Heima er bezt - 01.12.1960, Side 31

GUÐRÚN FRÁ LUNDI
ÞRÍTUGASTI OG SJÖTTI HLUTI
Ásdís þeysti út eftir næsta dag og kom aftur ákaf-
lega sæl og kát. Hún hafði séð allar ærnar bornar. Þær
höfðu verið komnar fram og upp í Seljadal og fátt
heima af lambfénu. Líklega væri það rekið burtu úr
landareigninni.
„Það hefur víst engan rétt á því að vera þar leng-
ur,“ sagði Hartmann gamli. „Er kannske eitthvað far-
ið að fjölga í heimilinu á því stóra Hofi?“
Þangað hafði hún ekki komið. Bara að Bala og
stanzað þar. Svo hafði hún orðið að koma við í Garði
því Kristján hafði beðið Leifa að vera hjá sér tvo daga
í mógröfum. Stína gamla hafði sagt henni að Geirlaug
gamla skrölti alein í bænum og hefði það víst vel ró-
legt. Það eina sem hún hefði að gera væri að mjólka
kýrnar og reka þær út fyrir girðinguna og svo að
hugsa um taðið. Henni hafði verið hjálpað við að
kljúfa frá Þúfum og Garði líka. En ekki væri Stefán
farinn að flytja þangað enn þá.
Leifi kom í mógrafirnar. Hann var jafn ófróður og
áður um hver yrði búandi á Hofi. Sumir væru að geta
þess til, að Karen vildi heldur láta það standa í eyði
en Kristján væri þar. En hver ætti þá að heyja fyrir
skepnunum. Það var spurning sem ekki var gott að
svara.
Tíminn leið. Það þurfti að fara að smala til rúnings.
Feðgarnir og Ásdís riðu út að Hofi. Hjá því varð ekki
komizt en erfitt yrði það að sjá skepnurnar, sem hann
hafði orðið að láta frá sér og túnið algróið. Ásdís
gaspraði og hló alla leiðina en Kristján talaði varla orð.
Þegar búið var að reka inn í stekkinn var komið með
kaffi handa smölunum. Geirlaug kom með kaffi og
heitar lummur handa því frá Grýtubakka. Hartmann
gamli margkyssti hana. „Þú ert bara orðin eins og
blómleg heimasæta hvít og feit. Eg er hræddur um að
Arndís sakni þín talsvert en allt baslast þetta einhvern
vcginn af,“ rausaði hann yfir kaffinu.
„Það eru engin vandræði að lifa á eintómri nýmjólk
eins og ungbarn,“ var það eina sem Geirlaug sagði.
Ásdís þáði ekki kaffið hjá Geirlaugu cnda bauð hún
henni það ekki nema einu sinni. Hún settist hjá Stínu
gömlu á Bala og drakk kaffi hjá henni. Kristján var
mikið kumpánlegri við nágrannana en hann hafði ver-
ið þegar hann bjó á höfuðbólinu. Geirlaug var með
skæri og tók af sínum ám og einhverjum fleiri, sem
Stefán í Þúfum fékk henni. Þær tilheyrðu Hofi eða
þeim mæðgunum. Þúfnafólk tók af þeim og Leifi og
Gerða. Það var fátt sem þau áttu í stekknum.
Kristján spurði Gerðu hvort þau hefðu fengið nokk-
urt kvígildi með kotinu.
„Jú, við fengum eitt,“ svaraði hún.
„Hver afhenti ykkur það?“
„Stefán í Þúfum. Hann gekk á milli með það að við
fengjum kotið.“
„Það var ég sem tók við þeim þegar Leifi fór frá
Garði,“ hugsaði Kristján. „Það kemur líklega reikn-
ingur þó seinna verði frá þeim mæðgum.
Geirlaug tróð reyfunum sem hún átti í poka og
lagði af stað heim þegar kýrnar voru komnar að tún-
hliðinu. Hún bauð Kristjáni að koma heim og fá mjólk-
urglas þegar hún væri búin að mjólka.
„Ég þigg það með ánægju," sagði Hartmann gamli.
„Ég verð orðinn þyrstur þegar ég kem heim í nótt.“
Hann heyrði ekki hvað Krstján sagði. Honum var
svo sem sama, hann léti engan hafa af sér svo góða
hressingu.
Þegar hann þóttist viss um að Geirlaug væri búin að
mjólka sagði hann við Ásdísi: „Hún var að bjóða okk-
ur heim og fá mjólkurglas blessunin hún Geirlaug.“
„Ég ætla ekki að troða henni um tær, kerlingargarm-
inum, var búin að fá nóg af matreiðslunni hennar,^
hnussaði í Ásdísi.
„En hvað segir þú, Kristján? Ert þú kannski orðinn
jafnmerkilegur með þig?“ spurði gamli maðurinn.
„Nei, ég verð þér samferða,“ sagði Kristján.
Þeir gengu heimleiðis. „Það er bara komið kafgras á
túnið,“ sagði Hartmann. „Mikill munur er að hafa girð-
inguna.“
„Það er heldur ekki sama utanum hvað girt er,“ svar-
aði Kristján stuttlega.
Maskínuhúsið var jafntómlegt og þegar þeir fóru
Heima er bezt 475-