Heima er bezt - 01.04.1956, Blaðsíða 44

19. Að lokum hrindir Jónas Stínu, svo
að hún dettur. Get ég þá ekki stillt mig
lengur. Eg ræðst móti Jónasi, slæ hann
í handlegginn og hrópa: „Láttu nú stað-
ar numið! Ef þú lætur Stínu ekki í friði,
þá er mér að mæta!“
20. í sama bili ræðst Jónas að mér, og
hörkuáflog takast með okkur. Ég finn
brátt, að hann er mér miklum mun
sterkari, en ég kann nokkuð fyrir mér,
og tekst að halda í horfinu.
21. Jónasi tekst þó að fella mig, og
veltum við nú báðir niður kambinn.
Endar sú för með því, að við stingumst
á höfuðið niður í vatnið. Var það ef til
vill bezta lausnin.
22. Við skreiðumst nú á land gegn-
drepa og lúpulegir. Rétt í því barst
okkur til eyrna rödd, sem skipar okkur
að hafa okkur hæga. Þetta er fiskimað-
urinn, er Stína átti að kaupa fiskinn hjá.
Hann kemur nú til að stilla til friðar.
25. Er Jónas hefur lokið sögunni, sem
hann hafði fært í stílinn, þrífur frú
Myring heljartaki í handlegg Stínu og
æpir: „Litla nornin þín, þú hyggst valda
ósamlyndi með þeim bræðrum!"
23. Við hlýðum skipun hans. Og þeg-
ar hann hefur fengið Stínu fiskinn, seg-
ir hann okkur að fara út í bátinn og
róa beina leið heim. Við hlýðum orða-
laust öllu, sem hann segir okkur.
26. „En vita skaltu það, að til er ráð
við því.“ Froðufellandi af bræði þrífur
hún spanskreyr og ræðst að barninu.
Mér hitnar heldur í harnsi við þessar
aðfarir.
24. Þegar heim kemur er það fyrsta
verk Jónasar, að segja frá áflogunum og
afleiðingum þeirra. Frú Myring hlustar
með athygli á frásögnina, og ég sé, að
hún fölnar af bræði.
27. Án þess að hugsa mig um, hleyp
ég til frú Myring og hrifsa af henni
spanskreyrinn. „Sláðu mig,“ hrópa ég
reiðilega, „en láttu Stínu vera! Hún er
saklaus af því, sem gerðist í dag...."