri ná-
kvæmri áætlun, og Dan þótti sem hann gæti fallizt
á þessa taktvísi, er alls var gætt. Aftur á móti var
Píank Griffin honum ráðgáta, — þessi drengur dáði
auðsæilega mjög stóra bróður' sinn og var eins og
leikfang í höndum hans. Annars gat Dan ekki gert
sér þetta ljóst. Robish, — ja, hann var skapbrigða-
maður mikill, óáreiðanlegur, rustalegur og óút-
reiknanlegur. A vissan hátt var hann hættulegastur
þeirra félaga, og ekki var til nokkurs hlutar að
reyna að semja við Robish, það var eins og að fara
að ræða slík mál við einhverja skepnu.
Síminn hringdi. A eftir varð ógnþrungin þögn,
sem hristi drungann af öllu fólkinu. Dan stóð upp.
Glenn Griffin kom út í ganginn með skammbyss-
una í hendinni, og bróðir hans Hank fór upp eins
og að gefnu merki. Dan gat sér þess til, að hann
vildi hlera samtalið í símanum, sem var í svefn-
herberginu.
„Gjörið þér svo vel, Rauðkolla. Þér fáið ánægj-
una. Takið símann, en verið varkár. Ef einhver
spyr eftir herra James, þá er það ég, en ef spurt er
um eitthvert ykkar, látið manninn þá tala að vild
sinni. Og fljót nú!“
Er hringt var í þriðja sinn, tók Cindý heyrnar-
tólið upp með stökum virðuleik í svipnum og sneri
þrjózkulegu bakinu að Glenn Griffin.
„Halló. . . . ó-já. . . ., Karl. Ég. . . . ég. . . . mér
líður ekki sem bezt. Býst við, að það sé bara kvef-
vella. Heyrðu, þú skilur, að ég get ekki. ... Nei,
mér er það alls ómögulegt. Ég er lasin, eins og ég
sagði þér.“ Hún hlustaði lengi og sneri sér svo
hjálparvana að Dan og Elenóru, um leið og hún
yppti öxlum. „Nei, Kalli, en reyndu að skilja það.
Þú gerir það, er það ekki? .... Jæja, blessaður, við
sjáumst þá á morgun. Góða nótt!“ Hún lét heyrn-
artólið á kvíslina og sneri sér síðan að Glenn Griff-
in. „Stóðst ég prófið, herra kennari?“ spurði hún
með hæðnishreim.
Glenn leit upp í stigann, um leið og Hank var
að koma niður, og kinkaði kolli.
„Þér stóðust það,“ sagði hann. ,,Ef til vill eruð
þér hyggnari, en ég gerði mér í hugarlund. Hver
var þetta? Vinur yðar?“
„Þetta var Anthony Eden,“ sagði Cindý og gekk
aftur að legubekknum. Ralph rétti henni hönd
sína í viðurkenningarskyni.
Ósjálfrátt varð Glenn á að brosa. „Skemmtið yð-
ur bara, Rauðkolla. Ekki falla af mér fjaðrirnar
við það.“
Samtalið fékk nokkuð á Dan. Cindý hafði grát-
bænt Karl um að skilja sig, hafði verið hrædd um
að móðga hann, enda þótt hún hefði oft látið sér
í léttu rúmi liggja, hvað vinir hennar vildu og oft
verið dálítið harðlynd í þeirra garð. En Dan var
óánægður með sjálfan sig, að hann skyldi vera að
fárast um þetta, eins og sakir stóðu þessa stundina.
Hann leyndi gremju sinni og sagði snöggt: „Ral-
phie, nú er mál til komið, að þú farir að hafa þig
í rúmið!“
Ralph stóð upp án þess að andmæla og kyssti
móður sína, sendi Cindýju fingurkoss, gekk út í
ganginn ásamt föður sínum og upp á loftið. Glenn
lagði ekkert til málanna, en gaf gaum að öllu án
þess að brosa. Dan fór með honum eins og vandi
hans var. Honum varð af tilviljun litið á Hank og
sá bregða fyrir kynlegum svip í dökkum augum
hans. Ef til vill var þetta aðeins ímyndun. Dreng-
urinn laut fram á borðið, en kerrti höfuðið dálítið
aftur. Hann var klæddur fötum af Dan. í auítna-
svip hans þóttist Dan kenna saknaðar eða öfundar,
bryddi jafnvel á hvoru tveggja.
Uppi í svefnherberginu var Ralph óvenju stillt-
ur og þögull. Flugvélalíkönin hans héngu þarna
niður úr loftinu og alls staðar gat og að líta lítil
skipslíkön. Hann háttaði, fór í náttfötin, gekk inn
í baðherbergið, burstaði tennur sínar í flýti, — en
Dan sat á rúmstokknum og mælti ekki orð. Hvernig
átti hann að skýra allt þetta fyrir tíu ára gömlum
dreng? Bar það vott um ragmennsku lians, að hann
skyldi leitast við að hlífa drengnum við ógnþrungn-
um hugsunum, sem mæddu á sjálfum honum?
Um leið og Ralph fór upp í, sagði hann: „Þeir
eru ekkert sérstaklega illilegir."
„Kann að vera, en illir eru þeir samt, Ralph.
Vertu ekki að slá ryki í augun á sjálfum þér.“
„Þú ert kvíðafullur." Hér var ekki um spurn-
ingu að ræða, þótt raddblærinn gæti til þess bent,
heldur úrskurð, — ákæru.
„Já, drengur minn,“ sagði Dan blíðlega. „Ég er
hræddur. Og [rað ættir þú líka að vera.“
„Þú tókst þó digra karlinum tak.“
„Nei, ég missti aðeins stjórn á skapsmunum mín-
um, annað hafðist ekki upp úr því. Og ég læt slíkt
ekki koma fyrir mig aftur.“
„Mamma er líka hrædd. En Cindý er það ekki.
Og ég ekki heldur.“
o o
*
Framhald í neesta blaði.