Heima er bezt - 01.12.1960, Qupperneq 7

Salurinn var mannlaus, utan hvað ein stúlka, ungling-
ur sýndist mér vera, var að lámast milli bekkjaraðanna,
nokkuð innarlega. Eg úrskurðaði hana strax í flokk með
leikurunum, því búningur hennar var ekki hversdags-
legur. Ég sá ekki betur en hún væri í svartri reiðtreyju
upp á garnla móðinn.
Ég tók mér sæti á fyrsta bekknum, sem varð á vegi
mínum, og naut næðisins og einverunnar góða stund.
En bráðlega fór fólk að tínast inn og taka sér sæti,
sumt ekki fjarri mér. Það þóttist ég fljótlega sjá, að
stúlkan í reiðtreyjunni væri í vitorði með því um sæta-
val, því hún benti og pataði þvers og kruss um salinn,
og von bráðar kom Iíka önnur í ljós í sams konar
„múnderingu“ og samdi sig að siðum hinnar. Fólks-
straumurinn úr dyrunum og inn í salinn hélt stöðugu
rennsli, þannig að sýnilegt var að hvert sæti yrði skipað
um það lyki.
AI!t í einu er hnippt í öxlina á mér, fremur laust þó,
og ég sé til hliðar við mig hvar kvenmaður stendur.
þetta var stór kona, og hún segir formálalaust:
— Þér eruð víst í mínu sæti. Ég hef þetta númer, sem
þér sitjið í. Mætti ég biðja yður að færa yður.
— Það er svo sem sama hvort sætið er, sagði ég og
færði mig undan henni um tvö sæti innar í bekkinn.
Þannig gat hver fengið sitt númer fyrir mér.
— En Adam var ekki ýkja lengi í paradís. Næstum
samstundis er yrt á mig hinum megin frá, og þar stend-
ur þá önnur kvenpersóna, ekki eins fyrirferðarmikil að
vísu, en með börn og gamalmenni í eftirdragi. Hún
segir af töluverðum alvöruþunga:
— Þér eruð í vitlausu sæti, hlýtur að vera, — ég hef
miða upp á fjögur sæti hérna, samstæð.
Ég anza henni engu orði, en stend tafarlaust upp,
treð mér meðfram henni og „familíunni“, og sezt í
endasæti, það eina sem hersingin skildi eftir. En einnig
þar var mér ofgott að vera. Ystrumagi einn var óðara
kominn yfir mig og bað, sæmilega kurteislega þó:
— Má ég sjá númerið á sætinu, sem þér sitjið í?
Ég stóð upp eins og í leiðslu, og hann skoðaði neðan
á setuna á stólnum, en ekki mér.
— Þetta er mitt númer. Þér hafið sennilega farið
bekkjavillt, sagði hann.
— Það getur svo sem vel verið, svaraði ég og lét hon-
unt eftir sætið nteð góðu.
Nú þótti mér fara að horfa all óvænlega fyrir mér, ef
ég ætti að hrekjast svona endalaust um salinn og mér
varð hugsað til orða Gunnars, vinar rníns, þegar hann
sagðist vona að það færi vel um mig. Ég gat nærri því
trúað að hann væri sadisti.
Ég gekk nú inn eftir salnum og svipaðist urn eftir
auðu sæti. Loksins fann ég eitt, á fremsta belck. Þar
settist ég umsvifalaust — og fór nú svo fram um hríð.
Þá gerist þrennt í sömu andránni: slökkt er í salnum,
leikurinn hefst og — enn er ýtt við mér.
— Þú ert í mínu sæti, manni, var sagt hvíslandi. Rödd-
in reynist vera frá dreng um fermingu.
— Það er held ég ómögulegt, sagði ég. Ég er búinn
að vera hérna svo lengi.
— Lof mér að sá miðann þinn, sagði drengurinn.
Ég dreg upp minn hálfmiða og við bjarmann frá
sviðinu getunt við báðir lesið orðið: Stiíkusæti.
— Stúkusæti! sagði drengurinn. Þú átt að vera í stúk-
unni, maður.
— Nei, ég er ekki í neinni stúku. Ég kom að norðan
í gær og hef aldrei drukkið, maldaði ég í móinn, en lét
þó undan og stóð upp fyrir drengnum.
Ég sá að ekki var til neins að leita meira að auðu sæti
og þar af leiðandi tók ég þá ákvörðun að standa bara
frarnan við alla bekkina og njóta leiksins þannig. Eng-
inn gat þá sagt að ég væri fyrir. Aðrir máttu rífast um
númer fyrir mér. En elcki var ég meira en svo kominn
að efni leiksins, þegar ég fór að heyra hálfkæfðar radd-
ir fyrir aftan mig, og þær margar og sundurleitar:
— Farið þér til hliðar, maður! Hann skyggir á svið-
ið! Setjizt þér, maður!
Og þegar ég ekki hætti að standa og fylgjast með
sýningunni, varð þessi kór enn háværari og fjölradd-
aðri, hafði í fullkomnum hótunum við mig og fór með
hæpnar fullyrðingar:
— Eruð þér úr marmara eða steinsteypu, nema hvort
tveggja sé? Frá með yður! Það verður að fjarlægja
þetta merkikerti, — eða hætta sýningunni!
Þegar hér var komið, þótti mér ekki ráðlegt að
þrjózkast lengur og færði mig út að vegg, þó ég sæi
þaðan ekki nema lítinn hluta af sviðinu.
Ég beið nú þess eins að ég sæi Gunnari bregða fyrir
á sviðinu og þá ætlaði ég að gera honum skiljanleg
vandræði mín, með illu eða góðu. En ég varð að bíða
lengi áður en ég sæi vin minn í hlutverki sadistans birt-
ast á senunni. Mér var farið að detta í hug, að ef til
vill stæði þessi meðferð á mér í einhverju sambandi við
hlutverk hans í leiknum. Loksins þóttist ég sjá hann
skálma inn á sviðið, í blátt áfram fötum og ekki ólíkan
sjálfum sér. Hann var í fylgd með fleiri leikurum og
sagði ekki aukatekið orð. Ég færði mig óðara upp und-
ir pallinn, til hliðar þó, og reyndi þannig að vekja eftir-
tekt hans á vandræðum mínum. En allt kom fyrir ekki.
Þá fór ég að hvísla: Gunnar, Gunnar! Hvar er sætið
mitt, Gunnar? Hvar er sætið?
En hann virtist ekki síður heyrnarlaus, en mállaus og
tók ekki eftir neinu. Ég þorði þó ekki að kalla mjög
hátt, því það var ótti í mér við fólkið á bak við mig.
Svo hvarf hann aftur af sviðinu og tjaldið féll rétt við
nefið á mér. Þá var kveikt í salnum. Ég þóttist skilja
að nú yrði hlé á leiknum og leikarar tækju sér hvíld að
tjaldabaki. Þá hlaut að vera tilvalið tækifæri fyrir mig
að ná tali af Gunnari — og heimta stúkuna. Án þess að
hika lengi, skutlaði ég mér undir skörina og inn á svið-
ið. Ég brá fyrir mig hálfgerðu hérastökki, sem ég hafði
lært á íþróttanámskeiði fyrir skömmu. Ég hafði ekki
hugsað út í notagidi þess fyrr en eftir þessa ferð.
Þegar ég var búinn að koma fyrir mig fótunum
þarna uppi og dusta af mér mesta rykið, kom til mín
Heima er bezt 451