Heima er bezt - 01.12.1960, Blaðsíða 27

Hallur lítur dapurlega á frú Eygló án þess að svara
strax, en hann mætir þegar augum hennar, sem ljóma
af hlýju og einlægum vinarhug, og frá þessari konu
stafa enn sem fyrr hin undursamlegu áhrif, sem hans
friðvana sál þyrstir eftir. Hann getur ekki neitað boði
hennar, og hann segir að lokum:
— Ég þakka þér fyrir, frú Eygló, ég get ekki hafnað
þínu vinsamlega boði, þó mér finnist ég varla sam-
kvæmishæfur.
— Þú ert áreiðanlega hæfur til að sitja það sam-
kvæmi, sem ég býð þér til, Hallur. Á heimili mínu eru
allir skoðaðir bræður og systur, það hef ég sagt þér
áður. Þið ætlið þá öll að koma með okkur hjónunum,
maðurinn minn bíður í bifreið hér fyrir utan húsið.
— Já, við komum öll, svarar Ragna og lítur með
heitu þakklætisbrosi til frú Eyglóar. Hún finnur, að
þessi góða vinkona, sem hún hefur eignazt á svo undra-
verðan hátt, er að vinna stóran sigur heimili hennar
til blessunar. Ragna og börnin eru klædd sínum beztu
fötum, og þeim er ekkert að vanbúnaði. Fjölskyldan
fylgist þegar með frú Eygló út að stórri bifreið, sem
stendur við húsið.
Séra Ástmar hefur beðið í bifreið sinni, meðan kona
hans fór inn í kjallarann til að ræða við hjónin, en nú
sér hann að hún kemur þaðan út aftur, og fjölskyldan
með henni. Hann stígur þegar éit úr bifreiðinni til að
heilsa fólkinu, og nú er komið að honum að rétta hér
fram bróðurhönd í nafni meistara síns.
Hann heilsar fjölskyldunni af hlýjum innileik og
kynnir sig. Síðan opnar hann bifreiðina og býður þeim
öllum að taka sér sæti í henni, en að því loknu, er öll
hafa komið sér fyrir, ekur hann af stað heim á leið.
Heimili prestshjónanna er mjög vistlegt, en fjarri
öllum íburði og látlaust. Frú Eygló býður gestum sín-
um fyrst inn í bjarta og hlýja setustofu, og séra Ást-
mar sezt þar hjá gestunum og ræðir við þá. En frú
Eygló hraðar sér fram í eldhús og framreiðir þar há-
degisverðinn.
Hallur hefur aldrei séð séra Ástmar fyrr en í dag,
en hann finnur þegar sömu áhrifin streyma frá honum
sem frá konu hans, og honum líður svo undarlega vel
í þessu umhverfi. Presturinn ræðir við gestina eins
og jafningja sína og vini, og litlu systkinin eru fljótt
komin að knjám hans í barnslegri hrifningu.
En samræðurnar vara aðeins skamma stund, því frú
Eygló býður þeim brátt til hádegisverðar í vistlegri
borðstofu, og þar setjast þau öll að snæðingi. Það er
orðið langt síðan Hallur og fjölskylda hans hefur neytt
svo Ijúffengrar máltíðar sem að þessu sinni, er prests-
hjónin veita þeim ríkulega af gnægð sinni og hjarta-
hlýju, og djúpur friður og tign hins helga dags ríkir
yfir öllu.
Þegar máltíðinni er lokið, sitja prestshjónin um
stund og ræða við gesti sína. En svo rís séra Ástmar
fyrstur upp frá borðum og segir:
— Ég bið ykkur að hafa mig afsakaðan, nú þarf ég
að fara að búast til ferðar.
— Hvert er presturinn að fara, með leyfi? spyr Hall-
ur eins og ósjálfrátt.
— í kirkju mína, svarar séra Ástmar með björtu
brosi. — Þar á ég að flytja guðsþjónustu klukkan tvö.
— Bömin hafa setið þögul við borðið og notið mat-
ar síns, en nú snýr Nonni litli sér að prestinum og segir:
— Mega ekki allir koma í kirkjuna þína?
— Jú, þangað eru allir velkomnir, vinur minn.
— Má ég þá fara þangað með þér núna? Mig langar
svo mikið til þess. Ég hef aldrei komið í kirkju.
— Já, það máttu sannarlega, ef pabbi þinn og
mamma leyfa það.
En aldrei þessu vant snýr drengurinn sér ekki fyrst
til móður sinnar heldur föður síns og segir með barns-
legri biðjandi röddu:
— Pabbi minn, má ég fara í kirkjuna, og viltu koma
þangað með mér, af því ég er ókunnugur?
Halli verður í fyrstu svara fátt. Hann hefur ekki
komið í kirkju í mörg ár, ekki síðan elzta bamið hans
var skírt þar. En bæn Nonna litla knýr á viðkvæmustu
strengina í sál hans. Hann getur ekki sagt nei við dreng-
inn né bannað barni sínu að ganga í guðshús. Nei, svo
ómerkilegur faðir er hann ekki, þrátt fyrir allt. En áð-
ur en hann nær að svara, endurtekur drengurinn bæn
sína:
— Pabbi minn, lofaðu mér að fara í kirkjuna og
komdu þangað með mér.
— Hallur lítur á drenginn og segir hlýrri röddu:
— Já, góði minn, þú mátt fara í kirkjuna. En eigum
við þá bara ekki að fara þangað öll? Hann beinir
þeirri spurningu til konu sinnar.
— Jú, fús er ég til þess, svarar Ragna glaðlega.
Prestshjónin horfast í augu mcð björtu brosi. Þetta
er þeim báðum mikið fagnaðarefni, meira en þau höfðu
þorað að vona. En þar sem Guð er með í verki, verður
alt til góðs, og séra Ástmar segir:
— Verið þið öll hjartanlega velkomin til kirkju
minnar á þessum bjarta helgidegi....
Hátíðlegir organtónar fylla helgidóm Drottins. Hall-
ur situr í fremsta (innsta) bekk kirkjunnar ásamt fjöl-
skyldu sinni, og hlustar. Það er sem hugur hans opnist
ósjálfrátt eins og óskráð bók fyrir því, sem gerist um-
hverfis hann, og hver tónn vekur nýjar kenndir í sál
hans. En brátt dvínar forleikurinn og deyr út, og þrótt-
mikill söngur er hafinn. Fyrsti sálmurinn hljómar um
kirkjuna samofinn unaðslegum organtónum, og Hall-
ur greinir orðin skýrt, þótt hann kunni ekki sálminn:
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta’ er mætt og höfuð þreytt,
því halla að brjósti mér.“
Ég heyrði Jesú ástarorð:
Kom, ég mun gefa þér
að drekka þyrstum lífs af lind,
þitt líf í veði er.
Heima er bezt 47 1