Heima er bezt - 01.09.1960, Qupperneq 47

459. „Komdu með mér,“ segir ungi
sjómaðurinn. Hann fylgir mér hljóð-
lega fram í hvalbaksklefa. Þegar við er-
um komnir inn, verður hann strax við-
mótsþýðari. Hann hlustar á mig og segir:
460. „Jaeja, ég skal hjálpa þér að bjarga
Láka, ef hægt er,“ segir hann. „Ég er ný-
liði um borð, skilurðu, og þekki skipið
stafna á milli. Hér er um að gera að fara
gætilega að öllu.“
461. „Það er af Láka að segja, að skip-
stjórinn ætlar að hafa hann fyrir káetu-
þjón. En liann hefur engan rétt til að
láta taka hann, þegar móðurbróðir hans
er fjárráðamaður hans.“
462. Allt í einu er kippt í klefahurðina,
en sem betur fer er hún aflæst. Rudda-
leg rödd fyrir utan hrópar: „Opnaðu
hurðina!" og svo er barið harkalega á
hurðina. „Þetta er skipstjórinn,“ hvislar
hásetinn.
463. „Þú mátt til með að fela þig und-
ir eins! Fljótt nú — farðu undir teppið
þarna!“ hvíslar pilturinn. Ég hlýði
honum á augabragði og skríð upp í
eina rekkjuna, og hann breiðir upp
yfir höfuðið á mér.
464. „Hvers vegna opnarðu ekki?“
rymur í skipstjóranum, þegar pilturinn
loksins hefur opnað fyrir honum. Og
án þess að bíða eftir svari, segir hann:
„Við siglum i nótt. Þú verður að skreið-
ast upp og hjálpa til að létta akkerum!"
465. Ég sé að nýliðinn fer nú með
skipstjóranum upp á þilfarið. Þá smeygi
ég mér upp úr rekkjunni og sé út um
dyragættina, að sami maðurinn, sem
ég sá inn um ljórann, er nú að draga
upp seglin.
466. Út um gættina get ég nú fylgzt
vel með öllu, sem fram fer á þiljum
uppi. Og ég sé, að þeir eru nú sem
óðast að búa sig til ferðar, og ég verð
skelkaður. Ef þeir létta nú seglum í
skyndi og sigla af stað....!
467. Allt í einu heyri ég skipstjórann
kalla: „Láki, komdu hingað og hjálþ-
aðu til, strákur!" Og að vörmu spori
kemur drengur á mínu reki upp. „Þú
getur farið ofan í keðjuhólfið og tekið
á móti „kettingunni", skipar skipstjóri.