Heima er bezt - 01.12.1960, Blaðsíða 22

Vorið og sumarið 1923 dvaldi ég um þriggja
mánaða skeið í Danmörku. Mest af þeim tíma
var ég í Kaupmannahöfn og heimsótti skóla
þar. Enn fremur var ég um vikutíma í Askov,
tíu daga í Hróarskeldu lýðskóla, og eina viku í Silki-
borg. Hafði ég þá séð allmikið af landinu, en mig
langaði til að sjá meira. Ég keypti því sérkennlegan
járnbrautarfarseðil, sem gilti í hálfan mánuð. A þessum
hálfsmánaðartíma mátti ég ferðast eins mikið og ég
vildi með þeini járnbrautarlestum, sem ríkið rak. En á
þeim tímum voru í Danmörku örstuttir kaflar járn-
brauta, — að mig minnig á Fjóni — sem lagðir voru og
reknir af einstaklingum. Ég mátti hvar sem var og á
hvaða járnbrautarstöð sem ég vildi, fara inn í lestina,
ef ég sýndi farseðilinn, og ferðast með lestinni eins
langt og ég vildi þann dag og næstu daga. Þessi hálfs-
mánaðar farseðill kostaði þá aðeins 35 krónur danskar,
en dönsk króna var þá sem næst í gullgengi.
Síðasta morguninn, sem ég dvaldi í Silkiborg, reis ég
árla úr rekkju. — En Silkiborg er rétt við „Himmel-
bjerget“, sem næst miðju Jótlandi. — Ég tók mér far
með morgunlestinni, sem fór frá Silkiborg kl. 6.10 um
morguninn.
Leið hennar iá í vesturátt, þvert yfir Jótlandsheiðar,
með viðkomu í Herning, Skærn o. fl. borgum, vestur
að Ringköbing-flóanum, og síðan suður Vesturströnd-
ina um Esbjerg og Ribe.
Eftir nær því 8 klukkustunda stanzlausa ferð í þriðja
flokks járnbrautarvagni, steig ég loks út úr lestinni í
Ribe, en þar ætlaði ég að stanza um stund og bíða þar
síðdegislestarinnar og skoða þessa sögufrægu borg.
Þetta var síðla í júní. Morgunninn hafði verið regn-
kaldur og umhverfið drungalegt, — blátt áfram ömur-
legt. Á þessari leið er farið yfir Jótlandsheiðar, þar
sem gróðurleysi og auðn er mest. — Á þessurn árum
voru hafnar stórvirkar framkvæmdir með ræktun heið-
anna. Var gróðursettur nytjaskógur, þar sem áður voru
brúnleitar, ófrjóar lyngheiðar, engum til nytja.
Víða var þarna strjálbýlt og fátæklegt um að iitast,
en síðan þessi ferð var farin, hefur danska þjóðin unn-
ið frábært afrek í ræktun józku heiðanna.
Þegar ég kom út úr lestinni í Ribe, var ég þreyttur
og einmana. Ferðin yfir józku heiðarnar hafði verið
daufleg og þreytandi. Fátt fólk var með lestinni og
ekkert af skemmtilegu samferðafólki.
í þriðja flokks vagni er setið á trébekkjum og þetta
jafna, stöðuga rugg lestarinnar gerir mann sljóan og
þreyttan.
Ég fór strax inn í gistihús, sem lá nærri járnbrautar-
stöðinni í Ribe og fékk mér herbergi til að hvíla mig
í, þótt ég ætlaði ekki að gista. Ég þvoði mér og fór í
hreina skyrtu, og minntist þess þá allt í einu að nú
var sunnudagur. En í huga mér var engin sunnudags-
helgi. Einmanaleikinn vildi ekki yfirgefa mig, og aldrei
þessu vant, fann ég ekki til neinnar heillandi forvitni
eða löngunar, þótt ég væri hér staddur í sögufrægri,
ókunnri borg. Þá barst mér allt í einu að eyrum hljóm-
ur af kirkjuklukknahringingu. Þá minntist ég þess að í
Ribe var fornhelg, merkileg dómkirkja. Ég fékk löng-
un til að ganga í kirkju. Ég snaraði mér í dökk föt,
sem ég var með í ferðatöskunni, og hélt af stað til
kirkjunnar, sem var skammt frá gistihúsinu. Mér varð
strax léttara í skapi, er ég heyrði klukknahringinguna.
Ég tók mér sæti í auðurn bekk um miðja kirkjuna,